atheofilos(lookingforKostakisAnan)

το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε για να γράφω ό,τι μου καπνίσει.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

το φανάρι

τα νέα από τη πόλη του φωτός είναι συγκλονιστικά.οι συμπολίτες μας αηδιασμένοι από τη κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό απείχαν μαζικά απ'την εκλογική διαδικασία.ήδη άρχισαν να οργανώνονται τα πρώτα συμβούλια γειτονιάς και οι πρώτες συνοικιακές συνελεύσεις.οι αγρότες συζητάνε μεταξύ τους για το σταμάτημα της μονοκαλλιέργειας ροδάκινου και επιτέλους επιστροφή στην πολυκαλλιέργεια κυρίως λαχανικών για την αντιμετώπιση των αναγκών της πόλης μας.ομάδα πολιτών συζητάει την κατάληψη του παλιού στρατοπέδου για να δημιουργηθεί πρότυπος βοτανικός κήπος και χώρος αναψυχής με δέντρα και φυσικά αφθονες φουφούδες για ψήσιμο.
διαβάζω το βιβλίο του κωνσταντίνου τζούμα complete unknwon.μ'αρέσει ο τρόπος γραφής του και φυσικά το όλο στόρυ.πολύ αλάνι ο τύπος.
Complete unknown

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

το ιερό βιβλίο νούμερο τρία

Απ'το πρωί το είχα πάρει απόφαση.Θα πήγαινα γιατί η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο.Το μεσημέρι μετά το τέλος της βάρδιας μου πήγα στο σπίτι αποφασισμένος να πραγματοποιήσω το ριψοκίνδυνο μου σχέδιο.Η κούραση μου'βαλε τρικλοποδιά και μ'έριξε στο κρεβάτι αλλά η χαρά της κράτησε κανα μισάωρο.Τέσσερις και μισή είχα ξεκινήσει απ'τη πόλη του φωτός με το υπεραυτοκίνητο, σε μία ώρα είχα φτάσει σαλονίκη.Το μποτιλιάρισμα που συνάντησα δεν με πτόησε,ίσα ίσα ατσάλωσε τη θέληση μου για να φέρω εις πέρας το συγκλονιστικό μου σχέδιο.Μόλις πάρκαρα το αμάξι ,με γοργό βήμα πήγα στο βιβλιοπωλείο.Ο τύπος που το έχει μοιάζει εκπληκτικά με έναν απ'τους σάιμον και γκαρφάγκελ,τώρα ποιον απ'τους δύο θα σας γελάσω.Α,μοιάζει και με τον μακαρίτη τον μπομπ ρος,τον ζωγράφο,χωρίς το μούσι.
Παίρνω συγκηνημένος το ιερό βιβλίο νούμερο τρία στα χέρια μου και του λέω"δύο ακόμα αντίτυπα απ'αυτό".Με κοιτάει και μου λέει"έχεις διαβάσει τα δύο προηγούμενα;έχουν εξαντληθεί και δεν ξαναεκδίδονται για κάποιον λόγο"."Τελευταία είχα στερητικό σύνδρομο και τα διάβασα πέντε έξι φορές το καθένα.Δωσ'μου και δύο τεύχη του mov."Πλήρωσα και εξαφανίστηκα από προσώπου σαλονίκης.Εφτάμιση έπρεπε να είμαι στο μαγαζί και φυσικά ήμουν.Το "ουράνιο talkshow"του τιθεοςημίθεοςκαιβάλε κωστάκη ανάν είναι στα χέρια μου,στου θεού και στου μάριου.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ο θεός στη πόλη του φωτός ξανά

Πολύ συχνά γράφω τελευταία και θα με πειράξει.Εντάξει δεν έχω κέφι για πολλά πολλά γενικώς και με ξέρετε άλλωστε συμπλογκίτες είμαι φάν του χουχουλιάσματος και του ταβανοαγναντέματος.
Η νιοστή παρουσία του θεού στα μέρη μας,τώρα με νέα επεισόδεια.Ήταν προηγουμένως σπίτι μου και καθότι φανάτικός του λακωνίζειν μονολογούσε καμιά ώρα για τις θεικές του περιπέτειες στην όμορφη γκύπρο.Έφερε και κράσο γκυπριακό.Α,ο λεβέντης ο θεούλης το 'χει σπουδάσει το θέμα με τους κράσους και τον εμπιστεύομαι μέχρι τη τελευταία του σταγόνα γιατί είναι αλκοόλας(με τη καλή έννοια)και ξέρει από καλούς κράσους.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

το κυνήγι του κόκκινου οκτώβρη(πολλές αμερικανιές βλέπεις ρε μάστορα)

Επιτέλους πιάνω πληκτρολόγιο μετά από πολλή καιρό.Το τελευταίο καταφήγιο και ένα καλό όπλο κατά της μοναξιάς.Βαριά κουβέντα η μοναξιά αλλά τη παλεύω προς το παρόν καλά.
Είναι στιγμές που μπαίνω στο σπίτι και η μοναξιά μου την έχει στημένη πίσω από τη πόρτα.Με πιάνει με ένα περίτεχνο κεφαλοκλείδωμα και μ'αρχίζει στα κλωτσομπουνίδια.Τελευταία άρχισα να αντιδράω μιας και το ίδιο μου κάνει συνέχεια.Μπαίνω με φόρα σαν γνήσιος καμικάζι πιλότος και όποιον πάρει ο χαρούλης.Πολύ γλυκό παιδί ο χαρούλης,υιοθετημένο περνάει καλά με τους θετούς του γονείς.Άλλες φορές στραπατσαρισμένος απ'το κλωτσομπουνίδι ξαπλώνω στο ντιβάνι και αγναντεύω το ταβάνι ώσπου να με πάρει ο ύπνος.Εμπειρία πολλών ετών σφαλιαροείσπραξης έχει δείξει ότι οι πισώπορτες ενέδρες της ακατανόμαστης συμβαίνουν όταν ο καιρός είναι βροχερός και βαριοσυννεφιασμένος και γενικώς δεν σηκώνει πολλά πολλά.
Έχω κολλήσει σαν τσίχλα μασημένη στο φατσοβιβλίο.Η αλήθεια είναι ότι το'χω βαρεθεί.Δε παίζει κάτι σοβαρό εκεί μέσα.Υπάρχουν τέσσερις πέντε φίλοι-ες που βρίσκομαι σε επαφή μαζί τους απο'κει μέσα αλλά από κει και πέρα επικρατεί το χάος.
Χθες πήγα στην εβδομαδιαία συνέλευση της ΣΠΑΜΕ.Είχα να πάω σαλονίκη κανα δυο βδομάδες και μου ψιλοέλλειψε η βόλτα στα μίζερα σοκάκια της.Παρατήρησα,με τη βοήθεια του αρχικαντηλανάφτη είν'η αλήθεια,ότι ο αντικαπνιστικός νόμος κάνει θραύση στα σαλονικιώτικα καφενεία και μπαράκια.
Εδώ στη πόλη του φωτός ακόμα δεν έχουμε επηρρεαστεί και συνεχίζουμε να βλέπουμε τον μπάοκ μέσα σε σύννεφα καπνού σαν να είμαστε στο γήπεδο και έχουν ανάψει καπνογόνα οι κάφροι της θ4.
Ξεκίνησα να μαθαίνω τούρκικα.Κάθε παρασκευή πέντε με εφτά επιστροφή στις ρίζες.
Ο Κωστάκης Ανάν έβγαλε νέο βιβλίο.Κατεβαίνω σαλονίκη να το αγοράσω.Άλλο ένα ιερό βιβλίο που πρέπει να διαδοθει και να μαθευτεί σαν νεράκι.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Αντισταθείτε,ποίημα του κ.Μιχάλη Κατσαρού

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι
καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ.
Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ πάλι γύριζε στὸ σπίτι
καὶ λέει Δόξα σοι ὁ Θεός.
Στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πολυκατοικιῶν
τὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου
στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ-ἐξαγωγαί
στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση καὶ τὸ φόρο
ἀντισταθεῖτε σὲ μένα ἀκόμα ποὺ ἱστορῶ.
Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαιρετᾶ ἀπ᾿ τὴν ἐξέδρα
ὧρες ἀτέλειωτες τὶς παρελάσεις.
Στὸν Πρόεδρο τοῦ Ἐφετείου ἀντισταθεῖτε,
στὶς μουσικές, τὰ τούμπανα καὶ τὶς παράτες,
σ᾿ ὅλα τὰ ἀνώτερα συνέδρια ποὺ φλυαροῦνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄγονη κυρία ποὺ μοιράζει ἔντυπα ἁγίων,
λίβανον καὶ σμύρναν.
Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέγονται μεγάλοι
καὶ γράφουν λόγους πλάι στὴ θερμάστρα.
Στὶς φοβερὲς σημαῖες τῶν κρατῶν καὶ τὴ διπλωματία,
στὰ ἐργοστάσια πολεμικῶν ὑλῶν,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ λένε λυρισμὸ τὰ ὡραῖα λόγια,
στὰ γλυκερὰ τραγούδια μὲ τοὺς θρήνους,
στοὺς θεατές, στὸν ἄνεμο…
Ἀντισταθεῖτε.

Μιχάλης Κατσαρός

το παρόν ποίημα το αντέγραψα από το μπλογκ Persona Non Grata με διεύθυνση http//pernongrata.wordpress.com

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

γεια σου παντέρμη κρήτη

φιλαράκι γεια σου.


το σουκου πήγα στην κρήτη στον γάμο του φίλου μου του τ.έφυγα με το αμάξι κατα τις εξίμιση απ'τη πόλη του φωτός και έφτασα σαλονίκη κατά τις οκτώ παρά.πήρα ταξί και έφτασα στο κοσμοδρόμειο όπου με περίμενε ο προσωπικός μου πύραυλος.κατά τις δέκα παρα είκοσι άρχισε η εκτόξευση και κατά τις έντεκα και κάτι ήμανε στη λεβεντογέννα κρήτη.ήρθε το φιλαράκι και με παρέλαβε απ'το αεροδρόμιο και πήγαμε στο σπίτι της αδερφής του για καφέ.το δικό του σπίτι το είχε κάνει κατάληψη η νύφη και το σόι της και όπως ορίζει το έθιμο δεν πρέπει να ιδωθούνε γαμπρός και νύφη πριν τον γάμο.τώρα μου'ρθε στο κεφάλι ότι αυτό το έθιμο πρέπει να'ναι από τότε που οι γάμοι γίνονταν στα τυφλά.ό,τι έπερνες έπερνες(γουρούνι στο σακί δηλαδή)και για να μειωθούν τα περιθώρια να φρικάρει ο γαμπρός και να πάει μετανάστης στα ορυχεια στο βέλγιο του πουλούσαν το παραμύθι ότι είναι γρουσουζιά να ιδωθούνε πριν τον γάμο.στον γάμο δε,έσκαγε η νύφη με μπούρκα ή με πανοπλία η οποία έβγαινε μετά την τέλεση του ιερού μυστηρίου,οπότε επιστροφές δεν γίνονταν δεκτές, αντε και καλούς απογόνους τώρα κοροιδάραααα.

το μεσημέρι με πήγε το φιλαράκι στο ξενοδοχείο και μου άφησε και το αμάξι για να γυρίσω στο σπίτι του το απόγευμα.πήγα για φαγητό σε μια παραλιακή ταβέρνα όπου για μια ομελέτα και μία σαλάτα μου ζήτησαν να κάνω κωλοτούμπες στον αέρα,παράλληλα να τσιμπουκώνω τον σεφ και να σφουγγαρίσω πριν να φύγω.καλά που δεν ζήτησα τίποτα πιο περίπλοκο γιατι θα με βάζαν να κάνω σεξ με την εκατονπενηντάχρονη γιαγιά του ιδιοκτήτη με την απαίτηση να την κάνω να τελειώσει τρεις φορές,πράγμα το οποίο δεν μπορώ.μέχρι δύο εντάξει.

το απόγευμα φόρεσα πουκαμισιά,κυριλέ πανταλόνι γκρι και μοκασίνι έβαλα κρητικά τραγούδια στο σιντόφωνο του 4επι4 και πήγα σπίτι του κολλητού μου.εκεί άρχισαν να σκάνε μύτη και τα φιλαράκια του γαμπρού.τον ντύσαμε και τον ξεντύσαμε κανα δεκαρια φορές για το χατίρι της κάμερας που τον είχε πάρει στο κατόπι(μόνο στο χέσιμο δεν πήγε μαζί του)και κατά τις εφτά παρά κατεβήκαμε να πάρουμε τα αμάξια να πάμε στην εκκλησία.ανεβαίνω στο αμάξι να βάλω μπρος και ακούω έναν φοβερό κρότο από πίσω μου.το πρώτο που σκέφτηκα ήταν 'πάλι μαλακία έκανες και με ξένο αμάξι παπάρα'αλλά όταν είδα δίπλα μου τον κρητίκαρο να έχει βγάλει την κουμπούρα και να βαράει στον αέρα κατάλαβα.το ίδιο κάναν και κανα δεκαριά ακόμα κρητίκαροι.αφού κατάλαβαν και οι τελευταίοι κουφοί στην άλλη άκρη της πόλης ότι ξεκινάει ο γάμος,ξεκίνησε και η αυτοκινητοπομπή φυσικά κορνάροντας μη τυχόν και δεν εμπεδόθηκε καλά το μήνυμα.φτάσαμε στο ξωκλήσι,να μην τα πολυλογώ(καθότι και λάκων όπως λες και συ)ήρθε και η νύφη,έγινε το μυστήριο και ξεκινήσαμε για το κέντρο όπου θα γινόταν το γλέντι.

εκεί ο φίλος σου άρχισε από νωρίς να πίνει.είχα και έναν παπάρα για παρέα που νόμιζε ότι είμαι ο σονόρας και δεν άφηνε το ποτήρι μου άδειο και γω από φιλότιμο το έπινα.το μουσικό πρόγραμμα είχε (τι άλλο;)κρητική μουσική και φυσικά σηκώθηκαν όλοι να χορέψουν πλήν εμού που το έπαιζα μεθυσμένος τουρίστας.κατά τις δύο και μισή ξεκίνησε και το λαικό πρόγραμμα όπου σηκώθηκαν πάλι όλοι να χορέψουν ζεμπέκικα και τσιφτετέλια.εδώ και χρόνια ένα μεγάλο ερώτημα κάνει ηχό στο άδειο μου κεφάλι.είναι αντρικός χορός το ζειμπέκικο και γυναικείος το τσιφτετέλι;χρόνια τώρα ειδικοί επιστήμονες προσπαθούν να λύσουν αυτό το μυστήριο.κανείς δεν έχει δώσει απάντηση οπότε το μπέρδεμα συνεχίζεται και βλέπεις άντρες να κουνάνε το λυγερό τους σκεμπέ με χάρη και νάζι και γκομενέτα με ύφος χασικλί να προσπαθούν να φέρουν γυροβολιές με δεκάποντα τακούνια.

