atheofilos(lookingforKostakisAnan)

το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε για να γράφω ό,τι μου καπνίσει.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

istanbul vol2,ημερολόγιο σαλοκουζίνας μοναχικού ταξιδιώτη(θα 'θελες!!!)

 Ξύπνησα στο σπίτι της Δέσποινας στις 7 το πρωί και αμέσως κατέβηκα στη διασταύρωση να περιμένω τον ταξιτζή.Μετά από πέντε λεπτά εμφανίστηκε και ήμουν νωρίς νωρίς στο αεροδρόμιο.
    Εδώ αξίζει να ανοίξω μια παρενθεσούλα,να γράψω λίγα πράγματα για τον ταξιτζή.Ο καράσος,συγχωριανός,ο οποίος μένει χρόνια στη σαλονίκη με τέσσερις αρραβώνες και έναν γάμο στην πλάτη.Δουλεύει εκτός του ταξί και στην προστασία μαγαζιών,αυτό το θεάρεστο λειτούργημα που όλοι αγαπήσαμε.Μου είπε μια ιστορία απ'τις περιπέτειες του με τον κοντό.
   Σκάσανε μύτη σε μια κηδεία,λιωμίδια απ'τα ξύδια και οι παρευρισκόμενοι βλέποντας τους και κυρίως ακούγοντας τους,άφησαν την κηδεία και ασχολιόντουσαν μ'αυτούς.Ο καράσος το πρώτο που είπε μόλις μπήκε στο σπίτι ήταν "μην ανησυχείτε κορίτσια,εμείς είμαστε εδώ,όλα θα πάνε καλά".Το μικρότερο κορίτσι ήταν 60 χρονών.Το συμπέρασμα που βγάλαν φεύγοντας απ'την κηδεία ήταν  "μαλάκα,ούτε για κηδεία είμαστε έτσι πως είμαστε".
    Αυτός ο λεβέντης που με ρίχνει χαλαρά τρία κεφάλια και κανά σαρανταριά κιλά και έχει φάτσα μπαρουτοκαπνισμένου νυχτόβιου είναι κλασσικός μαμάκιας.Τατουάζ μέχρι και τα δάχτυλα,όταν μπαίνει στη θύρα 3 τον χαιρετάνε μέχρι και τα τσιμέντα.Έχει διαμέρισμα που βλέπει θάλασσα και δύο σκυλιά,τι άλλο,μπουλντόγκ.Η φωνή του είναι μπάσα σαν ν'ακούς το μπάσο ενός άτεχνου πάνκι μπασίστα σε μια άτεχνη πανκ μπάντα που νομίζουν ότι με τη μουσική τους θα συνειδητοποιηθούν πολιτικά τα παιδάκια που τους ακούνε.Τα παιδάκια όμως έχουν γίνει ντίρλα απ'τις μπύρες,τα πιο μεγάλα παιδάκια είναι λιώμα από άλλα και όλοι μαζί ζουν το λάιφστάιλ κομμάτι της ζωής.Σαν διαφήμιση σοκολάτας μου ακούγεται.Φτάνει με τον καράσο.
   Στο αεροδρόμιο καφέδες,χυμός πορτοκάλι,νερό,σ'ευχαριστούμε που μας άφησες μια μικρή περιουσία.Α,και χέσιμο στις ημικαθαρές τουαλέτες του αεροδρομίου,τι θες ρε μαλάκα πασχαλιάτικα,για τρεις και εξήντα που παίρνουμε να στρώσουμε και χαλάκι και να σε περιμένουμε απ'έξω να σου πούμε "με τις υγείες σας";Νταξ,ρε μάγκες πάω πάσο,το απόλαυσα το χέσιμο αν αυτό σας καθησυχάζει.
Στο αεροπλάνο αφού ακούσαμε τις ευχαριστίες και τις οδηγίες του πιλότου σε άπταιστα τουρκοαγγλικά και τούρκικα,μας μοίρασαν ακουστικά για να ακούμε μουσική,μου 'δώσαν να φάω το βέγκαν πρωινό μου,που μάλιστα το πακέτο έγραφε και THEOFILOS,ψήλωσα δυο,μη πω τρεις,πόντους,άρχισα να κατουριέμαι.
