atheofilos(lookingforKostakisAnan)

το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε για να γράφω ό,τι μου καπνίσει.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Saint Etienne - How We Used To Live (full version)

JJ - "Into The Light" (SXSW 2010)

Heavenly - Our love is heavenly

The Stone Roses - Mersey Paradise (audio only)

The La's - There She Goes

Monochrome Set - Jet Set Junta

The Chills - Heavenly Pop Hit

the model spy_assassin romantique(an club 03.05.07)

The Pains Of Being Pure At Heart - "Young Adult Friction" Super 8

the field mice - sensitive (1989)

Noah and the Whale - 5 Years Time - Official

belle & sebastian - she's losing it - lowlands 2006

Beulah - Emma Blowgun's Last Stand

Συνεταιριστική Παράκαμψη Μεσαζόντων


 Η Συνεταιριστική ΠΑράκαμψη ΜΕσαζόντων(Σ.ΠΑ.ΜΕ.) και ο Συνεταιρισμός για το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο "Ο Σπόρος",σας καλούν σε μια συζήτηση για τα εγχειρήματά τους και τις δυνατότητες μιας συνεταιριστικής, οικολογικής και αλληλέγγυας οικονομίας, την Παρασκευή 28 Μαΐου στις 7μμ στο ύπαιθρο μεταξύ Νομικής και Φιλοσοφικής.
Θα ακολουθήσει συναυλία οικονομικής ενίσχυσης της Σ.ΠΑ.ΜΕ με τους Παλαιολόγους, τον Γιώργο Καλογήρου και το Χρήστο Κεχαγιά.

ζέστα σε λέω


καλημέρα σας με μανου τσάο.
Σας έχω μιλήσει για την Ίριδα;Κι αν σας μίλησα ξανά δεν πειράζει γιατί η Ίριδα είναι μια υπέροχη νεραιδοφατσούλα που μου φτιάχνει τη διάθεση κάθε φορά που περνάει απ'το μαγαζί και με χαιρετάει πηγαίνοντας σχολείο με τη μαμά της.Στην επιστροφή δε,έχω και πλήρη αναφορά για τα τεκταινόμενα στο σχολείο.
συνεχίζουμε με γκόγκολ μπορντέλο.
αρχίσαν οι ζέστες.Οι γυναίκες ομορφήναν επικίνδυνα και οι ορμόνες κάνουν πάρτι.
Σκέφτόμαι να ξεκινήσω ένα παραμυθάκι με πρωταγωνίστρια τη φουφού.Θα αρχίζει κάπως έτσι
"το βαθύ κράτος της τουρκίας,επιρεασμένο από τις πρόσφατες διώξεις κτλ".Καλό έτσι;
Μεσημέρι έφτασε και σε καμιά ώρα φεύγω.
   τα λέμε...

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

πού 'σουν μάγκα το χειμώνα;

προς μπλόγκερς και όχι μόνο, γκλόμπαλι"παρακαλείτε κάποιος-α εντελώς αυθόρμητα και ανιδιοτελώς να γραφτεί παρακολουθητής-συνταξιδιώτης για να φύγουμε από αυτόν τον καταραμένο αριθμό."βοήθεια μας.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΜΕ

Ο Κωστάκης Ανάν(πραγματικό όνομα Αργύρης Ταλέκουρδας),σχεδόν παντελώς άγνωστος ελληνάρας συγγραφέας,είχε την τύχη να γεννηθεί στη χορτάτη πλευρά του πλανήτη και νωρίς ανακάλυψε πως είχε ταλέντο στη λογοτεχνία,πράγμα που φυσικά δεν συνέβαινε.
   Τα πρώτα του έργα έχουν αποκτήσει διαστάσεις θρύλου μεταξύ των οπαδών του,κυρίως επειδή δεν έχουν ποτέ κυκλοφορήσει επίσημα στο εμπόριο και λίγοι μπορούν να υπερηφανεύονται ότι τα έχουν διαβάσει.
   Σε ηλικία 25 ετών ασπάστηκε τον καπιταλισμό,προκαλώντας σάλο μεταξύ των σκληροπυρηνικών οπαδών του,ενώ ο ίδιος,δηλώνοντας αινιγματικά"θα έπρεπε όλοι να ντρέπεστε",αποσύρθηκε σ'ένα ορεινό   McDonalds στα αμερικανικά Βραχώδη Όρη.
Έκτοτε,το έργο του ήταν μία συνεχής άρνηση του δικαιώματος των δυτικών ανθρώπων να εκφέρουν οποιαδήποτε γνώμη για τον κόσμο,πολύ απλά επειδή δεν ζουν σ'αυτόν,μόνο τον βλέπουν από την τηλεόραση.
Ο Κωστάκης Ανάν πέθανε ανήσυχος το φθινόπωρο του 2045,ενώ οι πραγματικές διαστάσεις του έργου του αναγνωρίστηκαν αρκετά χρόνια αργότερα,από τον πιστό του σκύλο Κοπροδότη,ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη σχετική δημοσιότητα και ξεπούλησε μέχρι και ιδιόχειρα σημειώματα για τα ψώνια του σαββατοκύριακου που βρήκε στα συρτάρια του αφεντικού του.


Το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το ιερό βιβλίο νούμερο ένα"...και ύστερα ήρθες και μ'έλυσες"(εκδόσεις ΒΑΒΕΛ).
Αφορμή ήταν το κεφάλαιο Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ "ΕΥΝΟΥΧΟΥ ΦΙΛΟΥ",το οποίο μ'έχει σημαδέψει σαν τατουάζ στο μπράτσο ισοβίτη και το αφιερώνω στο κροκόδειλο,μαζί με ένα μικρό απόσπασμα από το ίδιο κεφάλαιο"...και βέβαια αν προσπαθήσεις να της μιλήσεις για εσάς τους δύο,θα μάθεις ότι είσαι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή της,αλλά η μόνη πιθανότητα να ξαπλώσεις δίπλα της είναι σε ομαδικό τάφο."

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

η μοναξιά του χαρχαρία

... και είπε ο χαρχαρίας"αισθάνομαι μοναξιά.Δεν βρίσκω κάτι να με γεμίζει.Δεν ευχαριστιέμαι αυτά που κάνω.Νοιώθω ότι δεν κάνω κάτι ενδιαφέρον.Έχω χάσει την ορμή μου και την θέληση για ζωή.Ό,τι κάνω το κάνω μηχανικά.Λειτουργώ σαν να μην έχω κάποιο σκοπό.Βλέπω να χάνεται το χαμόγελο από τη μουσούδα μου.Προσπαθώ να αντισταθώ στην επικείμενη κατάθλιψη,αλλά για πόσο;Μου έλεγε ο μανου πριν καιρό ότι τη τελευταία φορά που με είδε καλά ήταν μετά το ταξίδι στο νησί.Από τότε πόσα πράγματα έχουν συμβεί;Είναι αλήθεια ότι έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου τελευταία."
Μήπως φταίει ο καιρός με τις συνεχείς εναλλαγές του κυρ-χαρχαρία;Μήπως να ξανάρχιζες γυμναστήριο για να διώξεις τη συσωρευμένη ενέργεια;Μήπως να έψαχνες για καμιά χαρχαρίνα;Συνέχισε να το παλεύεις και μη σταματάς να στηρίζεις τον εαυτό σου.Μήπως να πήγαινες κανα ταξιδάκι σε άλλες θάλασσες;Μη μασάς κυρ-χαρχαρία.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

λίγα λόγια για τη Σ.ΠΑ.ΜΕ.

Ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και διάθεσης αγροτικών και βιοτεχνικών προϊόντων αποτελεί ένα βασικό άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ζωή μιας κοινωνίας. Φανερώνει επίσης την αντίληψη και τη σχέση των ανθρώπων με τη φύση.


Στις μέρες μας οι μεγάλες αλυσίδες των σουπερμάρκετ, το υπερκαταναλωτικό πνεύμα και γενικότερα ο τρόπος διεύθυνσης της αγροτικής και βιοτεχνικής παραγωγής και οικονομίας έχουν εξοβελίσει τις σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών και έχουν αλλοτριώσει τη σχέση μας με τη φύση.