κατά τις έξι το πρωί έφυγε και ο τελευταίος καλεσμένος και με πήγε ο φίλος στο ξενοδοχείο.σε κανα τρίωρο σηκώθηκα απ'τον ύπνο με ένα βάρος στο κεφάλι μου,έκανα μπάνιο και ήπια ένα καφέ.αφού ήρθα στα ίσα μου πήρα το αστικό γιατί το αμάξι φοβήθηκε και έφυγε μόνο του και πήγα στο κέντρο για βόλτα.πήγα στο παλιό λιμάνι και άραξα για αγνάντεμα σε ένα παγκάκι.κατά τις δύο ήρθε ο φίλος και πήγαμε σπίτι του για φαί.το βράδυ με πήγε στο αεροδρόμιο και στη μία ήμουν στη πόλη του φωτός.

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

σκόρπιες σκέψεις λίγο πριν φύγω για χαλάρωμα

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη και αποφασίζω να γράψω μια νέα ανάρτηση.Χωρίς θέμα,χωρίς σχέδιο και πλάνο μέσα στο μυαλό μου.Είμαι στο σπίτι κυριακή μεσημέρι με κλειστά πατζούρια και ένα τσιγάρο στο στόμα,έτοιμος(;)να ξεδιπλώσω τις μοίχειες σκέψεις μου πάνω στο εικονικό χαρτί.
Ένα κουβάρι όλα μέσα μου.Σκέψεις,λάθη που έκανα,πού θα πάω ταξίδι,η καθημερινότητα μου,αυτά που διστάζω να κάνω,οι φοβίες μου και τα κόμπλεξ μου.
Η ψυχική μου ισορροπία είναι το ζητούμενο.Να χαλαρώσω και να βάλω ένα ένα καλαμπαλίκι στη σειρά.Η ρουτίνα,που είναι η μεγαλύτερη πρέζα όπως λέει και ο κωστάκης ανάν και η αγωνία μου να την αποφύγω με κάνει να ψάχνω καινούρια μονοπάτια και άλλους ανθρώπους.Η έλλειψη σεξουαλικής ζωής που με κάνει να σκέφτομαι το σεξ συνέχεια.Πολύ μπέρδεμα ή έτσι νομίζω;
Καλοκαίρι είναι,ας χαλαρώσω και θα τα βάλω όλα στη σειρά.Ε κι αν όχι όλα κάποια θα πάρουν το δρόμο τους.
Η φάση με τον κροκόδειλο είναι ότι βαρέθηκα τη φάση της.Τις δήλωσα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της και έδειξα πολλές φορές με πράξεις πόσο την αγαπώ και πόσο σημαντική είναι για μένα.Ας ξεκολλήσω επιτέλους λοιπόν αφού η τύπισσα με βλέπει μόνο σαν φίλο."Να τη χέσω τη φιλία σου"που θα λεγε και ο θεός.Μια κουβέντα βέβαια είναι να χέσεις φιλία πολλών χρόνων αλλά δε γίνεται αλλιώς.Να το παίξω υπεράνω μετά τα τελευταία που έκανα;Φτάνει άλλο.
Με τη φουφου τι γίνεται;Με τη φουφου ότι ήταν να γίνει έγινε.Η τύπισσα δε γουστάρει και το είπε εξαρχής.Τα άλλα όλα είναι της δουλειάς.Ας είναι τυπική και εντάξει με τη δουλειά της και όλα θα'ναι μια χαρά.
Η ανάγκη μου για ξεκούραση και αλλαγή παραστάσεων κάνει το ταξίδι στο νησί απαραίτητο.
Το τρακάρισμα μου στοίχισε αρκετά σε χρήματα και ψυχική φθορά.

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

καλό μήνα βρε

πέρασε μια βδομάδα που γύρισα από τον όλυμπο.ωρίμασε σαν ροδάκινο μέσα μου η διάθεση να γράψω γι'αυτή την εκδρομή ξεκίνησα με το κάρο μου ξημερώματα απ'τη πόλη του φωτός και σε μιάμιση ώρα ήμανε λιτόχωρο.εκεί περίμενα τον μανού και τα άλλα παιδιά που ερχόντουσαν από σαλονίκη.αφού φτάσαν ξεκινήσαμε για πάνω με τα αυτοκίνητα.αφήσαμε το ένα αμάξι στο καταφήγιο στα πριόνια και με το άλλο πήγαμε στο δεθυμάμαιπωςλέγεται για να ξεκινήσουμε τη πεζοπορία.φορτωθήκαμε τα σακίδια και οκτώ παρα δέκα κάναμε το πρώτο βήμα.περπατούσαμε μεσ'στο δάσος με τα φυλλοβόλα μαζι με αρκετό κόσμο που έκανε το ίδιο με μας.το πρώτο που ένοιωσα ήταν η έλλειψη τεχνιτών ήχων και ήταν κάτι πολύ όμορφο.κάναμε συχνές στάσεις για να πάρουμε ανάσες σε όλη τη διάρκεια της πορείας.κάποια στιγμή περάσαμε στο επίπεδο της αειθαλούς βλάστησης και σιγά σιγά όσο ανεβαίναμε η βλάστηση αραίωνε.στο έδαφος δεν πατούσαμε πια χώμα αλλά πέτρες και μάλιστα σαθρές και σε κάποια σημεία έπρεπε να προσέχουμε που πατάμε γιατί εκεί αν σε πάρει η κατηφόρα θα γίνεις τροφή για τα μυρμήγκια και τις κάργες που πολύ θα το χαρούν αλλά οι διασώστες που θα σε μαζεύουν με τα κουταλάκια μάλλον δε θα χαίρονταν καλοκαιριάτικα να τους χαλάς τη ραστώνη.οπότε αν θες να χαζέψεις το τοπίο σταματάς χαζεύεις,σταματάς να χαζεύεις και συνεχίζεις το περπάτημα.
περίπου στα δυο χιλιάδες μέτρα υψόμετρο αισθανόμουν τη ψύχρα.φοβερή θέα από κει ψηλά.
φτάσαμε στο οροπέδιο των μουσών και σε λίγο θα φτάναμε στο καταφήγιο του "αποστολίδη",το καφήγιο του"κάκαλου"ήδη φαινόταν και χτύπησε το κινητό μου.η κυρα λένη με ενημέρωσε ότι ξέχασα τα γυαλια μου στο σπίτι.θα γυρίσω να τα πάρω.αύριο.
μετά από εφτάμιση ώρες περπάτημα μπήκα στο καταφήγιο.οι άλλοι της παρέας είχαν φτάσει κανα μισάωρο πριν.
αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε,το απόγευμα πήγαμε στη κορυφή του προφήτη ηλία.απ'το καταφήγιο φαίνεται σαν ένας μικρός λοφίσκος,το υψόμετρο της είναι δυο οχτακόσια.έσπασα λοιπόν κάθε ατομικό ρεκόρ υψομέτρου που είχα.εκεί πάνω έχει και ένα παρεκλήσι του ομόνημου άγιου παύλα προφήτη.πετρόχτιστο.λέει ότι γίνονται και γάμοι εκεί πάνω.φαντάζομαι τους συμπέθερους να ανεβαίνουν με τα κουστούμια και τα ταγέρ.
μέχρι να βραδιάσει είμασταν σε μια κορυφούλα πίσω απ'το καταφήγιο και χαζεύαμε τοπιο ουρανό και τον ήλιο που έδυε.
το βράδυ είχε παρατήρηση ουρανού με το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο να παίζει με τα σύννεφα και κατα τη θάλασσα μεριά στο βάθος βλέπαμε τις αστραπές από μια καταιγίδα.πανέμορφες εικόνες.
το άλλο πρωί ξύπνησα απ'τις πεντέμιση αλλά καθόμουν στο κρεβάτι μέχρι να σηκωθεί και ο υπόλοιπος λαός.φάγαμε πρωινό,ήπιαμε καφέ και ξεκινήσαμε για την επιστροφή.πήγαμε και απ'το καταφήγιο του"κάκαλου"για καφέ απολαύσαμε τη θέα και από κει και ξεκινήσαμε για κάτω.από άλλο μονοπάτι και όχι από αυτό που ανεβήκαμε.
μετά από πέντε σχεδόν ώρες φτάσαμε στα πριόνια.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

μιτιγκ με τους θεούς στην έδρα τους

σήμερα το απόγευμα γύρισα από τον όλυμπο.είχα ένα μίτιγκ με τη γνωστή ομάδα των δώδεκα.των θεών ντε.λεπτομέρειες σε επόμενη ανάρτηση.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

ο χαρχαρίας είπε

Υποτίθεται ότι είμαστε δέκα χρόνια κολλητοί και δε θυμάσαι ούτε πότε είναι τα γενέθλια μου.Ναι σήμερα(χθες) είναι μαλάκα.Να βρεθούμε και να πούμε τι;Γιατί δεν είμαι καλά;Δεν θέλω να μοιράζομαι τίποτα μαζί σου πλέον.Αδιαφορώ για την ύπαρξη σου και θέλω το ίδιο να κάνεις και συ.Δε γουστάρω άλλο.Νοίωθω ότι δεν έχω τίποτα κοινό μαζί σου.Αι σιχτίρ.
Γιατί τα γράφω εδώ και δεν στα στέλνω με σουμουσου;Τέτοιος μαλάκας είμαι και γω.Γεια.

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Big Soul - Hippy Hippy Shake

γεια σας φίλοι και φίλες μετά από μιζέριασμα αρκετών ημερών και νυχτώνε,με αποκορύφωμα τη χθεσινή μέρα(κυριακή)που η ιστορία θα ονοματήσει "η μέρα του τζάνκι"ή εναλλακτικά "εγκεφαλοαλλοίωση σκέτο"αποφάσισα να πάρω τα πάνω μου.
Συνέβησαν πολλά τον τελευταίο καιρό.
Ντα λέμε.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Μάνος Χατζιδάκις ~ Το βαλς των χαμένων ονείρων

πριν δεκαέξι χρόνια έγινε αστρόσκονη ο κύριος Μάνος Χατζιδάκις

Monika - Over the hill (official video clip)

γλυκιά καψούρα καλοκαιρινή.

καλό σας μεσημέρι φίλες και φίλοι.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

επιτέλους ήλιος

Καλημέρα και καλή εβδομάδα
Εξι η ώρα, Δευτέρα εφτά του ιούνη,ο καιρός προβλέπεται αίθριος.
Εδώ και αρκετές μέρες,στα θεικά στέκια,παίζει ένα μεγάλο θέμα με τον καιροθεό.Τι είναι ο καιροθεός;Για συντονιστείτε σας παρακαλώ,Αύγουστο γράφετε εξετάσεις,ο θεός απολύεται.Το νου σας.Υπεύθυνη ομάδα θεών το τελευταίο διάστημα είναι το δωδεκάθεο,στη διαχείριση του γήινου καιρού.Μάλλον έφαγε χώσιμο ο Διονυσάκης ο αλκοόλας και έχει μπερδέψει τα μπούτια του.
Αισίως φτάσαμε στις εννιά και μαζί μας έχουμε την ελενίτσα που τελείωσε τις πανελλήνιες και δουλεύει εθελοντικά στο μαγαζί.
Τρόμος στην Αριστερά.Οι ανανεωτικοί φεύγουν απ'τον ΣΥΝ και κινδυνεύει άμεσα αυτό το κομμα να γίνει Αριστερό.
Καλό μεσημέρι λοιπόν και τα ξαναλέμε συντομα.Η ώρα πήγε δύο.Φιλάκια.

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

τυρόπιτα φρεσκοκαρβουνιασμένη

λεβέντες και λεβέντησες γεια σας.
Σήμερα το πρωί έλαβε χώρα ένα περιστατικό που μου έκανε τη καρδιά λαχανόκηπο.
άργησα να ξυπνήσω και ο βέγγος μέσα μου ανέλαβε υπηρεσία.Κατά τις εφτάμιση σκάει μύτη ένας τύπος και μου λέει "είμαι ο τάδε από το μετρόπολις το ραδιόφωνο και έρχομαι από το κλάμπ μακεδόνες του ΠΑΟΚ και θέλω να σου πω".Ηταν σαν να μου είπε "είμαι τζάνκι και θέλω να μου δώσεις φράγκα μη σου σπάω τα καλαμπαλίκια για την επόμενη ώρα".Διάθεση δεν είχα για πολλά πολλά οπότε του λέω έλα ρε φίλε έχω δουλειά άσε με.Έλα όμως που δεν ξεκολλούσε.Μου ζήτησε κάτι να φάει γιατί όπως είπε ήταν νηστικός.Του δίνω ένα κουλούρι και ο τύπος τσαμπουκαλεύεται και πετάει το κουλούρι και αρχίζει να μου λέει ότι μπορεί να με πουλήσει και να με αγοράσει ολόκληρο και ότι πρέπει να του ζητήσω συγνώμη.Τα φωτορυθμικά στη ντίσκο του εγκεφάλου μου άρχισαν να δουλεύουν σε πανικόβλητους ρυθμούς και ο ρόκι μπαλμπόα πέταξε τη ρόμπα από πάνω του και περίμενε το καμπανάκι για να αναλάβει δράση κοιτώντας με μίσος τον αντίπαλο του.Αντί αυτού όμως ξαναφόρεσε τη ρόμπα γιατί θυμήθηκε ότι οι τυρόπιτες στο φούρνο πέρασαν το "στάδιο ροδοκόκκινες"και πλησίαζαν με απειλητικά γρήγορους ρυθμούς στο "στάδιο κάρβουνο=πέταμα".Ζήτησα λοιπόν ταπεινά συγνώμη απ'τον τζάνκουρα,τον χτύπησα φιλικά στη πλάτη και από αμηχανία έπιασα να κατεβάζω την τέντα .Ένας πελάτης μπήκε στο μαγαζί και με ξεκόλλησε από κει.Ο τζάνκουρας ξεκόλλησε κι αυτός με τη σειρά του και η μυρωδιά των καμμένων τυροπιτώνε άρχισε να κόβει προκλητικές βόλτες σε όλο το μαγαζί.
Τι με πείραξε στην όλη φάση;Όχι βρε ζώον οι καμμένες τυρόπιτες αλλά το ότι τσαλαπάτησα τον εγωισμό μου λέγοντας ταπεινά συγνώμη.Τι μπορούσα να κάνω όμως;Να τσαλακώσω έναν άρρωστο για να φανώ μάγκας στη γειτονιά;Χώρια που τέτοιοι τύποι έχουν το ακαταλόγιστο αφού είναι υπο την επίρρεια ουσιών.Οπότε καλά έκανα τουμπεκί ψιλοκομμένο και μαζεύτηκα στο καβούκι μου.Μήπως να φώναζα την αστυνομία;Ό,τι χειρότερο.Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν έκανε ο τύπος καμιά ζημιά.Πώς θα μπορούσα να βοηθήσω τον τύπο;Ούτε με μπάτσες ούτε με μπάτσους σίγουρα.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

καλά ταξίδια καπετάνιο.