    Η ντροπή είναι ένα χαρακτηριστικό μου.Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ντρέπομαι.Ντρεπόμουν και ντρέπομαι για χιλιάδες πράγματα που αφορούν τον εαυτό μου τις πράξεις μου,τα πιστεύω μου,το σώμα μου,το οικογενειακό μου περιβάλλον και φτάνει φίλε καταλάβαμε.Η δειλία είναι αδερφή της ντροπής και επειδή αυτή η λέξη είναι βαριά,υπέρβαρη,έχει πάει στους καλύτερους διαιτολόγους αλλά δεν, οπότε σε όλους λέει ότι το πρόβλημα είναι ορμονικό
όπως όλοι οι σωστοί χοντροί που σεβόμαστε τον εαυτό μας και τα με κόπο αποκτημένα παραπανίσια κιλά μας.Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα αντί για αυτή τη λέει χρησιμοποιούμε τη λέξη διστακτικότητα που είναι η ακόμα πιο μικρή αδερφή της οικογένειας και είναι το μοντέλο,λεπτεπίλεπτη και με τρόπους,μεγαλωμένη με γαλλικά και πιάνο.Επ,μάστορα,κάποιος κατουριέται και συ έχεις ξεφύγει.
Η πτήση πήγαινε καλά αλλά η πίεση απ'το κατούρημα μεγάλωνε.Αεροπειρατές κατέλαβαν το αεροσκάφος και μας ανακοινώνουν ότι θα το ρίξουν στο κρεμλίνο στην Μόσχα,η αεροσυνοδός μου απαγορεύει την είσοδο στην τουαλέτα γιατί δεν είμαι τούρκος πολίτης και η τουαλέτα είναι τούρκικη και δεν δέχεται αλλοεθνείς να την κατουράνε,μια άλλη αεροσυνοδός μου προτείνει να μου δώσει ένα μπουκάλι για να κατουρήσω εκεί που κάθομαι αλλά αρνούμαι,έχουμε και μια αξιοπρέπεια μανδάμ,και της λέω θα περιμένω να φτάσουμε και πολλές χιλιάδες ακόμα σενάρια μπολιγουντιανού επιπέδου τρέχουν στο μυαλό μου.Όντως περίμενα να φτάσουμε,προσγειωθήκαμε αλλά πάρτα ρε ντροπαλέ,δεν έχει πού να παρκάρει το αεροπλάνο και κάνουμε κύκλους γύρω απ'το αεροδρόμιο.Για μιά δόση σαν να άκουσα απ'τα μεγάφωνα τον πιλότο να λέει "Theofilos se trollaroume ligo,kalo e;"και από βαθύτερα το υπόλοιπο πληρωμα να γελάει χερέκακα.Ναι ρε χέστη μου,παρκάραμε και αποβιβαστήκαμε,επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που έκανε πενήντα μέτρα και μπήκαμε στο αεροδρόμιο και πού είναι η τουαλέτα ρε παιδιά;Τη βρήκα,δεν κλείνει η πόρτα,ε και τι έγινε,όχι θέλω να κλείσει η πόρτα,δεν κλείνει,ξεκουμπώνομαι στηριζόμενος στο ένα πόδι και με το άλλο προς τα πίσω να κλείνω την πόρτα.Είναι η γνωστή στάση του κατουρημένου σκύλου για μας που ξέρουμε από γιόγκα.
     Έκανα συνάλλαγμα και πήγα να πάρω το μετρό για να πάω στην πλατεία ταξίμ να συναντηθώ με τον σπιτονοικοκύρη.
     Έφτασα στην πλατεία κατα τη 1 το μεσημέρι,ήρθε ο αδερφός του σπιτονοικοκύρη αφού βέβαια περίμενε ο ένας τον άλλο κανά μισάωρο σε διαφορετικές εισόδους του μετρό και μετά από κανά δυο τηλεφωνήματα και συνεννόηση σε άπταιστα τουρκοελληνοαγγλικά.Α ρε Κατερίνα Βασιλάκη Παναγιωτίδου μόνο τα δίδακτρα σε ενδιέφεραν.
     Φτάσαμε σπίτι,στο οποίο ήταν η καθαρίστρια ακόμα,άφησα τα μπαγκάζια μου και πήγαμε για φαγητό σε ένα lokanda(μαγειρείο,σελφ σερβις)φτηνό και καλό.Με τέσσερα ευρώ περίπου ένα ικανοποιητικό φαγητό.Ο αγλέορας που κρύβω μέσα μου ήταν κουρασμένος,αλλιώς θα έτρωγα άλλα τόσα.
     Η συζήτηση που ακολούθησε με τον Ατίλα,για σπάσει ο πάγος είναι υποψήφια για όσκαρ ασυννενοησίας λόγω ημιμάθειας της αγγλικής γλώσσας από πλευράς μου.