Αντιλαμβανόμενοι την τραγικότητα αυτής της κατάστασης και προσπαθώντας να την αλλάξουμε σε κοινωνικό και όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο δημιουργήσαμε τη Συνεταιριστική ΠΑράκαμψη ΜΕσαζόντων (Σ.ΠΑ.ΜΕ.).

Η Σ.ΠΑ.ΜΕ. αποτελεί ένα πρακτικό εγχείρημα κάποιων ανθρώπων διαφορετικής αφετηρίας που προσπαθούν να κάνουν πράξη τις ιδέες της συλλογικότητας και της από κοινού δράσης.

Θέλουμε να συμβάλλουμε με όποιον τρόπο μπορούμε στη δημιουργία δικτύων αλληλοϋποστήριξης συνεταιριστικών προϊόντων μέσω της διάθεσής τους σε συνεταιριστικά πρατήρια από τους ίδιους τους συνεταιρισμούς και παραγωγούς παρακάμπτοντας έτσι το ρόλο των μεσαζόντων.

Προσπαθούμε να βοηθήσουμε στην εμβάθυνση των σχέσεων συνεργασίας μεταξύ των μελών των συνεταιρισμών με τους οποίους είμαστε σε επαφή, με στόχο την οργάνωση συνεταιρισμών μικρής κλίμακας, με οριζόντια οργάνωση και οικολογική κατεύθυνση. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν και τα βασικά (αλλά όχι απόλυτα) κριτήρια που θέτουμε στη συνεργασία μας με τους συνεταιρισμούς.

Γνωρίζουμε ότι ιδανικοί συνεταιρισμοί δεν υπάρχουν, οπότε εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να θέτουμε υπερβολικά αυστηρές προϋποθέσεις στην συνεργασία μας με συνεταιρισμούς. Ωστόσο υπάρχουν παραδείγματα συνεταιρισμών που διαθέτουν ορισμένα θετικά χαρακτηριστικά (συνεταιριστικές υποδομές, καλές σχετικά τιμές για τους παραγωγούς, λειτουργία δικών τους πρατηρίων, τυποποίηση των προϊόντων από τους ίδιους τους συνεταιρισμούς). Παράλληλα με την ενίσχυση των συνεταιρισμών που διακρίνονται για τα θετικά στοιχεία τους, σκοπεύουμε να ενθαρρύνουμε προσπάθειες για τη δημιουργία νέων συνεταιρισμών.

Κάτι τέτοιο αποτελεί μια συνεχή και ανοιχτή διαδικασία επαφής και διαλόγου ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές έτσι ώστε να αρθεί ο μεταξύ τους διαχωρισμός και να «παιδευτούμε» σε μια διαφορετική σχέση παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό σημαίνει ότι θα προσπαθούμε να οργανώνουμε τον τρόπο παραγωγής και διάθεσης βάσει των πραγματικών αναγκών και να ενισχύουμε μια μορφή κατανάλωσης που θα στηρίζεται στο σχεδιασμό (σχεδιασμένες παραγγελίες) και όχι στην υπερκατανάλωση και στο διαφημιστικό, ευκαιριακό και αγοραίο μοντέλο που επικρατεί σήμερα.

Τέλος, ως Σ.ΠΑ.ΜΕ. θέλουμε να προωθήσουμε εν γένει οικολογικούς τρόπους παραγωγής γιατί νομίζουμε ότι έτσι ενθαρρύνεται η βιοποικιλότητα και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, παράγονται ποιοτικά και οικολογικά προϊόντα και συνιστούν έτσι την καταλληλότερη βάση για την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών.

Για τον λόγο αυτό πέρα από την συνεργασία μας με τους συνεταιρισμούς απευθυνόμαστε και σε μεμονωμένους βιοκαλλιεργητές με σκοπό τη συμβολή στη δημιουργία ενός δικτύου συνεργασίας μεταξύ τους (και στόχο την οργάνωση τους σε συνεταιρισμούς) καθώς και πρατηρίων διάθεσης των προϊόντων τους.