καλημέρα σας και καλό καλοκαίρι αγαπητές και αγαπητοί.
η ώρα είναι έξι και είκοσι είμαι μαγαζί και ψήνω τυρόπιτες.ήρθα κάπως αργοπορημένος αλλά δε μασάω,συνεχίζω απτόητος.τι έχουμε στον εξώκοσμο;κατάληψη των καραβιών του free gaza movement,χαμός μπροστά από τη πρεσβεία του ισραήλ στην αθήνα και διαδηλώσεις σε άλλες πεντε-έξι πόλεις στον ελλαδικό χώρο αλλά και σε όλο τον κόσμο.
τη παρασκευή που μας πέρασε έγινε η εκδήλωση της ΣΠΑΜΕ και του Σπόρου στα γρασίδια της φιλοσοφικής.ήταν όμορφα και αρκετός κοσμος πέρασε και έμαθε λίγα πράγματα για το εγχείρημα.
τη πέμπτη που μας έρχεται μας προσκάλεσαν απ'το μικρόπολις και θα μιλήσουμε και θα συζητήσουμε για το αλληλέγγυο εμπόριο και τη παράκαμψη μεσαζόντων.
πήγε δώδεκα η ώρα,δεν έχει κίνηση.
τη κυριακή πήγα στη συναυλία του ζαν μισελ ζαρ μαζί με τον θεό.ο τύπος έχει μείνει στο ένδοξο παρελθόν και το λιβανίζει όσο μπορεί να βγάλει κανα φράγκο.αφου υπάρχουν παπάρες που του τα δίνουν.
η ώρα πήγε μιάμιση και είναι ώρα του γεύματος.τρώω στο μαγαζί σχεδόν στο πόδι.σήμερα η κυραλένη έστειλε φακές.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Saint Etienne - How We Used To Live (full version)

JJ - "Into The Light" (SXSW 2010)

Heavenly - Our love is heavenly

The Stone Roses - Mersey Paradise (audio only)

The La's - There She Goes

Monochrome Set - Jet Set Junta

The Chills - Heavenly Pop Hit

the model spy_assassin romantique(an club 03.05.07)

The Pains Of Being Pure At Heart - "Young Adult Friction" Super 8

the field mice - sensitive (1989)

Noah and the Whale - 5 Years Time - Official

belle & sebastian - she's losing it - lowlands 2006

Beulah - Emma Blowgun's Last Stand

Συνεταιριστική Παράκαμψη Μεσαζόντων


 Η Συνεταιριστική ΠΑράκαμψη ΜΕσαζόντων(Σ.ΠΑ.ΜΕ.) και ο Συνεταιρισμός για το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο "Ο Σπόρος",σας καλούν σε μια συζήτηση για τα εγχειρήματά τους και τις δυνατότητες μιας συνεταιριστικής, οικολογικής και αλληλέγγυας οικονομίας, την Παρασκευή 28 Μαΐου στις 7μμ στο ύπαιθρο μεταξύ Νομικής και Φιλοσοφικής.
Θα ακολουθήσει συναυλία οικονομικής ενίσχυσης της Σ.ΠΑ.ΜΕ με τους Παλαιολόγους, τον Γιώργο Καλογήρου και το Χρήστο Κεχαγιά.

ζέστα σε λέω


καλημέρα σας με μανου τσάο.
Σας έχω μιλήσει για την Ίριδα;Κι αν σας μίλησα ξανά δεν πειράζει γιατί η Ίριδα είναι μια υπέροχη νεραιδοφατσούλα που μου φτιάχνει τη διάθεση κάθε φορά που περνάει απ'το μαγαζί και με χαιρετάει πηγαίνοντας σχολείο με τη μαμά της.Στην επιστροφή δε,έχω και πλήρη αναφορά για τα τεκταινόμενα στο σχολείο.
συνεχίζουμε με γκόγκολ μπορντέλο.
αρχίσαν οι ζέστες.Οι γυναίκες ομορφήναν επικίνδυνα και οι ορμόνες κάνουν πάρτι.
Σκέφτόμαι να ξεκινήσω ένα παραμυθάκι με πρωταγωνίστρια τη φουφού.Θα αρχίζει κάπως έτσι
"το βαθύ κράτος της τουρκίας,επιρεασμένο από τις πρόσφατες διώξεις κτλ".Καλό έτσι;
Μεσημέρι έφτασε και σε καμιά ώρα φεύγω.
   τα λέμε...

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

πού 'σουν μάγκα το χειμώνα;

προς μπλόγκερς και όχι μόνο, γκλόμπαλι"παρακαλείτε κάποιος-α εντελώς αυθόρμητα και ανιδιοτελώς να γραφτεί παρακολουθητής-συνταξιδιώτης για να φύγουμε από αυτόν τον καταραμένο αριθμό."βοήθεια μας.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΜΕ

Ο Κωστάκης Ανάν(πραγματικό όνομα Αργύρης Ταλέκουρδας),σχεδόν παντελώς άγνωστος ελληνάρας συγγραφέας,είχε την τύχη να γεννηθεί στη χορτάτη πλευρά του πλανήτη και νωρίς ανακάλυψε πως είχε ταλέντο στη λογοτεχνία,πράγμα που φυσικά δεν συνέβαινε.
   Τα πρώτα του έργα έχουν αποκτήσει διαστάσεις θρύλου μεταξύ των οπαδών του,κυρίως επειδή δεν έχουν ποτέ κυκλοφορήσει επίσημα στο εμπόριο και λίγοι μπορούν να υπερηφανεύονται ότι τα έχουν διαβάσει.
   Σε ηλικία 25 ετών ασπάστηκε τον καπιταλισμό,προκαλώντας σάλο μεταξύ των σκληροπυρηνικών οπαδών του,ενώ ο ίδιος,δηλώνοντας αινιγματικά"θα έπρεπε όλοι να ντρέπεστε",αποσύρθηκε σ'ένα ορεινό   McDonalds στα αμερικανικά Βραχώδη Όρη.
Έκτοτε,το έργο του ήταν μία συνεχής άρνηση του δικαιώματος των δυτικών ανθρώπων να εκφέρουν οποιαδήποτε γνώμη για τον κόσμο,πολύ απλά επειδή δεν ζουν σ'αυτόν,μόνο τον βλέπουν από την τηλεόραση.
Ο Κωστάκης Ανάν πέθανε ανήσυχος το φθινόπωρο του 2045,ενώ οι πραγματικές διαστάσεις του έργου του αναγνωρίστηκαν αρκετά χρόνια αργότερα,από τον πιστό του σκύλο Κοπροδότη,ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη σχετική δημοσιότητα και ξεπούλησε μέχρι και ιδιόχειρα σημειώματα για τα ψώνια του σαββατοκύριακου που βρήκε στα συρτάρια του αφεντικού του.


Το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το ιερό βιβλίο νούμερο ένα"...και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες"(εκδόσεις ΒΑΒΕΛ).
Αφορμή ήταν το κεφάλαιο Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ "ΕΥΝΟΥΧΟΥ ΦΙΛΟΥ",το οποίο μ'έχει σημαδέψει σαν τατουάζ στο μπράτσο ισοβίτη και το αφιερώνω στο κροκόδειλο,μαζί με ένα μικρό απόσπασμα από το ίδιο κεφάλαιο"...και βέβαια αν προσπαθήσεις να της μιλήσεις για εσάς τους δύο,θα μάθεις ότι είσαι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή της,αλλά η μόνη πιθανότητα να ξαπλώσεις δίπλα της είναι σε ομαδικό τάφο."

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

η μοναξιά του χαρχαρία

... και είπε ο χαρχαρίας"αισθάνομαι μοναξιά.Δεν βρίσκω κάτι να με γεμίζει.Δεν ευχαριστιέμαι αυτά που κάνω.Νοιώθω ότι δεν κάνω κάτι ενδιαφέρον.Έχω χάσει την ορμή μου και την θέληση για ζωή.Ό,τι κάνω το κάνω μηχανικά.Λειτουργώ σαν να μην έχω κάποιο σκοπό.Βλέπω να χάνεται το χαμόγελο από τη μουσούδα μου.Προσπαθώ να αντισταθώ στην επικείμενη κατάθλιψη,αλλά για πόσο;Μου έλεγε ο μανου πριν καιρό ότι τη τελευταία φορά που με είδε καλά ήταν μετά το ταξίδι στο νησί.Από τότε πόσα πράγματα έχουν συμβεί;Είναι αλήθεια ότι έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου τελευταία."
Μήπως φταίει ο καιρός με τις συνεχείς εναλλαγές του κυρ-χαρχαρία;Μήπως να ξανάρχιζες γυμναστήριο για να διώξεις τη συσωρευμένη ενέργεια;Μήπως να έψαχνες για καμιά χαρχαρίνα;Συνέχισε να το παλεύεις και μη σταματάς να στηρίζεις τον εαυτό σου.Μήπως να πήγαινες κανα ταξιδάκι σε άλλες θάλασσες;Μη μασάς κυρ-χαρχαρία.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

λίγα λόγια για τη Σ.ΠΑ.ΜΕ.

Ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και διάθεσης αγροτικών και βιοτεχνικών προϊόντων αποτελεί ένα βασικό άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ζωή μιας κοινωνίας. Φανερώνει επίσης την αντίληψη και τη σχέση των ανθρώπων με τη φύση.


Στις μέρες μας οι μεγάλες αλυσίδες των σουπερμάρκετ, το υπερκαταναλωτικό πνεύμα και γενικότερα ο τρόπος διεύθυνσης της αγροτικής και βιοτεχνικής παραγωγής και οικονομίας έχουν εξοβελίσει τις σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών και έχουν αλλοτριώσει τη σχέση μας με τη φύση.

Αντιλαμβανόμενοι την τραγικότητα αυτής της κατάστασης και προσπαθώντας να την αλλάξουμε σε κοινωνικό και όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο δημιουργήσαμε τη Συνεταιριστική ΠΑράκαμψη ΜΕσαζόντων (Σ.ΠΑ.ΜΕ.).

Η Σ.ΠΑ.ΜΕ. αποτελεί ένα πρακτικό εγχείρημα κάποιων ανθρώπων διαφορετικής αφετηρίας που προσπαθούν να κάνουν πράξη τις ιδέες της συλλογικότητας και της από κοινού δράσης.

Θέλουμε να συμβάλλουμε με όποιον τρόπο μπορούμε στη δημιουργία δικτύων αλληλοϋποστήριξης συνεταιριστικών προϊόντων μέσω της διάθεσής τους σε συνεταιριστικά πρατήρια από τους ίδιους τους συνεταιρισμούς και παραγωγούς παρακάμπτοντας έτσι το ρόλο των μεσαζόντων.

Προσπαθούμε να βοηθήσουμε στην εμβάθυνση των σχέσεων συνεργασίας μεταξύ των μελών των συνεταιρισμών με τους οποίους είμαστε σε επαφή, με στόχο την οργάνωση συνεταιρισμών μικρής κλίμακας, με οριζόντια οργάνωση και οικολογική κατεύθυνση. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν και τα βασικά (αλλά όχι απόλυτα) κριτήρια που θέτουμε στη συνεργασία μας με τους συνεταιρισμούς.

Γνωρίζουμε ότι ιδανικοί συνεταιρισμοί δεν υπάρχουν, οπότε εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να θέτουμε υπερβολικά αυστηρές προϋποθέσεις στην συνεργασία μας με συνεταιρισμούς. Ωστόσο υπάρχουν παραδείγματα συνεταιρισμών που διαθέτουν ορισμένα θετικά χαρακτηριστικά (συνεταιριστικές υποδομές, καλές σχετικά τιμές για τους παραγωγούς, λειτουργία δικών τους πρατηρίων, τυποποίηση των προϊόντων από τους ίδιους τους συνεταιρισμούς). Παράλληλα με την ενίσχυση των συνεταιρισμών που διακρίνονται για τα θετικά στοιχεία τους, σκοπεύουμε να ενθαρρύνουμε προσπάθειες για τη δημιουργία νέων συνεταιρισμών.

Κάτι τέτοιο αποτελεί μια συνεχή και ανοιχτή διαδικασία επαφής και διαλόγου ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές έτσι ώστε να αρθεί ο μεταξύ τους διαχωρισμός και να «παιδευτούμε» σε μια διαφορετική σχέση παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό σημαίνει ότι θα προσπαθούμε να οργανώνουμε τον τρόπο παραγωγής και διάθεσης βάσει των πραγματικών αναγκών και να ενισχύουμε μια μορφή κατανάλωσης που θα στηρίζεται στο σχεδιασμό (σχεδιασμένες παραγγελίες) και όχι στην υπερκατανάλωση και στο διαφημιστικό, ευκαιριακό και αγοραίο μοντέλο που επικρατεί σήμερα.

Τέλος, ως Σ.ΠΑ.ΜΕ. θέλουμε να προωθήσουμε εν γένει οικολογικούς τρόπους παραγωγής γιατί νομίζουμε ότι έτσι ενθαρρύνεται η βιοποικιλότητα και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, παράγονται ποιοτικά και οικολογικά προϊόντα και συνιστούν έτσι την καταλληλότερη βάση για την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών.

