atheofilos(lookingforKostakisAnan)

το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε για να γράφω ό,τι μου καπνίσει.

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Τρία κείμενα για μια “ορφανή” βόμβα

Τρία κείμενα για μια “ορφανή” βόμβα


Ο “τυχαίος” θάνατος του Χαμί Νατζάφι – Γιάννης Ευαγγέλου

6 Δεκεμβρίου 2008



Το σώμα ενός 15χρονου παιδιού πέφτει νεκρό από τις σφαίρες ενός δολοφόνου. Για έναν ολόκληρο μήνα, η εκδικητική φλόγα παραμένει άσβεστη και κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά της. Το όνομα του 15χρονου Αλέξη γίνεται σύνθημα στα στόματά μας και οπλίζει τα χέρια μας. Είναι ένας από εμάς.

Για έναν ολόκληρο μήνα, παίρναμε εκδίκηση για μια αδικοχαμένη ζωή, όπως και για τις δικές μας αδιέξοδες ζωές. Κι αυτή η εκδίκηση γέννησε με τη σειρά της μια ολόκληρη κουλτούρα βίας, την οποία τώρα αντικρίζουμε με αποτροπιασμό και οργή. Τα σπέρματα του Δεκέμβρη έχουν πλέον γονιμοποιηθεί. Τα μέσα αναβαθμίστηκαν και καθαγιάστηκαν, στο όνομα του απάνθρωπου σκοπού της εξέγερσης.

28 Μαρτίου 2010

Το σώμα ενός άλλου 15χρονου παιδιού διαμελίζεται από την «ορφανή» βόμβα που κατασκεύασαν κάποιοι άλλοι δολοφόνοι. Λίγες μέρες μετά, ο «15χρονος Αφγανός» εξακολουθεί να μην έχει όνομα στα στόματά μας. Σαν να μην είναι κι αυτός ένας από εμάς.



Όλες αυτές τις μέρες, κυριαρχεί απόλυτη σιωπή. Λες και η θεμελιώδης σημασία δεν έγκειται στην ίδια την άσκηση βίας, αλλά μόνο στο πρόσημο του φυσικού αυτουργού. Όπως φαίνεται, απαραίτητη προϋπόθεση για την οποιαδήποτε καταδίκη της βίας είναι ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας (: κάθε δολοφονίας) να ανήκει σε «εχθρικό στρατόπεδο» (κράτος, αστυνομία, ακροδεξιά). Ειδάλλως, το θύμα (: κάθε θύμα) αποτελεί παράπλευρη απώλεια του καθαγιασμένου «κοινωνικού πολέμου»· ενός πολέμου που μετρά μόνο διαμελισμένα σώματα και συντετριμμένες καρδιές (: όπως κάθε πόλεμος).



Όλοι είμαστε (συν)ένοχοι για το θάνατο και των δύο παιδιών, είτε σιωπούμε είτε όχι. Με τη διαφορά ότι όποιοι σιωπούν και προσπερνούν, μπροστά στην απέραντη γοητεία της βίας και με την επιλεκτικά συγκινησιακή (και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιλεκτικά «αντιεξουσιαστική») στάση τους, ίσως έντρομοι αναγνωρίσουν κάποτε τον εαυτό τους στο κάδρο των συναυτουργών του επόμενου φόνου.



Γιάννης Ευαγγέλου – 04.04.2010

εκδόσεις διάπυροΝ



http://diapyron.com/2010/04/05/najafi_evangelou/



~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.



Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική – Θανάσης Τριαρίδης

(Αny man‘s death diminishes me, because I am involved in mankind * Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα * John Donne, 1624)



Τις τελευταίες μέρες οι δοξολογίες του φόνου εναλλάσσονται με την πράξη του φόνου, ξαναδείχνοντας (: ξαναεπιβεβαιώνοντας) το φασιστικό πρόσωπο της πολιτικής βίας. Οι κτηνώδεις Ο.Υ.Κ. που έκαναν παρέλαση στο όνομα της … δημοκρατίας ουρλιάζοντας συνθήματα φόνου («Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ…») απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ο στρατός (ο κάθε στρατός) είναι ένας θεσμός θανάτου, μια απάνθρωπη εκπαίδευση στο μίσος, στον φόνο και την κτηνωδία. Η βόμβα που διαμέλισε έναν δεκαπεντάχρονο Αφγανό μετανάστη και τύφλωσε τη δεκάχρονη αδελφή του ενώ έψαχναν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, ξαναϋπογράμμισε το αυτονόητο: πως όποιος φτιάχνει βόμβες (και κάθε άλλο όπλο), τις φτιάχνει για να σκοτώσει ανθρώπους – και πως στο βάθος του ορίζοντα προσδοκίας του υπάρχει ο φόνος, άλλοτε σαφώς στοχοθετημένος κι άλλοτε θαμπός και τυφλός, μα πάντοτε ζωντανός. Έτσι, ο δεκαπεντάχρονος Χαμί Νατζάφι έγινε κομμάτια επειδή ένας άλλος συνάνθρωπός του αποφάσισε πως αξίζει να υπογραμμίσει τις όποιες σκέψεις του φτιάχνοντας μια βόμβα θανάτου και σπέρνοντάς τη μέσα στο πλήθος.



Εδώ και χρόνια γράφω βιβλία και κείμενα ενάντια σε κάθε πολιτική βία από όπου κι αν προέρχεται – είτε από κτηνώδεις θεσμούς θανάτου (όπως ο στρατός), είτε από μηχανές φόνου, τρόμου και ρατσισμού (όπως οι θρησκείες και τα έθνη), είτε από φασιστικές ακροδεξιές ή φασιστικές «αντιεξουσιαστικές» ομάδες. Και πλήρωσα το τίμημα για αυτήν τη στάση με πολύπλευρες επιθέσεις, λοιδορίες και παντοειδή αποκλεισμό – ο οποίος ωστόσο μεταφράζεται μέσα μου ως η μεγαλύτερη δυνατή τιμή για κάποιον που γράφει. Ωστόσο, παρά το ότι έχω ζήσει επί αρκετά χρόνια τον τυφλό ανορθολογισμό του δημόσιου διαλόγου, συχνά προβληματίζομαι με την υποκριτική αφέλεια που συμπλέκεται με την ανυπόκριτη βλακεία: Χρειάζεται κανείς να ακούσει τα απάνθρωπα συνθήματα των Ο.Υ.Κάδων για να διαπιστώσει τον τρόμο και τον φόνο που κηρύσσει κάθε στρατός και κάθε «έθνος»; Και χρειαζόταν να διαμελιστεί ένα δεκαπεντάχρονο παιδί για να διαπιστώσουμε (περίπου έκπληκτοι) πως οι βόμβες διαμελίζουν ανθρώπους; Τι ήταν αυτό που μας έκανε να υποθέσουμε πως μπορούν να υπάρξουν «ανθρώπινοι στρατοί δολοφόνων», «δίκαιοι φόνοι» και «καλές βόμβες»; – εν τέλει, τι ήταν αυτό που μας έπεισε πως μπορεί να υπάρξει μη φασιστική πολιτική βία σε βάρος των συνανθρώπων μας;



Κι αν η καθαρή ναζιστική ιδεολογία θεωρεί τη βία, τον τρόμο και τον φόνο μέσα απόδειξης της «φυσικής ισχύος» του «δυνατού» επί του «αδύναμου» (και άρα θεμιτή πολιτική μέθοδο στο κτηνώδες και απάνθρωπο σύστημα που ευαγγελίζεται), τι κάνει αυτούς που θέλουν να αντιπαραταχτούν στον φασισμό να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους (τη βία, τον τρόμο και τον φόνο); Ιδίως για όσους αυτοπροσδιορίζουν την πολιτική τους δράση στην «αντι-εξουσία» και συνάμα θεωρούν τις βόμβες «μέσο αγώνα», συχνά προβληματίζομαι, πέραν των άλλων, για το μέγεθος της ευήθειάς τους: υπάρχει πιο κτηνώδης εξουσιαστική πράξη από τον φόνο του άλλου; Πώς μπορεί η πολιτική δολοφονία και ο πολιτικός τρόμος να είναι προστάδιο της «ελευθερίας» την οποία επικαλούνται; Δεν καταλαβαίνουν πως «ελευθερία» εν τρόμω και εν φόνω δεν υπάρχει παρά μόνο ως ολοκληρωτικό τέρας; Δεν καταλαβαίνουν πως έχουν γίνει νεοναζί φασίστες – απαράλλακτοι με αυτούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται (και με τους οποίους αλληλοτροφοδοτούνται με μίσος και τρόμο);