Η προσπάθειά μας αυτή δεν είναι θεωρητική και αφηρημένη ούτε αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως μεσσίες. Απλώς προσπαθούμε έμπρακτα, σε έναν καιρό που τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και ο καθένας κοιτά τον εαυτούλη του, να συνεισφέρουμε στην ενίσχυση της ιδέας της συλλογικότητας και στη δημιουργία συνεργατικών δικτύων. Όπως έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης, "ο μόνος τρόπος να σώσεις τον εαυτό σου είναι να μάχεσαι για του άλλους".



Συνεταιριστική Παράκαμψη Μεσαζόντων (Σ. ΠΑ. ΜΕ.)

Κ. Μελενίκου 29

email: synparmes@hotmail.com

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

ΩΣ ΕΔΩ

Είναι τραγικό και εξωφρενικό όλος ο "χώρος",φρικαρισμένος από την δολοφονία των τριών εργαζομένων,να προσπαθεί να βρει ξανά τα πατήματα του."Είχαμε το δίκιο με το μέρος μας μέχρι τώρα,είμασταν τα θύματα και αυτοί που έχυναν το αίμα τους στον δρόμο μέχρι τώρα.Τι έγινε ρε παίδιά;Γιατί όλοι μας δείχνουν με το δάχτυλο και φωνάζουν "δολοφόνοι";
Είναι τραγικό και εξωφρενικό ο σύντροφος Μεριζιώτης φρικαρισμένος να θέλει να τα παρατήσει και φαντάζομαι και πολλοί άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες όπως αυτός που έχουν πολλά κινηματικά χρόνια στη πλάτη τους.
Όλη η παθογένεια του αναρχικου χώρου στην ελλάδα βγήκε στην επιφάνεια με τον πιο τραγικό και φρικαλέο τρόπο.
Ως εδώ.
 Αλληλεγγύη στις οικογένειες των θυμάτων.
    Λυπάμαι τους δολοφόνους και ελπίζω να καταλάβουν.

κείμενο από τον/την ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΗΣ

Μερικές σκέψεις προς το παρόν μη συγκροτημένες




από Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης 8:32πμ, Σάββατο 8 Μαΐου 2010

(Τροποποιήθηκε 7:51μμ, Σάββατο 8 Μαΐου 2010)

e-mail: ngnm55@gmail.com

Έχω πάθει σοκ







Έχω πάθει σοκ παιδιά. Γιατί εμείς οι αναρχικοί πάντα μιλάμε για ζωή και τώρα γινόμαστε κι εμείς το ίδιο ένοχοι όπως τα ΜΜΕ, οι μπάτσοι, οι καπιταλιστές, οι κάθε είδους Βγενόπουλοι.



Παιδιά, το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα δυστυχώς πάσχει και μάλιστα σοβαρά, παρά τον μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων σε αυτό. Και τώρα που αυτή η φάση ήταν το καλύτερο δώρο στον Παπανδρέα και την δολοφονική του παρέα, τώρα που όλα τα ΜΜΕ μιλούν απροκάλυπτα πλέον για δολοφόνους αναρχικούς, ποια θα είναι η απάντηση του ίδιου του κινήματος;



Διάβασα την ανακοίνωση της κατάληψης Σκαραμαγκά. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα. Δεν με καλύπτει ούτε στο μισό της.



Ποιος θα τολμήσει τώρα να αρθρώσει κάτι διαφορετικό ρε; Πού είναι όλοι οι λαλίστατοι; Όσο περνά η ώρα και δεν ασχολούνται όλοι με το ζήτημα ενδελεχώς τόσο η στάση αυτή προσθέτει πόντους στην από άσχημη ώς πολύ δυσάρεστη εικόνα του κινήματός μας.