Για τον λόγο αυτό πέρα από την συνεργασία μας με τους συνεταιρισμούς απευθυνόμαστε και σε μεμονωμένους βιοκαλλιεργητές με σκοπό τη συμβολή στη δημιουργία ενός δικτύου συνεργασίας μεταξύ τους (και στόχο την οργάνωση τους σε συνεταιρισμούς) καθώς και πρατηρίων διάθεσης των προϊόντων τους.

Η προσπάθειά μας αυτή δεν είναι θεωρητική και αφηρημένη ούτε αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως μεσσίες. Απλώς προσπαθούμε έμπρακτα, σε έναν καιρό που τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και ο καθένας κοιτά τον εαυτούλη του, να συνεισφέρουμε στην ενίσχυση της ιδέας της συλλογικότητας και στη δημιουργία συνεργατικών δικτύων. Όπως έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης, "ο μόνος τρόπος να σώσεις τον εαυτό σου είναι να μάχεσαι για του άλλους".



Συνεταιριστική Παράκαμψη Μεσαζόντων (Σ. ΠΑ. ΜΕ.)

Κ. Μελενίκου 29

email: synparmes@hotmail.com

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

ΩΣ ΕΔΩ

Είναι τραγικό και εξωφρενικό όλος ο "χώρος",φρικαρισμένος από την δολοφονία των τριών εργαζομένων,να προσπαθεί να βρει ξανά τα πατήματα του."Είχαμε το δίκιο με το μέρος μας μέχρι τώρα,είμασταν τα θύματα και αυτοί που έχυναν το αίμα τους στον δρόμο μέχρι τώρα.Τι έγινε ρε παίδιά;Γιατί όλοι μας δείχνουν με το δάχτυλο και φωνάζουν "δολοφόνοι";
Είναι τραγικό και εξωφρενικό ο σύντροφος Μεριζιώτης φρικαρισμένος να θέλει να τα παρατήσει και φαντάζομαι και πολλοί άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες όπως αυτός που έχουν πολλά κινηματικά χρόνια στη πλάτη τους.
Όλη η παθογένεια του αναρχικου χώρου στην ελλάδα βγήκε στην επιφάνεια με τον πιο τραγικό και φρικαλέο τρόπο.
Ως εδώ.
 Αλληλεγγύη στις οικογένειες των θυμάτων.
    Λυπάμαι τους δολοφόνους και ελπίζω να καταλάβουν.

κείμενο από τον/την ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΗΣ

Μερικές σκέψεις προς το παρόν μη συγκροτημένες




από Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης 8:32πμ, Σάββατο 8 Μαΐου 2010

(Τροποποιήθηκε 7:51μμ, Σάββατο 8 Μαΐου 2010)

e-mail: ngnm55@gmail.com

Έχω πάθει σοκ







Έχω πάθει σοκ παιδιά. Γιατί εμείς οι αναρχικοί πάντα μιλάμε για ζωή και τώρα γινόμαστε κι εμείς το ίδιο ένοχοι όπως τα ΜΜΕ, οι μπάτσοι, οι καπιταλιστές, οι κάθε είδους Βγενόπουλοι.



Παιδιά, το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα δυστυχώς πάσχει και μάλιστα σοβαρά, παρά τον μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων σε αυτό. Και τώρα που αυτή η φάση ήταν το καλύτερο δώρο στον Παπανδρέα και την δολοφονική του παρέα, τώρα που όλα τα ΜΜΕ μιλούν απροκάλυπτα πλέον για δολοφόνους αναρχικούς, ποια θα είναι η απάντηση του ίδιου του κινήματος;



Διάβασα την ανακοίνωση της κατάληψης Σκαραμαγκά. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα. Δεν με καλύπτει ούτε στο μισό της.



Ποιος θα τολμήσει τώρα να αρθρώσει κάτι διαφορετικό ρε; Πού είναι όλοι οι λαλίστατοι; Όσο περνά η ώρα και δεν ασχολούνται όλοι με το ζήτημα ενδελεχώς τόσο η στάση αυτή προσθέτει πόντους στην από άσχημη ώς πολύ δυσάρεστη εικόνα του κινήματός μας.



Γιατί δεν βγαίνει κανένας επιτέλους να πει τα πράγματα με το όνομά τους; Ως πότε μέρος των αναρχικών θα νομίζει ότι ταξικός αγώνας είναι να καις, να σπας και να λεηλατείς ανελέητα; Ως πότε μέρος των αναρχικών θα γαμεί καθημερινά στο όνομα της επανάστασης της κάβλας, του μάτσο μιλιταρισμού και της πολεμικής αντίληψης του "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω" τις αναρχικές ιδέες; Ως πότε εδώ η κρίση γαμάει και δέρνει τους πάντες και οι "αναρχικοί" αυτοί θα ασχολούνται με τον κύριο Δημητράκη; Τολμώ να πω κι ας γίνω κακός, δεν μʼ ενδιαφέρει ο κύριος Δημητράκης, για μένα δεν προσέφερε τίποτε στο κοινωνικό κίνημα, γιατί το κοινωνικό κίνημα είναι φανερότατο, ανοιχτότατο και δεν διεξάγεται με διαδικασίες συνομωσίας, διεξάγεται ανοιχτά μέσα στην εργατική τάξη, τους μετανάστες, τους κατατρεγμένους, προσφέροντας βοήθεια, απόψεις, σκέψεις, προτάσεις και προοπτική.



Ως πότε θα είναι το κομμάτι των "αναρχικών" αυτό ο περίγελως της κοινωνίας; Το κλωτσοσκούφι που το παίζουν εδώ κι εκεί για να εκπληρώνει ο εκάστοτε Χρυσοχοϊδης και οι κρατικές υπηρεσίες τα σχέδια και τις προβοκάτσιες τους σε βάρος όλου του υπόλοιπου κινήματος; Ποιος θα μας πει ποιοι ήταν αυτοί οι 50 κουκουλοφόροι που πετάχτηκαν ξαφνικά από το πουθενά (έτσι μού διαμήνυσαν 2-3 σύντροφοι που ήταν παρόντες) κι άρχισαν να καίνε και να σπάνε τα πάντα και βέβαια τη Μαρφίν; Άραγε θα μας πουν ποτέ οι ίδιοι ποιοι ήταν και γιατί το έκαναν;



Χαίρομαι... που μερικές αναρχικές ομάδες άρχισαν να θέτουν κάποια πράγματα επι τάπητος. και έτσι έπρεπε να κάνουν εδώ και πολύ καιρό. Αισθάνομαι όμως ότι το μαχαίρι πρέπει να φτάσει αρκετά βαθιά. Ειδικά στους πολύ δύσκολους καιρούς που έρχονται το αναρχικό κίνημα πρέπει να κάνει ιστορικής σημασίας επιλογές.



Ή θα παρατήσει τα ένοπλα, το μάτσο μιλιταρισμό, τα τσαμπουκαλίκια και τα καουμποϊλίκια ή θα βαδίσει με καθημερινή παρουσία, προοπτική, στρατηγική και ξεκάθαρες θέσεις στο πλευρό του όποιου κοινωνικού κινήματος κι εκεί μέσα θα ζυμωθεί, θα μάθει, θα δώσει και θα πάρει, και θα αντρωθεί διαφορετικά. Τα ένοπλα και οι μολότοφ είναι για άλλες ώρες, που έρχονται εκ των πραγμάτων… Δεν πεθαίνει ο καπιταλισμός έτσι, πεθαίνει με καθημερινή ανυποχώρηση δράση, όσο χρόνο και να πάρει. Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο ας διαχωριστεί επιτέλους. Αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα.



Όποιος συνεχίζει τον απολίτικο τσαμπουκά που είναι αποξενωμένος και μακριά από το μαζικό κοινωνικό κίνημα, όποιος στερείται πολιτικής συνείδησης και προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από τη μάσκα του αναρχικού, του επαναστάτη και δεν ξέρω ποιου, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι τυχιοδιώκτης και ως τέτοιος πρέπει να απομονωθεί. Συναισθηματισμοί δεν χωράνε εδώ...



Το αναρχικό κίνημα θα πρέπει επειγόντως να απομονώσει και να συντρίψει, αν αυτό επιβάλλεται, όλα αυτά τα στοιχεία που στο όνομα των αναρχικών ιδεών αναλίσκονται με τη βία για τη βία με τα γνωστά δολοφονικά και οικτρά αποτελέσματα. Η συγκεκριμένη ομάδα παρακρατικών προβοκατόρων φαίνεται ξεκάθαρα ότι έδρασε βάσει καλά μελετημένου σχεδίου, και όπως αποδεικνύουν οι ήδη υπάρχουσες μαρτυρίες. Τελεία και παύλα.



Η ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών, αλλά και μερικά άλλα κείμενα, δείχνουν πλέον ξεκάθαρα ότι κάτι επιτέλους, έχει αρχίσει να κινείται στο εσωτερικό του κινήματός μας.



Έχουν αρχίσει σιγά-σιγά και ωριμάζουν οι συνθήκες για την εμφάνιση ενος μαζικού και ξεκάθαρα πολιτικού αναρχικού κινήματος και στον ελλαδικό χώρο, κόντρα συν τοις άλλοις και στα όποια καναλιζαρίσματα και τις δράσεις-βιτρίνα και θέαμα των διαφόρων ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που επιζητούν λύσεις από τα μέσα, μην επιδιώκοντας την κατάρρευση του συστήματος, αλλά και τις παλινωδίες μέρους της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.



Επαναστατικό χρέος όλων των υγιειών αναρχικών συνρόφων και συλλογικοτήτων είναι, από τη μια, να συντρίψουν τους προβοκάτορες που σε διατεταγμένη ή μη υπηρεσία, που συνειδητά ή ασυνείδητα, δρουν τόσα χρόνια ανενόχλητοι στο εσωτερικό του κινήματος και, από την άλλη, ειδικά τώρα που ήδη γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες μιας πτώχευσης ή της πλήρους εφαρμογής των επιταγών ΔΝΤ-ΕΕ-Παπανδρέου, να βαδίσουν μπροστά με επεξεργασμένη στρατηγική, με ξεκάθαρη πλατφόρμα και πρόγραμμα δράσης, στο πλευρό όλου του κοινωνικού κινήματος, με καθημερινή, ανυποχώρητη παρουσία και δράση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.



Τα ξαναλέμε



αυτό το άρθρο το αντέγραψα από το ιντιμίντια στις 9-5-2010

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

κείμενο για το τραγικό συμβάν στην Marfin που υπογράφουν εκδοτικά εγχειρήματα και συλλογικότητες




Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ







Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».



Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;



Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;



Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;



Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μʼ αυτό;



Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…





Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: "ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες". Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;



Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.



Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απʼ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).



Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.



Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ



Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.



Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.



Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.



Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.



Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο.





Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία
το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το ιντιμίντια στις 8-5-2010

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

ευτυχώς κάποιοι δεν μασάνε και παίρνουν θέση

« Άρχισαν τα όργανα…Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) : ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 5ΗΣ ΜΑΗ


ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ,ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΜΜΟΡΙΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ



ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ



— η εχθρική στάση απέναντι σέ κάθε εξουσιαστική καί φασιστική βία είναι καθήκον τού κάθε αναρχικού, τού κάθε επαναστάτη



ακολουθεί κείμενο τών συντρόφων τής Συσπείρωσης Αναρχικών σχετικά μέ τά γεγονότα τής 5ης Μάη καί τήν δολοφονία τριών συναδέλφων μας εργαζομένων πού βρήκαν τόν θάνατο από τά χέρια φασιστικής συμμορίας μέσα στά κάτεργα τής μισθωτής σκλαβιάς……



Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ 120.000 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ, Η ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ



«Και στα λασπόνερα καθρεφτίζεσαι ουρανέ».



Πρώτα απ’ όλα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ο θυμός μας είναι απερίγραπτος, τόσο για την θρασύδειλη παρα-κρατική συμμορία, που ευθύνεται για την δολοφονία τριών ανθρώπων, δύο γυναικών –η μία μάλιστα έγκυος στον τέταρτο μήνα– και ενός άνδρα, που εργάζονταν στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου, όσο και για τον συρφετό πολιτικών και δημοσιογράφων που έσπευσαν να ταυτίσουν τον δίκαιο ξεσηκωμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις με την αποτρόπαια αυτή δολοφονία.



Και όμως η αλήθεια δεν μπορεί να σβηστεί. Ένα οργισμένο ποτάμι διαδηλωτών περικύκλωσε την Βουλή και για ώρες επιχειρούσε να εισβάλλει δίνοντας σκληρές μάχες με τις δυνάμεις καταστολής.



Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε να καλυφθεί από τους τόνους λάσπης, που επιχειρούν να ρίξουν οι πανικόβλητοι κρατικοί υπάλληλοι, οι θλιβεροί κομματάρχες κάθε χρώματος και οι «επίλεκτοι» διαχειριστές της «ειδησεογραφίας». Ακόμα και τα πλάνα, που οι τελευταίοι δήθεν σχολίαζαν με σχεδόν πανιασμένα τα πρόσωπα, παραμένουν αδιάψευστοι μάρτυρες των όσων συγκλονιστικών στην πραγματικότητα συνέβησαν για ώρες είτε στα σκαλιά που οδηγούσαν στον προαύλιο χώρο του κοινοβουλίου, είτε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, είτε στην Λ. Αμαλίας και στην ευρύτερη περιοχή του Συντάγματος



Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές επιχειρούσαν να σπάσουν τον κλοιό των κατασταλτικών δυνάμεων, ενώ το σύνολο της διαδήλωσης και επικροτούσε και στήριζε το εγχείρημα μη απομακρυνόμενο από την περιοχή που πνιγόταν στα δακρυγόνα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας είτε με ακάλυπτο πρόσωπο είτε με καλυμμένο, δονούσαν την ατμόσφαιρα με το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βούλη», που πριν χρόνια και καιρούς φωναζόταν μόνο από τα χείλη αναρχικών. Όσο για τους αναρχικούς, ναι βρίσκονταν ανάμεσα σ’ όλους αυτούς που έδωσαν ένα βροντερό μήνυμα στους ντόπιους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της Ε.Ε. αλλά και στα περιώνυμα αφεντικά τους



Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Ο κόσμος γνωρίζει ακόμα τους τρόπους να αγωνίζεται, να ξεσηκώνεται, να ματώνει για να κρατήσει έστω και μια ελπίδα ζωντανή για αυτό που πιστεύει ότι είναι το δίκαιο. Ο σβέρκος των απείθαρχων του ελλαδικού χώρου έχει αποδειχθεί ότι είναι ευαίσθητος στον κρατικό ζυγό, η ανυποταξία τους μπολιάζει κάθε εξέγερση, κάθε κοινωνική σύγκρουση



Τα διεθνή πρακτορεία, για μιαν ακόμα φορά, καταγράφουν έναν ξεσηκωμό στον ελλαδικό χώρο σε μια κρίσιμη «στιγμή» για τους αφεντάδες της Ε.Ε. και όχι μόνον. Φοβούνται ότι το φλογερό μήνυμα που δόθηκε, για μιαν ακόμη φορά, θα μεταλαμπαδεύσει και σε άλλες εστίες τη φωτιά, που σιγά-σιγά θα γίνει πυρκαγιά. Ο ευρωπαϊκός νότος, που εμφανίζεται ανήμπορος να «προσαρμοστεί», επιχειρείται να μπει στο «γύψο», να πειθαρχήσει με κάθε τρόπο



Ας καλοδεχθούμε, λοιπόν, τα νέα τους σχέδια. Ας τους κάνουμε να είναι σίγουροι ότι ο βούρδουλας δεν είναι αρκετός για να μας κάνει παθητικούς και ανήμπορους να σηκώσουμε κεφάλι. Να μην έχουν ακόμα καμία αμφιβολία, ότι τα παραμυθάκια και τα ιδεολογήματα περί «εθνικής επιβίωσης», «φιλοπατρίας», «εθνικής ανάγκης» και άλλων τινών έχουν ξεφτίσει προ πολλού



Σε ότι μας αφορά, δεν παραγνωρίζουμε ούτε στιγμή, ότι έχουμε κάθε λόγο να μπήξουμε όσο μπορούμε το μαχαίρι στο κόκαλο. Να κάνουμε το παν να παραμείνουν ανοικτές οι πληγές των εξουσιαστών. Η χρεοκοπία είναι όλη δική τους, δεν είχαμε και δεν θα έχουμε ποτέ να μοιραστούμε τίποτα με εκείνους που ρουφούν τις ζωές των ανθρώπων, που τους αρνούνται αυτή τη στιγμή και τα ψίχουλα που τους παραχωρούσαν ως χθες. Όσους για εκείνους που αμφιταλαντεύονται, εκείνους επίσης που εκτός των πραγμάτων θα πάρουν θέση, επειδή η μοίρα που τους επιφυλάσσει το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης είναι πλέον δεινή, δεν έχουμε παρά να τους καλοδεχθούμε.



Τέλος, θα επαναλάβουμε για μιαν ακόμη φορά, ότι οι αναρχικοί αγωνιστές δεν έχουν καμία σχέση με κανενός είδους θλιβερή συμμορία. Συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες προτάσσοντας πρώτα απ’ όλα το ήθος, την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση. Δεν έχουν σκοπό να αποκομίσουν οικονομικά ή άλλα οφέλη. Δεν έχουν ως σημαία τους την ρήση κλέψε, σπάσε, άρπαξε. Αποστρέφονται και δεν συναγελάζονται με οποιονδήποτε θέλει να επιβληθεί, με επαναστατικούς ή μη τρόπους. Περιφρονούν απερίφραστα τα κάθε είδους παράσημα, που διεκδικούν οι δήθεν φωτισμένες πρωτοπορίες και γυρνούν χωρίς δεύτερη σκέψη την πλάτη στις κινηματικές πλειοψηφίες, που όμως μοιάζουν τόσο λίγες και τόσο μικρές…



Η 5η Μάη, σίγουρα, θα καταγραφεί με τον πιο έντονο τρόπο στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το οδυνηρό γεγονός της δολοφονίας τριών ανθρώπων θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα όσων επιχειρούν να δεσμεύσουν κοινωνικές πρακτικές, αβαντάροντας, από τη θέση εντολοδόχου, τις διάφορες παρα-κρατικές συμμορίες, όποιον μανδύα και αν αυτές έχουν.



Βέβαια, «συν Αθηνά και χείρα κίνει»…



Αθήνα 5 Μαΐου 2010

Συσπείρωση Αναρχικών





http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=319&Itemid=1



τό κείμενο τών συντρόφων τό προσυπογράφω μέ όλο τό πάθος γιά αλήθεια καί λευτεριά



η πολιτική δράση δέν είναι διαχωρισμένη από τήν ηθική, αλλιώς είναι υπηρέτης καί εργαλείο τής θεσμοθετημένης εξουσιαστικής βίας, τού φασιστικού τρόμου καί τής κρατικής καταστολής



Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το μπλογκ "ο δρόμος" 7-5-2010

φταίμε όλοι 2

"βγενόπουλε δολοφόνε"


εξοργισμένος διαδηλωτής



ελπίζω να μην κοπεί καθώς οι ιστορικές ευθύνες και της ΣΟ είναι τεράστιες σε αυτήν την κοπυβέντα που πρέπει να ανοίξει



από την τυφλή βία στην τυφλή πολιτική θέση



Ζούμε μια περίοδο άγριας κοινωνικής αντιπαράθεσης. Αυτοί που αρχίζσουν να μην έχουν να χάσουν τίποτε κατεβαίνουν στους δρόμους. To οργισμένο εργατικό πλήθος που κατέβηκε στους δρόμους όλης της χώρας δημιουργησε τους όρους μια γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής.



Όπως είναι αναμενόμενο τα πολιτικοποιημένα κομμάτια και πιο συγκεκριμένα ο αντιεξουσιαστικός χώρος αναμένοντας/ βλέποντας την κλιμάκωση αναπόφευκτα επέλεξε την κλιμάκωση του αγώνα του. και φυσικά μιλάμε για ένα αξιοσέβαστο τμημα του αντιεξουσιαστικού χώρου που έχει υιοθετήσει μηδενιστικές θέσεις. Που έχει γαλουχηθεί από την στοχοποίηση των λεγόμενων μικροαστών ώς εχθρών της επαναστάσης. ,με τη γνωστή διασταλτική ερμηνευτική του τάση αυτό το τμήμα των αναρχικών βαφτίζει το απεργοσπαστη εχθρό - ρουφιάνο. Φυσικά και δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει απεργία για μια έγκυο γυναίκα που δουλεύει σε ένα κάτεργο όπως αυτό της marfin. Τι σημαίνει ο φόβος της απόλυσης για μια έγκυο προλεταρια. Τέτοιες αναπαραστάσεις είναι άγνωστες καθώς έχουν ταυτιστεί με την οικογένια (οι μικροαστοί κάνουν παιδιά) και αποτελούν κάτι εξωτερικό προς τον αγώνα. Τα τελευταία χρόνια ως αναρχικοί γίναμε μάρτυρες της ανάπτυξης τέτοιων ιδεών. Για να επανέλθουμε τα γεγονότα της marfin ήταν αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της δράσης αυτού του τμήματος του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου. Δεν ήταν ένα τεχνικό ζήτημα. Δεν ήταν μια λάθος εκτίμηση. Ήταν τυφλή πολιτική βία που έγινε εφικτή από την άνθιση ενός τυφλού πολιτικού λόγου. Είναι υπεκφυγή να αποπολιτικοποιούμε το γεγονός και να μιλάμε για "βλάκες", "ανεγκέφαλους" κτλ. Επαναλαμβανω το συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο του "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" επέτρεψε να φύγουν μολότοφ σε ένα κτίριο με ανθρώπους μέσα. Καθώς η πολιτική υπόσταση των συγκεκριμένων υπαλλήλων ήταν απογυμνωμένη στα μάτια των επιτιθέμενων. Αυτή η πολιτική θεώρηση έχει δουλευθεί εντατικά μετά το δεκέμβρη με έντυπα και αναλύσεις και αναλήψεις ευθύνης που προσεγγίζουν την κοινωνία σαν κάτι εχθρικό από τη στιγμή που δεν πετάει πέτρες τουλάχιστον.



Από την άλλη τα αντανακλαστικά διαφόρων να μιλήσουν για μια ακόμη δολοφονία των αφεντικών δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Είναι τουλάχιστον χυδαίο να επικαλούμαστε τώρα τις ευθύνες του σάπιου βγενόπουλου σε νομικό επίπεδο. Είναι σίγουρο ότι ο βγενόπουλος όπως και κάθε αφεντικό με την δικιά του ταξική συνείδηση θα χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο γεγονός εξίσου χυδαία για να οξυνει την επίθεση του στην τάξη. Αλλά δεν μπορεί να είναι άλλοθι. Δεν μας επιτρέπει η βαρύτητα των καταστάσεων να κρύβουμε τα ζητήματα κάτω από το χαλάκι. ο στρατηγισμός μας τελειώσε.



Επιπλέον μια ακόμη παρατήρηση είναι ότι η διαχυτη και βίαιη ταξική οργή δεν μπορεί να ταυτιστεί με την δράση των αναρχικών αλλά βρίσκεται σε μια διαρκή όσμωση μαζί της. είδαμε εκατοντάδες προλετάριους χωρίς κουκούλες και μαντήλια να τις παίζουν με τους μπάτσους, να πετάνε πέτρες, να καταστρέφουν, δεν είδα τέτοιες φιγούρες να επιτείθενται σε ανθρώπους. Μπορεί να ήταν και αυτό τυχαίο, αλλά για εμένα είναι ενδεικτικό. Ενδεικτικό πόσο αποκομένη από το γενικό κλίμα είναι η δράση κάποιων πολιτικοποιημένων κομματιών.



Συμπερασματικά σε μια στιγμή που ο καπιταλισμός φαίνεται να είναι σε ένα τεράστιο αδιέξοδο και που οι κοινωνίες θα αναζητήσουν άλλους δρόμους για να αναπραχθούν πρέπει σαν αναρχικοί να σκεφθούμε τι είδους κοινωνική πρόταση κυοφορείται στο εσωτερικο μας. Φοβάμαι πως αν ήμουν ένας εργάτης χωρίς πολιτική ταυτότητα δεν θα επέλεγα την πρόταση αυτή. Δυστηχώς έχει κλονιστεί το ηθικό μας πλεονέκτημα....
το αντέγραψα από το ιντιμίντια 7-5-2010

φταίμε όλοι

Κάποιες πρώτες σκέψεις πάνω στα τραγικά γεγονότα της Τετάρτης (5/5) από κάποιους/ες από εμάς του Occupied London.




Αλήθεια, εμείς τι έχουμε να πούμε για τα γεγονότα της Τετάρτης;



Τι σημαίνουν αλήθεια για τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο τα γεγονότα της Τετάρτης 5/5; Πώς στεκόμαστε απέναντί τους, ανεξάρτητα από ποιούς προκλήθηκαν; Ως άνθρωποι και ως κοινωνικοί αγωνιστές. Για μας που δεν δεχόμαστε ότι υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά και που στιγματίζουμε καθημερινά τη βία που ασκεί πάνω μας το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα. Για μας που έχουμε το θάρρος να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και ξεμπροστιάζουμε όσους βασανίζουν μετανάστες σε αστυνομικά τμήματα ή παίζουν με τις ζωές μας από πολυτελή γραφεία και τηλεπαράθυρα. Τώρα λοιπόν τι έχουμε να πούμε;



Θα μπορούσαμε να κρυφτούμε πίσω από την ανακοίνωση της ΟΤΟΕ ή τις καταγγελίες υπαλλήλων του τραπεζικού υποκαταστήματος και να μείνουμε στο ότι οι εκλιπόντες είχαν εξαναγκαστεί να μείνουν μέσα σʼ ένα κτίριο χωρίς πυρασφάλεια, και δη κλειδωμένοι. Θα μπορούσαμε να μείνουμε στο τι καθίκι είναι ο Βγενόπουλος και στο πώς πατώντας πάνω σʼ αυτό το τραγικό περιστατικό θα επακολουθήσει μια καταστολή άνευ προηγουμένου. Όποιος (τόλμησε να) περάσει χθες από τα Εξάρχεια έχει ήδη μια εικόνα. Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.



Το ζήτημα είναι να δούμε τι ευθύνες μας αναλογούν. Σε όλους μας. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Ναι έχουμε δίκιο που αντιδρούμε με όλες μας τις δυνάμεις απέναντι στα άδικα μέτρα που μας επιβάλλουν, που αφιερώνουμε όλη μας τη δύναμη και τη δημιουργικότητα για έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά είμαστε εξίσου υπεύθυνοι ως πολιτικά υποκείμενα για όλες μας τις πολιτικές επιλογές, για τα μέσα που έχουμε οικειοποιηθεί και για τη σιωπή μας όσες φορές δεν παραδεχτήκαμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Εμείς που δεν γλείφουμε τον κοσμάκη για να κερδίσουμε ψήφους, που δεν έχουμε κανένα συμφέρον να εκμεταλλευτούμε κάποιον, έχουμε μέσα σε αυτή την τραγική συγκυρία τη δυνατότητα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους γύρω μας.



Αυτό που βιώνει το ελληνικό α/α κίνημα αυτή τη στιγμή είναι ένα απόλυτο μούδιασμα. Διότι είναι πιεστικές οι συνθήκες για μια σκληρή αυτοκριτική που θα πονέσει. Πέρα από τη φρίκη του ότι πέθαναν άνθρωποι από «τη δική μας πλευρά», την πλευρά των εργαζομένων υπό πολύ σκληρές συνθήκες, που ενδεχομένως να είχαν επιλέξει να συμπορευτούν μαζί μας αν ήταν αλλιώς τα πράγματα στη δουλειά τους, εδώ έχουμε διαδηλωτή/ές που έθεσε σε κίνδυνο κόσμο. Αν και ασυζητητί δεν υπήρξε καμία ανθρωποκτόνος πρόθεση, το ζήτημα είναι πολύ ουσιαστικό και σηκώνει μεγάλη συζήτηση για τους σκοπούς που θέτουμε και τα μέσα που επιλέγουμε.