     Γύρισα σπίτι,άραξα,μικρός πονοκέφαλος.Το σοκάκι που είναι το σπίτι είναι ένα στενό με καλντερίμι,με παλιά κτίρια,παιδάκια που χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές τους,μαντηλοφορούσες που κάνουν πηγαδάκια,ένα μικρό μπακάλικο στην γωνία,απ'όπου αγόρασα ντομάτες,μήλα και εμφιαλωμένο νερό.Σαν να είμαι στην γειτονιά μου πριν 30 χρόνια.Αν ήξερα και τούρκικα γμτ!
     Το σπίτι είναι μικρό με δύο χώρους,ένα καθιστικό και κουζίνα μαζί που βλέπει μπροστά στο σοκάκι και η κρεβατοκάμαρα που βλέπει πίσω στον ακάλυπτο και είναι ήσυχη.Επίσης μια στενή τουαλέτα και ένα ντουζ ξέχωρα συμπληρώνουν το διαμερισματάκι.Θα μπορούσα να πάρω τρόφιμα και να μαγειρεύω.Σιγά μη το κάνω!Ίσως φτιάξω καμιά σαλάτα.
13-4-15
      Merhaba.Κοιμήθηκα 12 ώρες τουλάχιστον και ξύπνησα νωρίς νωρίς στις 6:30,έφτιαξα πρωινό,ψωμί ντομάτα,πορτοκάλι.Ετοιμάζομαι σιγά σιγά να βγω στους δρόμους.Έχώ ένα πλάνο.
Είναι πολύ ήσυχα στο σοκάκι ακόμα.
      Έχει κανά δυο ώρες που γύρισα απ'τις βόλτες μου.Κανα δύωρο το έφαγα αραχτός στο GEZI PARK,τώρα στο τέλος.Πολλής κόσμος ήταν αραχτός εκεί και ζήλεψα.Έπινα τσάι,αγνάντευα την κοσμοσυρροή,απολάμβανα τον ζεστό ήλιο και διάβαζα το ΆΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ του Βίλχεμ Ράιχ.Αυτό το βιβλίο το τσίμπησα απ'τη βιβλιοθήκη της Δέσποινας.Το ξαναδιάβασα πριν 20 χρόνια περίπου και ήθελα να το ξαναδιαβάσω,είναι βιβλίο αφύπνιση.
      Ξεκίνησα απ'το σπίτι κατά τις οκτώ και κάτι και κατευθύνθηκα προς το GALATASARAY HAMAMI.Έφτασα κατά τις οχτώμιση αλλά έφαγα πόρτα γιατί μου είπαν ότι θα ανοίξει στις 9:30.Η φάση είναι ότι ήδη μέσα είχε άτομα που είχαν κάνει χαμάμ και στέγνωναν τυλιγμένοι στις πετσέτες τους.Μάλλον αυτοί ήταν οι καλοί ντόπιοι πελάτες.Τες πα!Έκανα μια βόλτα στα γύρω σοκάκια και πήγα στον πύργο GALATA KULESI.Μάγκα μου,όσο ωραία θέα είχε από πάνω,τόσο ακριβό ήταν το εισιτήριο.Θημήθηκα γιατί δεν ανεβήκαμε με την Φωτεινή την προηγούμενη φορά που ήρθα ισταμπούλ.
      Αφού τράβηξα αρκετές φώτο από κει πάνω και έκανα τον κύκλο του μπαλκονιού τρεις τέσσερις φορές,έγινα φωτογράφος για μια οικογένεια ισπανών,άκουσα ξενάγηση σε άπταιστα γερμανικά,η μύτη μου έγινε διάσημη σε φώτο γιαπωνέζων τουριστών,αποφάσισα να κατηφορήσω.Πήρα κάποια αναμνηστικά,γιατί το κωλοπιάσιμο του εισιτηρίου δεν μου έφτανε,απ'το ισόγειο και κάθισα σε ένα παγκάκι απ'έξω για να σκεφτώ τι θα κάνω.Είπαμε,θέλω χαμάμ.Χαμάμ θέλει ο λεβέντης;Ξανά λοιπόν πίσω στο ίδιο χαμαμ που πήγα το πρωί.Τα έσκασα χοντρά στην είσοδο για να κάνω το φουλ πακέτο που είχε τρίψιμο,ζύμωμα,λούσιμο,ξέβγαλμα κερασμένο νεράκι(εμφιαλωμένο)και ξεφύλλισμα περιοδικού κατά τη διάρκεια του στεγνώματος.Επ'ευκαιρίας να σημειώσω κάποια πράγματα.
  η συναρπαστική συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση,γατάκια.