Γιατί δεν βγαίνει κανένας επιτέλους να πει τα πράγματα με το όνομά τους; Ως πότε μέρος των αναρχικών θα νομίζει ότι ταξικός αγώνας είναι να καις, να σπας και να λεηλατείς ανελέητα; Ως πότε μέρος των αναρχικών θα γαμεί καθημερινά στο όνομα της επανάστασης της κάβλας, του μάτσο μιλιταρισμού και της πολεμικής αντίληψης του "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω" τις αναρχικές ιδέες; Ως πότε εδώ η κρίση γαμάει και δέρνει τους πάντες και οι "αναρχικοί" αυτοί θα ασχολούνται με τον κύριο Δημητράκη; Τολμώ να πω κι ας γίνω κακός, δεν μʼ ενδιαφέρει ο κύριος Δημητράκης, για μένα δεν προσέφερε τίποτε στο κοινωνικό κίνημα, γιατί το κοινωνικό κίνημα είναι φανερότατο, ανοιχτότατο και δεν διεξάγεται με διαδικασίες συνομωσίας, διεξάγεται ανοιχτά μέσα στην εργατική τάξη, τους μετανάστες, τους κατατρεγμένους, προσφέροντας βοήθεια, απόψεις, σκέψεις, προτάσεις και προοπτική.



Ως πότε θα είναι το κομμάτι των "αναρχικών" αυτό ο περίγελως της κοινωνίας; Το κλωτσοσκούφι που το παίζουν εδώ κι εκεί για να εκπληρώνει ο εκάστοτε Χρυσοχοϊδης και οι κρατικές υπηρεσίες τα σχέδια και τις προβοκάτσιες τους σε βάρος όλου του υπόλοιπου κινήματος; Ποιος θα μας πει ποιοι ήταν αυτοί οι 50 κουκουλοφόροι που πετάχτηκαν ξαφνικά από το πουθενά (έτσι μού διαμήνυσαν 2-3 σύντροφοι που ήταν παρόντες) κι άρχισαν να καίνε και να σπάνε τα πάντα και βέβαια τη Μαρφίν; Άραγε θα μας πουν ποτέ οι ίδιοι ποιοι ήταν και γιατί το έκαναν;



Χαίρομαι... που μερικές αναρχικές ομάδες άρχισαν να θέτουν κάποια πράγματα επι τάπητος. και έτσι έπρεπε να κάνουν εδώ και πολύ καιρό. Αισθάνομαι όμως ότι το μαχαίρι πρέπει να φτάσει αρκετά βαθιά. Ειδικά στους πολύ δύσκολους καιρούς που έρχονται το αναρχικό κίνημα πρέπει να κάνει ιστορικής σημασίας επιλογές.



Ή θα παρατήσει τα ένοπλα, το μάτσο μιλιταρισμό, τα τσαμπουκαλίκια και τα καουμποϊλίκια ή θα βαδίσει με καθημερινή παρουσία, προοπτική, στρατηγική και ξεκάθαρες θέσεις στο πλευρό του όποιου κοινωνικού κινήματος κι εκεί μέσα θα ζυμωθεί, θα μάθει, θα δώσει και θα πάρει, και θα αντρωθεί διαφορετικά. Τα ένοπλα και οι μολότοφ είναι για άλλες ώρες, που έρχονται εκ των πραγμάτων… Δεν πεθαίνει ο καπιταλισμός έτσι, πεθαίνει με καθημερινή ανυποχώρηση δράση, όσο χρόνο και να πάρει. Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο ας διαχωριστεί επιτέλους. Αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα.



Όποιος συνεχίζει τον απολίτικο τσαμπουκά που είναι αποξενωμένος και μακριά από το μαζικό κοινωνικό κίνημα, όποιος στερείται πολιτικής συνείδησης και προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από τη μάσκα του αναρχικού, του επαναστάτη και δεν ξέρω ποιου, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι τυχιοδιώκτης και ως τέτοιος πρέπει να απομονωθεί. Συναισθηματισμοί δεν χωράνε εδώ...