Το περιστατικό δεν συνέβη νύχτα, σε μια κίνηση σαμποτάζ. Συνέβη κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κινητοποίησης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι εδώ είναι που γεννιούνται μια σειρά από επίπονα ερωτήματα: Γενικά σε μια πορεία 150-200 χιλιάδων, άνευ προηγουμένου τα τελευταία χρόνια, είναι απαραίτητη μια “αναβαθμισμένη” βία; Όταν βλέπεις χιλιάδες να φωνάζουν να καεί η Βουλή και να βρίζουν τους μπάτσους, έχει αλήθεια τίποτα παραπάνω να προσφέρει μια καμένη τράπεζα στο κίνημα; Όταν το ίδιο το κίνημα γίνεται μαζικό -καλή ώρα σαν τον Δεκέμβρη- σε τι προσφέρει μια ενέργεια αν ξεπερνάει τα όρια που μπορεί να αντέξει μια κοινωνία (τουλάχιστον στην παρούσα φάση) ή που θέτει ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο; Όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο είμαστε όλοι ένα με τον κόσμο στο πλευρό μας, είμαστε δίπλα του, μαζί του –γιʼ αυτό άλλωστε ξεσκιζόμαστε να γράφουμε κείμενα και αφίσες– και οι δικοί μας όροι, είναι μία παράμετρος στις πολλές που συναντιούνται. Έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για τη βία έξω από τα δόντια και να παρατηρήσουμε κριτικά την κουλτούρα της βίας που αναπτύσσεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Το κίνημά μας δεν έχει ισχυροποιηθεί λόγω των δυναμικών μέσων που ενίοτε χρησιμοποιεί αλλά χάρη στον πολιτικό του λόγο. Ο Δεκέμβρης δεν έμεινε στην ιστορία μόνο επειδή σήκωσαν και πέταξαν χιλιάδες πέτρες και μολότοφ, αλλά κυρίως για τα πολιτικοκοινωνικά του χαρακτηριστικά και την πλούσια παρακαταθήκη του σε αυτό το επίπεδο. Βεβαίως και αντιδρούμε στη βία που ασκείται πάνω μας, αλλά καλούμαστε κι εμείς με τη σειρά μας να μιλήσουμε για τις πολιτικές μας επιλογές, αλλά και για τα μέσα που οικειοποιηθήκαμε, αναγνωρίζοντας τα όριά μας και τα όριά τους.



Όταν μιλάμε για ελευθερία, σημαίνει ότι κάθε στιγμή αμφισβητούμε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι χθες. Ότι τολμάμε να μπήξουμε το μαχαίρι ως το κόκκαλο και αποφεύγοντας έναν κλισέ πολιτικό λόγο, κοιτάμε κατάματα τα πράγματα ως έχουν. Είναι σαφές ότι αφού δεν θεωρούμε ότι η βία είναι αυτοσκοπός, δεν πρέπει να την αφήσουμε να επισκιάσει την πολιτική διάσταση των πράξεών μας. Δεν είμαστε ούτε δολοφόνοι ούτε άγιοι. Ένα κομμάτι ενός κοινωνικού κινήματος είμαστε, με τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Σήμερα αντί να νιώθουμε δυνατοί μετά από μια τόσο μεγάλη πορεία, νιώθουμε (το λιγότερο) μουδιασμένοι. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Πρέπει να μετουσιώσουμε αυτή την τραγική εμπειρία σε προβληματισμό και να εμπνεύσουμε ο ένας τον άλλον, διότι εντέλει όλοι πράττουμε κατά συνείδηση. Και η καλλιέργεια αυτής της συλλογικής συνείδησης είναι το μεγάλο διακύβευμα._

αυτό το κείμενο το αντέγραψα από το ιντιμίντια 7-5-2010

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Τρία κείμενα για μια “ορφανή” βόμβα

Τρία κείμενα για μια “ορφανή” βόμβα


Ο “τυχαίος” θάνατος του Χαμί Νατζάφι – Γιάννης Ευαγγέλου

6 Δεκεμβρίου 2008



Το σώμα ενός 15χρονου παιδιού πέφτει νεκρό από τις σφαίρες ενός δολοφόνου. Για έναν ολόκληρο μήνα, η εκδικητική φλόγα παραμένει άσβεστη και κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της. Το όνομα του 15χρονου Αλέξη γίνεται σύνθημα στα στόματά μας και οπλίζει τα χέρια μας. Είναι ένας από εμάς.

Για έναν ολόκληρο μήνα, παίρναμε εκδίκηση για μια αδικοχαμένη ζωή, όπως και για τις δικές μας αδιέξοδες ζωές. Κι αυτή η εκδίκηση γέννησε με τη σειρά της μια ολόκληρη κουλτούρα βίας, την οποία τώρα αντικρίζουμε με αποτροπιασμό και οργή. Τα σπέρματα του Δεκέμβρη έχουν πλέον γονιμοποιηθεί. Τα μέσα αναβαθμίστηκαν και καθαγιάστηκαν, στο όνομα του απάνθρωπου σκοπού της εξέγερσης.

28 Μαρτίου 2010

Το σώμα ενός άλλου 15χρονου παιδιού διαμελίζεται από την «ορφανή» βόμβα που κατασκεύασαν κάποιοι άλλοι δολοφόνοι. Λίγες μέρες μετά, ο «15χρονος Αφγανός» εξακολουθεί να μην έχει όνομα στα στόματά μας. Σαν να μην είναι κι αυτός ένας από εμάς.



Όλες αυτές τις μέρες, κυριαρχεί απόλυτη σιωπή. Λες και η θεμελιώδης σημασία δεν έγκειται στην ίδια την άσκηση βίας, αλλά μόνο στο πρόσημο του φυσικού αυτουργού. Όπως φαίνεται, απαραίτητη προϋπόθεση για την οποιαδήποτε καταδίκη της βίας είναι ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας (: κάθε δολοφονίας) να ανήκει σε «εχθρικό στρατόπεδο» (κράτος, αστυνομία, ακροδεξιά). Ειδάλλως, το θύμα (: κάθε θύμα) αποτελεί παράπλευρη απώλεια του καθαγιασμένου «κοινωνικού πολέμου»· ενός πολέμου που μετρά μόνο διαμελισμένα σώματα και συντετριμμένες καρδιές (: όπως κάθε πόλεμος).



Όλοι είμαστε (συν)ένοχοι για το θάνατο και των δύο παιδιών, είτε σιωπούμε είτε όχι. Με τη διαφορά ότι όποιοι σιωπούν και προσπερνούν, μπροστά στην απέραντη γοητεία της βίας και με την επιλεκτικά συγκινησιακή (και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιλεκτικά «αντιεξουσιαστική») στάση τους, ίσως έντρομοι αναγνωρίσουν κάποτε τον εαυτό τους στο κάδρο των συναυτουργών του επόμενου φόνου.



Γιάννης Ευαγγέλου – 04.04.2010

εκδόσεις διάπυροΝ



http://diapyron.com/2010/04/05/najafi_evangelou/



~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.



Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική – Θανάσης Τριαρίδης

(Αny man‘s death diminishes me, because I am involved in mankind * Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα * John Donne, 1624)



Τις τελευταίες μέρες οι δοξολογίες του φόνου εναλλάσσονται με την πράξη του φόνου, ξαναδείχνοντας (: ξαναεπιβεβαιώνοντας) το φασιστικό πρόσωπο της πολιτικής βίας. Οι κτηνώδεις Ο.Υ.Κ. που έκαναν παρέλαση στο όνομα της … δημοκρατίας ουρλιάζοντας συνθήματα φόνου («Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ…») απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ο στρατός (ο κάθε στρατός) είναι ένας θεσμός θανάτου, μια απάνθρωπη εκπαίδευση στο μίσος, στον φόνο και την κτηνωδία. Η βόμβα που διαμέλισε έναν δεκαπεντάχρονο Αφγανό μετανάστη και τύφλωσε τη δεκάχρονη αδελφή του ενώ έψαχναν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, ξαναϋπογράμμισε το αυτονόητο: πως όποιος φτιάχνει βόμβες (και κάθε άλλο όπλο), τις φτιάχνει για να σκοτώσει ανθρώπους – και πως στο βάθος του ορίζοντα προσδοκίας του υπάρχει ο φόνος, άλλοτε σαφώς στοχοθετημένος κι άλλοτε θαμπός και τυφλός, μα πάντοτε ζωντανός. Έτσι, ο δεκαπεντάχρονος Χαμί Νατζάφι έγινε κομμάτια επειδή ένας άλλος συνάνθρωπός του αποφάσισε πως αξίζει να υπογραμμίσει τις όποιες σκέψεις του φτιάχνοντας μια βόμβα θανάτου και σπέρνοντάς τη μέσα στο πλήθος.



Εδώ και χρόνια γράφω βιβλία και κείμενα ενάντια σε κάθε πολιτική βία από όπου κι αν προέρχεται – είτε από κτηνώδεις θεσμούς θανάτου (όπως ο στρατός), είτε από μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού (όπως οι θρησκείες και τα έθνη), είτε από φασιστικές ακροδεξιές ή φασιστικές «αντιεξουσιαστικές» ομάδες. Και πλήρωσα το τίμημα για αυτήν τη στάση με πολύπλευρες επιθέσεις, λοιδορίες και παντοειδή αποκλεισμό – ο οποίος ωστόσο μεταφράζεται μέσα μου ως η μεγαλύτερη δυνατή τιμή για κάποιον που γράφει. Ωστόσο, παρά το ότι έχω ζήσει επί αρκετά χρόνια τον τυφλό ανορθολογισμό του δημόσιου διαλόγου, συχνά προβληματίζομαι με την υποκριτική αφέλεια που συμπλέκεται με την ανυπόκριτη βλακεία: Χρειάζεται κανείς να ακούσει τα απάνθρωπα συνθήματα των Ο.Υ.Κάδων για να διαπιστώσει τον τρόμο και τον φόνο που κηρύσσει κάθε στρατός και κάθε «έθνος»; Και χρειαζόταν να διαμελιστεί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για να διαπιστώσουμε (περίπου έκπληκτοι) πως οι βόμβες διαμελίζουν ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που μας έκανε να υποθέσουμε πως μπορούν να υπάρξουν «ανθρώπινοι στρατοί δολοφόνων», «δίκαιοι φόνοι» και «καλές βόμβες»; – εν τέλει, τι ήταν αυτό που μας έπεισε πως μπορεί να υπάρξει μη φασιστική πολιτική βία σε βάρος των συνανθρώπων μας;



Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόμο και τον φόνο μέσα απόδειξης της «φυσικής ισχύος» του «δυνατού» επί του «αδύναμου» (και άρα θεμιτή πολιτική μέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστημα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στον φασισμό να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους (τη βία, τον τρόμο και τον φόνο); Ιδίως για όσους αυτοπροσδιορίζουν την πολιτική τους δράση στην «αντι-εξουσία» και συνάμα θεωρούν τις βόμβες «μέσο αγώνα», συχνά προβληματίζομαι, πέραν των άλλων, για το μέγεθος της ευήθειάς τους: υπάρχει πιο κτηνώδης εξουσιαστική πράξη από τον φόνο του άλλου; Πώς μπορεί η πολιτική δολοφονία και ο πολιτικός τρόμος να είναι προστάδιο της «ελευθερίας» την οποία επικαλούνται; Δεν καταλαβαίνουν πως «ελευθερία» εν τρόμω και εν φόνω δεν υπάρχει παρά μόνο ως ολοκληρωτικό τέρας; Δεν καταλαβαίνουν πως έχουν γίνει νεοναζί φασίστες – απαράλλακτοι με αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται (και με τους οποίους αλληλοτροφοδοτούνται με μίσος και τρόμο);



Επίσης προβληματίζομαι και για όσους επιχειρούν να αρθρώσουν δημόσιο παρεμβατικό λόγο και με τη σειρά τους αυτοπροσδιορίζονται ως διαφόρων αποχρώσεων «ελευθεριακοί», «αναρχικοί» ή ό,τι ανάλογο (σε «καταλήψεις», «στέκια», εκδοτικές ή άλλες προσπάθειες): άραγε, τι περιμένουν για να πουν πως όποιος φτιάχνει μια βόμβα είναι ένας κτηνώδης δολοφόνος (γιατί, στη βάση της χρήσης της, κάθε βόμβα φτιάχνεται για να μακελέψει ανθρώπινες ζωές) ανεξάρτητα από τα «κίνητρα»-νεφελώματα που απλώνονται στο μυαλό του; Κάποιοι από τους ανθρώπους ετούτου του χώρου σιώπησαν (και σιωπούν) επί χρόνια για τους βαθύτατα εξουσιαστές-αυτόκλητους «δικαστές»-δολοφόνους της «17 Νοέμβρη», της «Σέχτας Επαναστατών» και των λογιών άλλων ομάδων δολοφόνων, γιατί θεώρησαν πως κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την κριτική τους για τα εγκλήματα του αστικού κράτους (ποιος πανηλίθιος τούς έπεισε για κάτι τέτοιο; – όσοι δηλαδή κάνουμε επί χρόνια κριτική για αυτά τα εγκλήματα των αστικών κρατών και ταυτόχρονα μιλάμε καθαρά για τα εγκλήματα των λογής ολοκληρωτισμών, αυτοακυρωνόμαστε;). Κάποιοι (και, αλίμονο, όχι λίγοι) φτάσανε στο σημείο να θεωρούν τα «αντιεξουσιαστικά»-ναζιστικά τάγματα εφόδου με τις βαριοπούλες ως χαριτωμένα «μπάχαλα» (δικιά τους έκφραση) και να λογαριάζουν τα γκαζάκια (μια φασιστική μαφιόζικη πράξη ακραίου πολιτικού τρόμου) ως κάτι περίπου ασήμαντο και περίπου άμεμπτο, με το οποίο συνταυτίζονται ή (στην καλύτερη περίπτωση) «απλώς διαφωνούν» (αλίμονο, οι ίδιοι άνθρωποι ενοχλήθηκαν βαθύτατα που στο βιβλίο μου Κόψε-κόψε έβαλα τους δήθεν «αντι-εξουσιαστές» να χαιρετούν ναζιστικά, γιατί όπως είπαν «τσουβαλιάζω απαράδεκτα…») Και τις τελευταίες μέρες βλέπω (με κλιμακούμενη φρίκη) πως οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι περιμένουν να δουν τι πολιτικό πρόσημο είχε ο ηθικός αυτουργός της βόμβας που διαμέλισε το δεκαπεντάχρονο παιδί, ώστε να τοποθετηθούν για το εάν είναι φασίστας δολοφόνος (παρόμοιος με τον Κουφοντίνα, τον Κορκονέα, τους νεοναζί που μαχαιρώνουν μετανάστες, τους φονιάδες της «Σέχτας») ή κάτι άλλο (τι άραγε;). Πώς μπορούν να εκπέφτουν σε τόση απανθρωπιά; Πώς μπορούν με τη βουερή σιωπή τους να γίνονται ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού φόνου;



Ας είναι. Οι άνθρωποι κρινόμαστε από την επιλεκτική ή καθολική σιωπή μας όσο και από τα λόγια μας – και πρώτα από όλους σταθμίζουμε οι ίδιοι τις πράξεις μας στο όποιο ζύγι λογαριάζει ο καθένας ως δραστικότερο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να μιλούμε για όλους και για τα εγκλήματα όλων – πρωτίστως για τα δικά μας. Όλοι όσοι διαβάζουν τα βιβλία μου ξέρουν πως στην κριτική μου για τα εγκλήματα των αστικών κρατών, ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου από το κάδρο των φονιάδων (το αντίθετο θαρρώ). Μα αυτό δεν σημαίνει πως θα πάψω να μιλάω για τα εγκλήματα των εθνών, των θρησκειών – για τα εγκλήματα κάθε λογής ολοκληρωτισμού (μαύρου, λευκού, γαλάζιου, κόκκινου, μαυροκόκκινου ή όπου άλλου) και κάθε φονικής ανθρωποδιόρθωσης θα λογαριάζει μια ντούμπα με πτώματα ως προϋπόθεση της αγάπης.