Επίσης προβληματίζομαι και για όσους επιχειρούν να αρθρώσουν δημόσιο παρεμβατικό λόγο και με τη σειρά τους αυτοπροσδιορίζονται ως διαφόρων αποχρώσεων «ελευθεριακοί», «αναρχικοί» ή ό,τι ανάλογο (σε «καταλήψεις», «στέκια», εκδοτικές ή άλλες προσπάθειες): άραγε, τι περιμένουν για να πουν πως όποιος φτιάχνει μια βόμβα είναι ένας κτηνώδης δολοφόνος (γιατί, στη βάση της χρήσης της, κάθε βόμβα φτιάχνεται για να μακελέψει ανθρώπινες ζωές) ανεξάρτητα από τα «κίνητρα»-νεφελώματα που απλώνονται στο μυαλό του; Κάποιοι από τους ανθρώπους ετούτου του χώρου σιώπησαν (και σιωπούν) επί χρόνια για τους βαθύτατα εξουσιαστές-αυτόκλητους «δικαστές»-δολοφόνους της «17 Νοέμβρη», της «Σέχτας Επαναστατών» και των λογιών άλλων ομάδων δολοφόνων, γιατί θεώρησαν πως κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την κριτική τους για τα εγκλήματα του αστικού κράτους (ποιος πανηλίθιος τούς έπεισε για κάτι τέτοιο; – όσοι δηλαδή κάνουμε επί χρόνια κριτική για αυτά τα εγκλήματα των αστικών κρατών και ταυτόχρονα μιλάμε καθαρά για τα εγκλήματα των λογής ολοκληρωτισμών, αυτοακυρωνόμαστε;). Κάποιοι (και, αλίμονο, όχι λίγοι) φτάσανε στο σημείο να θεωρούν τα «αντιεξουσιαστικά»-ναζιστικά τάγματα εφόδου με τις βαριοπούλες ως χαριτωμένα «μπάχαλα» (δικιά τους έκφραση) και να λογαριάζουν τα γκαζάκια (μια φασιστική μαφιόζικη πράξη ακραίου πολιτικού τρόμου) ως κάτι περίπου ασήμαντο και περίπου άμεμπτο, με το οποίο συνταυτίζονται ή (στην καλύτερη περίπτωση) «απλώς διαφωνούν» (αλίμονο, οι ίδιοι άνθρωποι ενοχλήθηκαν βαθύτατα που στο βιβλίο μου Κόψε-κόψε έβαλα τους δήθεν «αντι-εξουσιαστές» να χαιρετούν ναζιστικά, γιατί όπως είπαν «τσουβαλιάζω απαράδεκτα…») Και τις τελευταίες μέρες βλέπω (με κλιμακούμενη φρίκη) πως οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι περιμένουν να δουν τι πολιτικό πρόσημο είχε ο ηθικός αυτουργός της βόμβας που διαμέλισε το δεκαπεντάχρονο παιδί, ώστε να τοποθετηθούν για το εάν είναι φασίστας δολοφόνος (παρόμοιος με τον Κουφοντίνα, τον Κορκονέα, τους νεοναζί που μαχαιρώνουν μετανάστες, τους φονιάδες της «Σέχτας») ή κάτι άλλο (τι άραγε;). Πώς μπορούν να εκπέφτουν σε τόση απανθρωπιά; Πώς μπορούν με τη βουερή σιωπή τους να γίνονται ηθικοί αυτουργοί του πολιτικού φόνου;