Το αναρχικό κίνημα θα πρέπει επειγόντως να απομονώσει και να συντρίψει, αν αυτό επιβάλλεται, όλα αυτά τα στοιχεία που στο όνομα των αναρχικών ιδεών αναλίσκονται με τη βία για τη βία με τα γνωστά δολοφονικά και οικτρά αποτελέσματα. Η συγκεκριμένη ομάδα παρακρατικών προβοκατόρων φαίνεται ξεκάθαρα ότι έδρασε βάσει καλά μελετημένου σχεδίου, και όπως αποδεικνύουν οι ήδη υπάρχουσες μαρτυρίες. Τελεία και παύλα.



Η ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών, αλλά και μερικά άλλα κείμενα, δείχνουν πλέον ξεκάθαρα ότι κάτι επιτέλους, έχει αρχίσει να κινείται στο εσωτερικό του κινήματός μας.



Έχουν αρχίσει σιγά-σιγά και ωριμάζουν οι συνθήκες για την εμφάνιση ενος μαζικού και ξεκάθαρα πολιτικού αναρχικού κινήματος και στον ελλαδικό χώρο, κόντρα συν τοις άλλοις και στα όποια καναλιζαρίσματα και τις δράσεις-βιτρίνα και θέαμα των διαφόρων ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που επιζητούν λύσεις από τα μέσα, μην επιδιώκοντας την κατάρρευση του συστήματος, αλλά και τις παλινωδίες μέρους της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.



Επαναστατικό χρέος όλων των υγιειών αναρχικών συνρόφων και συλλογικοτήτων είναι, από τη μια, να συντρίψουν τους προβοκάτορες που σε διατεταγμένη ή μη υπηρεσία, που συνειδητά ή ασυνείδητα, δρουν τόσα χρόνια ανενόχλητοι στο εσωτερικό του κινήματος και, από την άλλη, ειδικά τώρα που ήδη γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες μιας πτώχευσης ή της πλήρους εφαρμογής των επιταγών ΔΝΤ-ΕΕ-Παπανδρέου, να βαδίσουν μπροστά με επεξεργασμένη στρατηγική, με ξεκάθαρη πλατφόρμα και πρόγραμμα δράσης, στο πλευρό όλου του κοινωνικού κινήματος, με καθημερινή, ανυποχώρητη παρουσία και δράση, για την αναρχία και τον κομμουνισμό.



Τα ξαναλέμε



αυτό το άρθρο το αντέγραψα από το ιντιμίντια στις 9-5-2010

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

κείμενο για το τραγικό συμβάν στην Marfin που υπογράφουν εκδοτικά εγχειρήματα και συλλογικότητες




Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ







Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».



Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;



Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;



Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;



Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μʼ αυτό;



Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…





Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: "ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες". Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;



Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.



Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απʼ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).



Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.



Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ



Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.



Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.



Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.



Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.



Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο.





Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία
το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το ιντιμίντια στις 8-5-2010

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

ευτυχώς κάποιοι δεν μασάνε και παίρνουν θέση

« Άρχισαν τα όργανα…Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) : ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 5ΗΣ ΜΑΗ


ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ,ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΜΜΟΡΙΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ



ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ



— η εχθρική στάση απέναντι σέ κάθε εξουσιαστική καί φασιστική βία είναι καθήκον τού κάθε αναρχικού, τού κάθε επαναστάτη



ακολουθεί κείμενο τών συντρόφων τής Συσπείρωσης Αναρχικών σχετικά μέ τά γεγονότα τής 5ης Μάη καί τήν δολοφονία τριών συναδέλφων μας εργαζομένων πού βρήκαν τόν θάνατο από τά χέρια φασιστικής συμμορίας μέσα στά κάτεργα τής μισθωτής σκλαβιάς……



Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ 120.000 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ, Η ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ



«Και στα λασπόνερα καθρεφτίζεσαι ουρανέ».



Πρώτα απ’ όλα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ο θυμός μας είναι απερίγραπτος, τόσο για την θρασύδειλη παρα-κρατική συμμορία, που ευθύνεται για την δολοφονία τριών ανθρώπων, δύο γυναικών –η μία μάλιστα έγκυος στον τέταρτο μήνα– και ενός άνδρα, που εργάζονταν στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου, όσο και για τον συρφετό πολιτικών και δημοσιογράφων που έσπευσαν να ταυτίσουν τον δίκαιο ξεσηκωμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις με την αποτρόπαια αυτή δολοφονία.