Έτσι επιμένω στο ίδιο αμόνι – και όσο πιο καθαρά μπορώ: Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Όσοι την ασκούν (είτε με το ρόπαλο, είτε με την πέτρα, είτε με το πιστόλι, είτε με τη βόμβα είτε με όποιον άλλο τρόπο) είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Και όσοι σιωπούμε απέναντι σε τούτη την πολιτική βία, είτε περιμένοντας να δούμε αν αυτοί που την άσκησαν είναι οι «δικοί μας» «καλοί» δολοφόνοι ή οι «κακοί άλλοι», είτε θεωρώντας πως με τη σιωπή μας υπηρετούμε την ηθική τάξη της «ανώτερης ιδεολογίας» μας, είμαστε αδιαβάθμητοι συνένοχοι.



Θ. Τ. — 01.4.2010



http://diapyron.com/2010/04/05/najafi_triaridis/

τα παραπάνω κείμενα τα κόπιαρα και αυτά από το μπλογκ "Ο ΔΡΟΜΟΣ"

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

(ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ 15ΧΡΟΝΟ ΧΑΜΙ ΝΑΤΖΑΦΙ)

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) : ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ (ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ 15ΧΡΟΝΟ ΧΑΜΙ ΝΑΤΖΑΦΙ)


TO AIMA MAΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ”,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΣΤΟΛΗ”, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΑΡΙΘΜΟΣ”

Καθόλου, δέν μέ ενδιαφέρει άν θά υπάρξει ή όχι πειστική “ανάληψη ευθύνης” γιά τίς “παράπλευρες απώλειες” στά Πατήσια όπου ένας 15χρονος Αφγανός ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ, η μικρότερη αδερφή του βρίσκεται μπροστά στόν κίνδυνο νά τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίσθηκε καί συνολικά μιά οικογένεια διαλύθηκε αναζητώντας μετά τό ξερίζωμα από τήν χώρα της, τήν δική της Ιθάκη στήν “ασφαλή” καί “φιλόξενη” Δύση !

Από παρόμοιες τραγωδίες κανείς ποτέ δέν επιστρέφει “ο ίδιος” τήν επόμενη μέρα καί τά βήματα στήν καθημερινότητα πλέον είναι τόσο βαριά όσο η “αγκαλιά” τού θανάτου στό παιδί σου καί τό αδέρφι σου!

Δέν μέ ενδιαφέρει ποιό από τά πολλά πτώματα πού σαπίζουν στόν χώρο τής βιαιολαγνείας καί τού μηδενισμού θά υπογράψει κάτω από τό φονικό, ούτε θά κρατήσω “στάση αναμονής” (δέν τό έκανα ποτέ αυτό τό λάθος, δέν θά τό κάνω πολύ περισσότερο τώρα) πού απλώνει παντού σιωπή καί συνενοχή, γιά νά τοποθετηθώ μέ όλο μου τήν απέχθεια καί τό μίσος γιά τά ανεύθυνα σκουπίδια τού δυναμίτη από τόν κάδο-φέρετρο τής όποιας φασίζουσας “πρωτοπορίας”!

Γιατί είναι γνωστό, πώς η επιλεκτική στάση στήν κτηνώδη απόλυτη βία καί στό μακελειό τής ανθρώπινης ζωής, μόνο αναρχική καί αντιεξουσιαστική στάση δέν είναι.

Δέν μέ ενδιαφέρει ποιός άψυχος, δειλός καί ανεγκέφαλος επιμένει μέρες νά κρύβεται πίσω από αυτό τό έγκλημα, δέν θά μέ καθορίσει τό “χρώμα”, η σημαία, οι “απόψεις”, τά “κίνητρα”, οι “προθέσεις” ή οι δικαιολογίες τής “επιχειρησιακής” του βλακείας αφού κάθε μορφής μιλιταριστικές πρακτικές είναι αντικοινωνικές, φασιστικές καί εχθρικές γιά τόν αναρχισμό, γιά τό κίνημα οργάνωσης ενός άλλου Κόσμου πού δέν θά έχει διαμελισμένους ανθρώπους από τήν πείνα, τήν φτώχεια, τήν προσφυγιά, τούς πολέμους, τόν ρατσισμό, τήν εκμετάλλευση καί τήν αλληλοεξόντωση!

Δέν περιμένω τήν “απολογία” ή τήν “αιτιολογία” τής όποιας ένοπλης “κουλτούρας”, δέν μέ αφορούν ως “προϋπόθεση” καί “συνθήκη” γιά νά προχωρήσω στήν καταδίκη αυτής τής κτηνωδίας.

Δέν ενδιαφέρει τήν οργή μου άν τά θύματα ήταν ή όχι μετανάστες, μπορεί νά ήταν ο εργαζόμενος στά σκουπίδια, η καθαρίστρια στίς σκάλες, ένας άστεγος, ένας χρήστης ναρκωτικών, ένας από εμάς, ένας από όλους τούς άλλους…..

Η αλληλεγγύη καί έμπρακτη συμπαράσταση στήν οικογένεια Νατζάφι από τό Αφγανιστάν είναι ή ίδια μας η ιδέα, ο στόχος, η ηθική, τά θεμέλια γιά τήν παγκόσμια κοινότητα όπου τό “εγώ” καί η αποξένωση θά έχει ανατραπεί από τό “εμείς” καί τήν συλλογικότητα!

Είναι ταυτόχρονα η άρνηση καί η αντιστασή μας σέ κάθε εξουσία πού “παίζει” στίς βόμβες, στά όπλα καί στίς σφαίρες της τήν ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η άρνηση σέ κάθε σκουπίδι εξουσιαστή, “σωτήρα”, “εκπρόσωπο”, “διαμεσολαβητή” πού έχει σάν μόνη “γλώσσα” τήν βαρβαρότητα, τήν εκδίκηση, καί τόν τρόμο
ΟΧΙ καί ξανά ΟΧΙ στόν αυτοσκοπό καί στήν εξουσία τής Βίας.
2.4.2010
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα
το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το μπλογκ"ο δρόμος".

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

μεγάλη παρασκευή

υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που δεν είναι χριστιανοί και ανέχονται τα μεγάφωνα των εκκλησιών στο τέρμα καθώς και άλλα τερτίπια των πιστών και των ιερωμένων αυτές τις μέρες.μη μιλήσουμε για τον προσυλιτισμό στα σχολεία και άλλα πολλά που όλοι τα βλέπουμε και κάνουμε τους κινέζους.θέλετε να πιστεύετε και να παραμυθιάζεστε με θεούς και δαίμονες;δικαίωμα σας.μη μας ενοχλείτε.

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

καλημέρα

αφιερωμένη αυτή η αφίσα στους φίλους μας
λιμενικούς που κατά βάθος είναι καλά παιδιά αλλά παρεξηγημένα.φιλάκια συντροφοι λιμενικοί,το γκλόμπ σας που το έχετε κάνει προέκταση ένος όργανου του σώματος σας βάλτε το στην απόληξη του όρθου σας μήπως και χαλαρώσετε.
καλημέρα.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

εγκεφαλοαλλοίωση

καλημέρα σας και καλή βδομάδα.Χριστιανική μεγάλη βδομάδα και πάσχα.Αμέσως μετά ξεκινάει η ανακαίνιση στο μαγαζί.
μια ανησυχία την έχω να σας πω την αλήθεια,λόγω της κρίσης.Δε μασάω.Θα το παλέψω.
είχα πολύ καιρό να δω τηλεόραση για πάνω από μισή ώρα.τη κυριακή λοιπόν είχα αφιέρωμα στην εγκεφαλοαλλοίωση.Ένοιωσα άλλος άνθρωπος ή καλύτερα,ένας κανονικός άνθρωπος.Παιδικά με τέρατα(έβλεπα εγώ τέτοιες παπαριές στα μικράτα μου;),εκκλησία σε αρκετά κανάλια να μη ξεχνάμε τις παραδόσεις,τα ήθη και έθιμα και φυσικά να πέφτει και διαφήμιση και για το μαγαζί μη μας ξεπορτίσει κανα πρόβατο,είναι και εποχές δύσκολες και θέλουμε και έσοδα γιατί οι άθεοι θα μας φορολογίσουν αλλά θα τους δείξουμε εμείς,ενημέρωση στο φουλ και αναλύσεις επί αναλύσεων από καθεστωτικούς ειδήμονες,ντοκυμαντέρ για της παναγιάς τα μάτια,του χριστού τα φρύδια και φυσικά ποδόσφαιρο,πολύ ποδόσφαιρο.Αυτό που κάνω όταν βλέπω τουβου είναι ζάπινγκ.Ακατάπαυστα αλλάζω κανάλια.Α,είχε και καλλιτεχνικό πατινάζ με αλέξη κωστάλα στην περιγραφή.Εκεί ναι το παραδέχομαι το άφησα δύο λεπτά.Τα λέει ωραία ο λεβέντης.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα τόση κανονικότητα και τόση εγκεφαλοαλλοίωση και την έκλεισα τη ρημάδα.Τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που απόμειναν να αντιστέκονται αναστέναξαν από ικανοποίηση.Άλλη μια δύσκολη μέρα πέρασε.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

ΑΝΟΙΞΗ

ρε χέστη μου,αφού κάνω δίαιτα αυτή τη περίοδο γιατί τρώω χυλόπιτες?τη φχαριστήθηκα πάντως.
βασικά είναι το όλο σκηνικό που μ'έχει φέρει σ'αυτή τη κατάσταση.Άνοιξη σύντροφοι συντρόφισσες.
λες και ξύπνησα από χειμερία νάρκη.σαν να'φαγα σφαλιάρα και έτσι ζαλισμένος έπεσα πάνω στη φουφου και της είπα το ποίημα.τη τρώμαξα τη καυμένη και μου έδωσε μια περιποιημένη χυλόπιτα για να μη παραπονιέμαι.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΑΝΟΙΞΗ

καλημέρα και καλή βδομάδα σύντροφοι και συντρόφισσες.
το χαμόγελο του αδερφού μου,το πρωί,έφτανε για να μου φτιάξει τη μέρα.
σας είπα?μ'έπιασε η άνοιξη.ερωτεύτηκα.
        φιλούμπες

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Μαγαζί


Καλημέρα.
Είχα καιρό να καθήσω όλη μέρα στο μαγαζί.Χθες λοιπόν, κάθησα από το πρωί που άνοιξα μέχρι τις εννιά που έκλεισα και πήγα σπίτι να κοιμηθώ και να έρθω πρωί πρωί σήμερα να ανοίξω.Μου κακοφάνηκε αυτό το σκηνικό.Πέρασε πολύς χρόνος από τότε που κρατούσα το μαγαζί από το πρωί ως το βράδυ συνεχόμενα,κάθε μέρα και τις κυριακές.
Τώρα οι κυριακές είναι ημέρες ξεκούρασης και τα απογεύματα των καθημερινών κρατάει το μαγαζί η φουφου.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Μάχη

Ήρθε στο μαγαζί η Μάχη να πάρει ψωμί και είδε τα λαβάς.Της γυάλισαν,καθώς τα πένεψα και γω λιγάκι,αγόρασε ένα και ταυτόχρονα έκανε την ερώτηση"είναι έλληνας αυτός που τα φτιάχνει?"
Παιδί μεταναστών η Μάχη γεννημένη και μεγαλωμένη στη Γερμανία.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΤΣΙΧΛΑΣ

Καλημέρα σας.
Χθες πέρασα από του Τσίχλα.Κάθησε και σκέφτηκε και μάλιστα σκέφτηκε πολύ,κατά δήλωση του.Έφτασε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 φταίει η έλλειψη πατριωτισμού από τη νέα γενιά.Έλλειψη εθνικής συνείδησης για την ακρίβεια.
Μάζεψα άρον άρον τα πεσμένα μου μαλλιά και έφυγα με ελαφρά πηδηματάκια γιατί θα'ρχόταν και ο πεθερός του και μαλλόν θα με κρεμούσαν στο κεντρικό στύλο της πλατείας με τη ταμπέλα"ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΗΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΗΣ".
H φωτογραφία αφιερωμένη σ'αυτούς που ακόμα πιστεύουν σε σύνορα, πατρίδες,κράτη,έθνη και άλλες παπαριές μη καταλαβαίνοντας ότι όλα αυτά είναι κολπάκια των αφεντικών.
     Φιλάκια.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΙΕΡΓΑΤΕΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ








Οι αιγύπτιοι ψαράδες που απεργούν απ' τις αρχές του Γενάρη δεν είναι άγνωστοι στους κατοίκους της Μηχανιώνας! Ζουν και δουλεύουν για πολλά χρόνια δίπλα τους, παράγοντας ένα μεγάλο μέρος του πλούτου των αφεντικών, κουβεντιάζουν με τους ντόπιους για την καθημερινότητα και τα προβλήματά τους όσο τους επιτρέπει η δύσκολη δουλειά τους κι αποτελούν εκ των πραγμάτων κομμάτι του χωριού. Σαν εργαζόμενοι βρίσκονται τώρα σε μια θέση παρόμοια πιθανώς μ' αυτήν που κάποτε βρέθηκαν ή θα βρεθούν στο μέλλον και πολλοί εργαζόμενοι της Μηχανιώνας, έλληνες και μετανάστες: απεργούν για να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους και παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους!