Ας είναι. Οι άνθρωποι κρινόμαστε από την επιλεκτική ή καθολική σιωπή μας όσο και από τα λόγια μας – και πρώτα από όλους σταθμίζουμε οι ίδιοι τις πράξεις μας στο όποιο ζύγι λογαριάζει ο καθένας ως δραστικότερο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να μιλούμε για όλους και για τα εγκλήματα όλων – πρωτίστως για τα δικά μας. Όλοι όσοι διαβάζουν τα βιβλία μου ξέρουν πως στην κριτική μου για τα εγκλήματα των αστικών κρατών, ποτέ δεν έβγαλα τον εαυτό μου από το κάδρο των φονιάδων (το αντίθετο θαρρώ). Μα αυτό δεν σημαίνει πως θα πάψω να μιλάω για τα εγκλήματα των εθνών, των θρησκειών – για τα εγκλήματα κάθε λογής ολοκληρωτισμού (μαύρου, λευκού, γαλάζιου, κόκκινου, μαυροκόκκινου ή όπου άλλου) και κάθε φονικής ανθρωποδιόρθωσης θα λογαριάζει μια ντούμπα με πτώματα ως προϋπόθεση της αγάπης.



Έτσι επιμένω στο ίδιο αμόνι – και όσο πιο καθαρά μπορώ: Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, από όπου κι αν προέρχεται. Όσοι την ασκούν (είτε με το ρόπαλο, είτε με την πέτρα, είτε με το πιστόλι, είτε με τη βόμβα είτε με όποιον άλλο τρόπο) είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Και όσοι σιωπούμε απέναντι σε τούτη την πολιτική βία, είτε περιμένοντας να δούμε αν αυτοί που την άσκησαν είναι οι «δικοί μας» «καλοί» δολοφόνοι ή οι «κακοί άλλοι», είτε θεωρώντας πως με τη σιωπή μας υπηρετούμε την ηθική τάξη της «ανώτερης ιδεολογίας» μας, είμαστε αδιαβάθμητοι συνένοχοι.



Θ. Τ. — 01.4.2010



http://diapyron.com/2010/04/05/najafi_triaridis/

τα παραπάνω κείμενα τα κόπιαρα και αυτά από το μπλογκ "Ο ΔΡΟΜΟΣ"

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

(ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ 15ΧΡΟΝΟ ΧΑΜΙ ΝΑΤΖΑΦΙ)

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) : ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ (ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ 15ΧΡΟΝΟ ΧΑΜΙ ΝΑΤΖΑΦΙ)


TO AIMA MAΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ”,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΣΤΟΛΗ”, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΑΡΙΘΜΟΣ”

Καθόλου, δέν μέ ενδιαφέρει άν θά υπάρξει ή όχι πειστική “ανάληψη ευθύνης” γιά τίς “παράπλευρες απώλειες” στά Πατήσια όπου ένας 15χρονος Αφγανός ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ, η μικρότερη αδερφή του βρίσκεται μπροστά στόν κίνδυνο νά τυφλωθεί, η μητέρα τους τραυματίσθηκε καί συνολικά μιά οικογένεια διαλύθηκε αναζητώντας μετά τό ξερίζωμα από τήν χώρα της, τήν δική της Ιθάκη στήν “ασφαλή” καί “φιλόξενη” Δύση !

Από παρόμοιες τραγωδίες κανείς ποτέ δέν επιστρέφει “ο ίδιος” τήν επόμενη μέρα καί τά βήματα στήν καθημερινότητα πλέον είναι τόσο βαριά όσο η “αγκαλιά” τού θανάτου στό παιδί σου καί τό αδέρφι σου!