Και όμως η αλήθεια δεν μπορεί να σβηστεί. Ένα οργισμένο ποτάμι διαδηλωτών περικύκλωσε την Βουλή και για ώρες επιχειρούσε να εισβάλλει δίνοντας σκληρές μάχες με τις δυνάμεις καταστολής.



Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε να καλυφθεί από τους τόνους λάσπης, που επιχειρούν να ρίξουν οι πανικόβλητοι κρατικοί υπάλληλοι, οι θλιβεροί κομματάρχες κάθε χρώματος και οι «επίλεκτοι» διαχειριστές της «ειδησεογραφίας». Ακόμα και τα πλάνα, που οι τελευταίοι δήθεν σχολίαζαν με σχεδόν πανιασμένα τα πρόσωπα, παραμένουν αδιάψευστοι μάρτυρες των όσων συγκλονιστικών στην πραγματικότητα συνέβησαν για ώρες είτε στα σκαλιά που οδηγούσαν στον προαύλιο χώρο του κοινοβουλίου, είτε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, είτε στην Λ. Αμαλίας και στην ευρύτερη περιοχή του Συντάγματος



Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές επιχειρούσαν να σπάσουν τον κλοιό των κατασταλτικών δυνάμεων, ενώ το σύνολο της διαδήλωσης και επικροτούσε και στήριζε το εγχείρημα μη απομακρυνόμενο από την περιοχή που πνιγόταν στα δακρυγόνα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας είτε με ακάλυπτο πρόσωπο είτε με καλυμμένο, δονούσαν την ατμόσφαιρα με το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βούλη», που πριν χρόνια και καιρούς φωναζόταν μόνο από τα χείλη αναρχικών. Όσο για τους αναρχικούς, ναι βρίσκονταν ανάμεσα σ’ όλους αυτούς που έδωσαν ένα βροντερό μήνυμα στους ντόπιους υπαλλήλους του ΔΝΤ και της Ε.Ε. αλλά και στα περιώνυμα αφεντικά τους



Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Ο κόσμος γνωρίζει ακόμα τους τρόπους να αγωνίζεται, να ξεσηκώνεται, να ματώνει για να κρατήσει έστω και μια ελπίδα ζωντανή για αυτό που πιστεύει ότι είναι το δίκαιο. Ο σβέρκος των απείθαρχων του ελλαδικού χώρου έχει αποδειχθεί ότι είναι ευαίσθητος στον κρατικό ζυγό, η ανυποταξία τους μπολιάζει κάθε εξέγερση, κάθε κοινωνική σύγκρουση



Τα διεθνή πρακτορεία, για μιαν ακόμα φορά, καταγράφουν έναν ξεσηκωμό στον ελλαδικό χώρο σε μια κρίσιμη «στιγμή» για τους αφεντάδες της Ε.Ε. και όχι μόνον. Φοβούνται ότι το φλογερό μήνυμα που δόθηκε, για μιαν ακόμη φορά, θα μεταλαμπαδεύσει και σε άλλες εστίες τη φωτιά, που σιγά-σιγά θα γίνει πυρκαγιά. Ο ευρωπαϊκός νότος, που εμφανίζεται ανήμπορος να «προσαρμοστεί», επιχειρείται να μπει στο «γύψο», να πειθαρχήσει με κάθε τρόπο



Ας καλοδεχθούμε, λοιπόν, τα νέα τους σχέδια. Ας τους κάνουμε να είναι σίγουροι ότι ο βούρδουλας δεν είναι αρκετός για να μας κάνει παθητικούς και ανήμπορους να σηκώσουμε κεφάλι. Να μην έχουν ακόμα καμία αμφιβολία, ότι τα παραμυθάκια και τα ιδεολογήματα περί «εθνικής επιβίωσης», «φιλοπατρίας», «εθνικής ανάγκης» και άλλων τινών έχουν ξεφτίσει προ πολλού