Οι Μηχανιώτες σαν κομμάτι του ξεριζωμένου προσφυγικού πληθυσμού ξέρουν την ιστορία από πρώτο χέρι. Ακολούθησαν τη μοίρα των πάνω από δυο εκατομμυρίων ανθρώπων -χριστιανών και μουσουλμάνων- που μετακινήθηκαν βίαια απ' τη μια πλευρά του Αιγαίου στην άλλη. Βίωσαν στο πετσί τους τα εθνοκαθαρτικά πειράματα του Κεμάλ και του Βενιζέλου που με την προτροπή των Δυτικών Δυνάμεων μετέφεραν αναγκαστικά ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων μακριά απ' τις εστίες τους, στις οποίες κατοικούσαν για αιώνες, με μοναδικό σκοπό να έχουν "ήσυχο το κεφάλι τους" οι άρχουσες τάξεις σ' Ελλάδα και Τουρκία. Οι Μηχανιώτες καθώς κι οι υπόλοιποι πρόσφυγες άκουγαν από πρώτο χέρι, απ' τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους, για πολλά χρόνια την ιστορική αλήθεια: ήρθαν σε μια "πατρίδα" που δεν τους περίμενε μ' ανοιχτές αγκάλες. Και ρατσισμό γνώρισαν -σε πολλές περιπτώσεις- απ' τους ντόπιους και τις χειρότερες δουλειές έκαναν τα πρώτα χρόνια και το φόβο που σκορπά ο "ξένος" κι ο "διαφορετικός" ένοιωσαν και με δυο λόγια έζησαν με πολλούς τρόπους την εκμετάλλευση που υφίσταται αυτός που φτάνει κάτω απ' αυτές τις συνθήκες σ' ένα καινούργιο μέρος για να ξαναστήσει τη ζωή του. Οι πρόσφυγες ήταν αυτοί που γέμισαν τα εργοστάσια στ' αστικά κέντρα, χτίζοντας το μικρό "ελληνικό θαύμα" της εκβιομηχάνισης στις δεκαετίες του ΄20 και του '30. Τα χαμηλά τους μεροκάματα -αποτέλεσμα της τεράστιας πίεσης να δουλέψουν για να ζήσουν τις οικογένειές τους- γέμισαν τις τσέπες των βιομηχάνων που με τίποτα βέβαια δε θ' άφηναν ένα τεράστιο εφεδρικό εργατικό στρατό να πάει ανεκμετάλλευτος. Οι πρόσφυγες έμαθαν με δυο λόγια τι σημαίνει να σε πατάνε στην ανάγκη, στις πόλεις, στα χωράφια και στη θάλασσα κι όποιος το ζήσει αυτό μια φορά δεν έχει την πολυτέλεια να το ξεχάσει. Έμαθαν όμως και κάτι άλλο: ν' αγωνίζονται ομαδικά, να παλεύουν με πάθος και σε πολλές περιπτώσεις να νικάνε στους πολυάριθμους αγώνες και στις δυναμικές απεργίες που έλαβαν χώρα στη συνέχεια, αφήνοντας σαν κληρονομιά όλα αυτά που οι μεταγενέστεροι θεωρούν ως "δικαιώματα" τους - όσα τουλάχιστον δεν πήραν ακόμα πίσω τ' αφεντικά με δικαιολογία την κρίση του συστήματος. Πολλοί απ' αυτούς μπήκαν στην πρώτη γραμμή των ταξικών συγκρούσεων που ακολούθησαν την άφιξή τους στην Ελλάδα κι έδωσαν ακόμα και τις ζωές τους για την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, μαθαίνοντας για τα καλά τη βία των χωροφυλάκων της "μητέρας-πατρίδας". Αυτή είναι η αλήθεια των απλών ανθρώπων και δεν πρόκειται να ξεχαστεί όσους τόνους πατριωτικής λάσπης ή επίσημης κρατικής ιστορίας κι αν ρίξουν πάνω της τ' αφεντικά κι οι έμμισθοι υπάλληλοι-γραφιάδες τους!







Τώρα που ένας τέτοιος αγώνας, η απεργία των αιγύπτιων ψαράδων, βρίσκεται σ' εξέλιξη δίπλα τους, το κομμάτι εκείνο των Μηχανιωτών που ούτε την ιστορία του ξεχνά αλλά και ανάλογη εμπειρία διαθέτει από παρόμοιες κινητοποιήσεις δε θα μείνει αδιάφορο. Και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να πιαστεί στο δόκανο που στήνουν οι λαϊκιστές φασίστες με τις γραβάτες που αράζουν στα έδρανα του κοινοβουλίου ή οι νεοναζιστικές συμμορίες που από κοινού κραυγάζουν πως για τη βαρβαρότητα που βιώνουμε δε φταίει η ακόρεστη δίψα των αφεντικών για ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη αλλά οι ξένοι εργάτες κι οι μετανάστες. Ούτε η Μηχανιώνα μετατράπηκε ξαφνικά σε χωριό φασιστών, ούτε οι κάτοικοί της έπαθαν συλλογική ιστορική αμνησία! Γνωρίζουν καλύτερα απ' τον καθένα τις συνθήκες κάτω απ' τις οποίες ξεκίνησε ο αγώνας των απεργών για το μεροκάμματο, γνωρίζουν τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα και τον τρόπο που αυτά διαπλέκονται μεταξύ τους, γνωρίζουν τέλος ότι ο αγώνας των ψαράδων "υποκινείται" απ' την ανάγκη κι όχι απ' τα κόμματα της αριστεράς ή τους αναρχικούς. Η πάλη για το ψωμί και την αξιοπρέπεια δε γνωρίζει σύνορα κι είναι στην ουσία της η ίδια όπου κι αν διεξάγεται: στη Μηχανιώνα από αιγύπτιους ψαράδες, στη Μανωλάδα και στον ιταλικό νότο από ασιάτες κι αφρικανούς εργάτες γης, στο Παρίσι απ΄ τους γάλλους εργαζόμενους στα ΙΚΕΑ, στα εργοστάσια της Θεσσαλονίκης από έλληνες εργάτες που βλέπουν τ' αφεντικά να ξεσαλώνουν με πρόσχημα την κρίση λες και προηγουμένως τους καλούσαν να μοιραστούν μαζί τα υπέρογκα κέρδη τους… Το ζήτημα δεν είναι αν οι απεργοί ψαράδες είναι οι καλύτεροι ή οι χειρότεροι άνθρωποι του κόσμου. Αυτό που δεν μπορεί όμως να συμβαίνει είναι το να μετατρέπονται μέσα σε μια νύχτα από "καλά παιδιά" σε "μιάσματα που μολύνουν τον τόπο" ή σε κλέφτες κι εκβιαστές κι αυτή η μεταστροφή να συμπίπτει χρονικά με το ξεκίνημα του αγώνα τους. Αυτοί που προωθούν την άποψη ότι όσο δουλεύουν χωρίς να μιλάνε όλα πάνε πρίμα αλλά μόλις σηκώσουν κεφάλι γίνονται καθάρματα που πρέπει να "μαζέψουν τα κουρέλια τους και να μας αδειάσουν τη γωνιά" έχουν κάθε λόγο να το φωνάζουν: αφεντικά που λιγουρεύονται φτηνότερα αλλά και πιο φοβισμένα εργατικά χέρια, φασίστες που ψαρεύουν σε θολά νερά, κυβερνητικοί που συνδέονται άμεσα με την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων… Με τίποτα όμως δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πως το σύνολο των κατοίκων του χωριού ταυτίζεται μ' όλα τα παραπάνω όπως και τ' ότι όσοι εμπορεύονται το φόβο ή ξερνάνε απειλές μιλάνε εξ' ονόματος όλων των Μηχανιωτών!







Ούτε για λογαριασμό των απεργών επιθυμούμε να μιλήσουμε, ούτε υποδείξεις στ' αφεντικά και στους πλοιοκτήτες θα κάνουμε. Άλλωστε οι δεύτεροι απέδειξαν και θα τ' αποδείξουν και στο μέλλον πως τα συμφέροντά τους ξέρουν πολύ καλά να τα υπερασπίζονται. Αυτό που δηλώνουμε ανοιχτά είναι ότι σταθήκαμε και θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι τόσο στον αγώνα των αιγύπτιων ψαράδων όσο και σ' οποιοδήποτε αγώνα διεξάγεται μ' όρους αξιοπρέπειας ενάντια στην εκμετάλλευση. Κι αυτό έγινε, γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται κόντρα σε κάθε διαχωρισμό με βάση τα σύνορα, την εθνικότητα, τη γλώσσα και τη θρησκεία ώσπου να στείλουμε οριστικά το βάρβαρο κι εγκληματικό σύστημα της εκμετάλλευσης εκεί που ανήκει: στο παρελθόν!











ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΙΩΝΑΣ



















Συνέλευση Αλληλεγγύης



μπράβο στη Συνέλευση Αλληλεγγύης και σε όλες και όλους που στέκονται δίπλα στους απεργούς.
εντάξει και στο ΠΑΜΕ.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Δεύτερο φεστιβάλ μαγειρικής τέχνης

Πρέπει να σας τονίσω εξαρχής ότι το δεύτερο φεστιβάλ μαγειρικής τέχνης μεταδίδεται μέσω αυτού του μπλόγκ σε πραγματικό χρόνο,λάιβ που λέμε και στο χωριό μας.
Το μενου του σημερινού φεστιβάλ είναι παέγια χορτοφαγική,ένα παραδοσιακό φαγητό από τα βάθη της ζούγκλας του αμαζονίου και επίσης τας κεμπάπ σόγιας με ρύζι,μια θεική συνταγή που απολάμβαναν οι θεοί λίγο πριν ξεκινήσουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα για τη διοργάνωση του ΘΕΙΚΟΥ ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ.
Θεός και προφήτης είναι οι υπεύθυνοι εκτελεστές.Μάριος,Ελενίτσα και Αναστασία κριτική επιτροπή,δοκιμαστές και επιβλέποντες.
Αρχίσαμε βάζοντας τη σόγια να μουσκέψει.Κόψαμε τα λαχανικά σε κομμάτια,βράσαμε τον αρακά και όλα πήραν το δρόμο τους.Σιγά μη σας γράψω τι ακριβώς κάμαμε.Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει.
Ξεκινήσαμε τρώγοντας το θεικό τας κεμπάπ στο οποίο το ρύζι πρέπει να σας πω ότι είναι μπασμάτι πλήρες.
Ακολουθεί η παραδοσιακή παέγια.Ρύζι νυχάκι πλήρες,ήθελε λίγο παραπάνω βράσιμο.Ξεχάσαμε να βάλουμε αλάτι.
Ελαφριά φαγητά και τα δύο,ειδικότερα η παέγια που δεν είχε ούτε λάδι.Σαλάτα είχαμε πιπεριά φλωρίνης με λάδι και λεμόνι.
Καλή η ζωντανή αναμετάδοση αλλά όταν υπάρχει φαγητό στη μέση δεν μπορεί να συνδιαστεί.
τίποτα δεν είναι άσχετο.Διάστημα,μαγειρική,μαθηματικά,αναρχία,φιλία,σεξ,φύση.
φιλιά

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

ελενίτσα

ελενίτσα ο εγωισμός σου έχει καταντήσει πιο κουραστικός και από όλα τα μμε μαζί.όταν με το καλό κατέβεις απ'το καλάμι σου έλα να μιλήσουμε.μου τα'χεις κάνει τσουρέκια με το ύφος των οκτώ καρδιναλίων.θα'θελα να γράψω και άλλα,έχω να ασχοληθώ και με πιο σοβαρά πράγματα όμως.
ο πίνακας είναι του κώστα γοροζίδη
φιλιά και αγκαλιές.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ

ΕΝΑ
Άνειξε το ένα του μάτι.Το άλλο βλέφαρο αρνήθηκε κατηγορηματικά να κινηθεί,το δεξί χέρι είχε συμμαχήσει μαζί του,μετά από ολονύκτιες διαπραγματεύσεις και ξημερώνατα είχε προσχωρήσει στη συμμαχία και το αριστερό πόδι.
Το ρολόι,δίπλα του,δεν χρειαζόταν να μυρίσει την ανάσα για να κατανοήσει τις αιτίες της πρόσκαιρης παράλυσης του ιδιοκτήτη του.Πράγμα που το ώθησε σε βαθυστόχαστες σκέψεις για το παρελθόν,διατύπωση επιφυλάξεων για το παρόν,σχέδια και προοπτικές για το μέλλον και μια θαρραλέα απόφαση να μην χτυπήσει την προγραμματισμένη του ώρα,διακηρύσσοντας δραστήρια και αποφασιστικά τη βαθιά του πίστη στην ανεξαρτησία και την ελεύθερη επιλογή της ώρας αφύπνισης.Πάντα ήθελε να είναι ένα ρολόι τσέπης,αλλά δεν είναι όλοι τυχεροί σ'αυτή τη ζωή,σκέφτηκε αναστενάζοντας νοερά.Εξάλλου,είχαν ξεχάσει να το κουρδίσουν.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γιώργου Αντάλεν ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ από εκδόσεις δεν θυμάμαι, μάλλον ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ(με κάθε επιφύλαξη).Χιούμορ που σκοτώνει ό,τι βρει μπροστά του και ανατροπές στο φουλ.Μου το έδωσε ο ίδιος ο Θεός,με τα ίδια του τα χέρια,σε μια από τις συχνές πλέον εξόδους του από το προκεχωρημένο φυλάκιο στα σύνορα έδεσσας -μεσημερίου.
Το σατανικό χιούμορ,κύριοι και κυρίες,βρήκε ακόμα έναν άξιο αντιπρόσωπο στη γλυκιά και ζουζουνιάρικη φατσούλα του γιώργου αντάλεν.Η ιερή μας θρησκεία δε,βρήκε άλλο ένα ιερό κείμενο για διδασκαλία στους πιστούς της πιστούς.Διαβάστε το γιατι θα εξεταστείτε και σ'αυτό τον αύγουστο με τις παχιές τις μύγες που απολείεται ο θεούλης.