Δέν μέ ενδιαφέρει ποιό από τά πολλά πτώματα πού σαπίζουν στόν χώρο τής βιαιολαγνείας καί τού μηδενισμού θά υπογράψει κάτω από τό φονικό, ούτε θά κρατήσω “στάση αναμονής” (δέν τό έκανα ποτέ αυτό τό λάθος, δέν θά τό κάνω πολύ περισσότερο τώρα) πού απλώνει παντού σιωπή καί συνενοχή, γιά νά τοποθετηθώ μέ όλο μου τήν απέχθεια καί τό μίσος γιά τά ανεύθυνα σκουπίδια τού δυναμίτη από τόν κάδο-φέρετρο τής όποιας φασίζουσας “πρωτοπορίας”!

Γιατί είναι γνωστό, πώς η επιλεκτική στάση στήν κτηνώδη απόλυτη βία καί στό μακελειό τής ανθρώπινης ζωής, μόνο αναρχική καί αντιεξουσιαστική στάση δέν είναι.

Δέν μέ ενδιαφέρει ποιός άψυχος, δειλός καί ανεγκέφαλος επιμένει μέρες νά κρύβεται πίσω από αυτό τό έγκλημα, δέν θά μέ καθορίσει τό “χρώμα”, η σημαία, οι “απόψεις”, τά “κίνητρα”, οι “προθέσεις” ή οι δικαιολογίες τής “επιχειρησιακής” του βλακείας αφού κάθε μορφής μιλιταριστικές πρακτικές είναι αντικοινωνικές, φασιστικές καί εχθρικές γιά τόν αναρχισμό, γιά τό κίνημα οργάνωσης ενός άλλου Κόσμου πού δέν θά έχει διαμελισμένους ανθρώπους από τήν πείνα, τήν φτώχεια, τήν προσφυγιά, τούς πολέμους, τόν ρατσισμό, τήν εκμετάλλευση καί τήν αλληλοεξόντωση!

Δέν περιμένω τήν “απολογία” ή τήν “αιτιολογία” τής όποιας ένοπλης “κουλτούρας”, δέν μέ αφορούν ως “προϋπόθεση” καί “συνθήκη” γιά νά προχωρήσω στήν καταδίκη αυτής τής κτηνωδίας.

Δέν ενδιαφέρει τήν οργή μου άν τά θύματα ήταν ή όχι μετανάστες, μπορεί νά ήταν ο εργαζόμενος στά σκουπίδια, η καθαρίστρια στίς σκάλες, ένας άστεγος, ένας χρήστης ναρκωτικών, ένας από εμάς, ένας από όλους τούς άλλους…..

Η αλληλεγγύη καί έμπρακτη συμπαράσταση στήν οικογένεια Νατζάφι από τό Αφγανιστάν είναι ή ίδια μας η ιδέα, ο στόχος, η ηθική, τά θεμέλια γιά τήν παγκόσμια κοινότητα όπου τό “εγώ” καί η αποξένωση θά έχει ανατραπεί από τό “εμείς” καί τήν συλλογικότητα!

Είναι ταυτόχρονα η άρνηση καί η αντιστασή μας σέ κάθε εξουσία πού “παίζει” στίς βόμβες, στά όπλα καί στίς σφαίρες της τήν ανθρώπινη ύπαρξη, είναι η άρνηση σέ κάθε σκουπίδι εξουσιαστή, “σωτήρα”, “εκπρόσωπο”, “διαμεσολαβητή” πού έχει σάν μόνη “γλώσσα” τήν βαρβαρότητα, τήν εκδίκηση, καί τόν τρόμο
ΟΧΙ καί ξανά ΟΧΙ στόν αυτοσκοπό καί στήν εξουσία τής Βίας.
2.4.2010
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα
το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το μπλογκ"ο δρόμος".

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

μεγάλη παρασκευή

υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που δεν είναι χριστιανοί και ανέχονται τα μεγάφωνα των εκκλησιών στο τέρμα καθώς και άλλα τερτίπια των πιστών και των ιερωμένων αυτές τις μέρες.μη μιλήσουμε για τον προσυλιτισμό στα σχολεία και άλλα πολλά που όλοι τα βλέπουμε και κάνουμε τους κινέζους.θέλετε να πιστεύετε και να παραμυθιάζεστε με θεούς και δαίμονες;δικαίωμα σας.μη μας ενοχλείτε.