Σε ότι μας αφορά, δεν παραγνωρίζουμε ούτε στιγμή, ότι έχουμε κάθε λόγο να μπήξουμε όσο μπορούμε το μαχαίρι στο κόκαλο. Να κάνουμε το παν να παραμείνουν ανοικτές οι πληγές των εξουσιαστών. Η χρεοκοπία είναι όλη δική τους, δεν είχαμε και δεν θα έχουμε ποτέ να μοιραστούμε τίποτα με εκείνους που ρουφούν τις ζωές των ανθρώπων, που τους αρνούνται αυτή τη στιγμή και τα ψίχουλα που τους παραχωρούσαν ως χθες. Όσους για εκείνους που αμφιταλαντεύονται, εκείνους επίσης που εκτός των πραγμάτων θα πάρουν θέση, επειδή η μοίρα που τους επιφυλάσσει το σύστημα κυριαρχίας και εκμετάλλευσης είναι πλέον δεινή, δεν έχουμε παρά να τους καλοδεχθούμε.



Τέλος, θα επαναλάβουμε για μιαν ακόμη φορά, ότι οι αναρχικοί αγωνιστές δεν έχουν καμία σχέση με κανενός είδους θλιβερή συμμορία. Συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες προτάσσοντας πρώτα απ’ όλα το ήθος, την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση. Δεν έχουν σκοπό να αποκομίσουν οικονομικά ή άλλα οφέλη. Δεν έχουν ως σημαία τους την ρήση κλέψε, σπάσε, άρπαξε. Αποστρέφονται και δεν συναγελάζονται με οποιονδήποτε θέλει να επιβληθεί, με επαναστατικούς ή μη τρόπους. Περιφρονούν απερίφραστα τα κάθε είδους παράσημα, που διεκδικούν οι δήθεν φωτισμένες πρωτοπορίες και γυρνούν χωρίς δεύτερη σκέψη την πλάτη στις κινηματικές πλειοψηφίες, που όμως μοιάζουν τόσο λίγες και τόσο μικρές…



Η 5η Μάη, σίγουρα, θα καταγραφεί με τον πιο έντονο τρόπο στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το οδυνηρό γεγονός της δολοφονίας τριών ανθρώπων θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα όσων επιχειρούν να δεσμεύσουν κοινωνικές πρακτικές, αβαντάροντας, από τη θέση εντολοδόχου, τις διάφορες παρα-κρατικές συμμορίες, όποιον μανδύα και αν αυτές έχουν.



Βέβαια, «συν Αθηνά και χείρα κίνει»…



Αθήνα 5 Μαΐου 2010

Συσπείρωση Αναρχικών





http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=319&Itemid=1



τό κείμενο τών συντρόφων τό προσυπογράφω μέ όλο τό πάθος γιά αλήθεια καί λευτεριά



η πολιτική δράση δέν είναι διαχωρισμένη από τήν ηθική, αλλιώς είναι υπηρέτης καί εργαλείο τής θεσμοθετημένης εξουσιαστικής βίας, τού φασιστικού τρόμου καί τής κρατικής καταστολής



Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
το παραπάνω κείμενο το αντέγραψα από το μπλογκ "ο δρόμος" 7-5-2010

φταίμε όλοι 2

"βγενόπουλε δολοφόνε"


εξοργισμένος διαδηλωτής



ελπίζω να μην κοπεί καθώς οι ιστορικές ευθύνες και της ΣΟ είναι τεράστιες σε αυτήν την κοπυβέντα που πρέπει να ανοίξει



από την τυφλή βία στην τυφλή πολιτική θέση



Ζούμε μια περίοδο άγριας κοινωνικής αντιπαράθεσης. Αυτοί που αρχίζσουν να μην έχουν να χάσουν τίποτε κατεβαίνουν στους δρόμους. To οργισμένο εργατικό πλήθος που κατέβηκε στους δρόμους όλης της χώρας δημιουργησε τους όρους μια γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής.



Όπως είναι αναμενόμενο τα πολιτικοποιημένα κομμάτια και πιο συγκεκριμένα ο αντιεξουσιαστικός χώρος αναμένοντας/ βλέποντας την κλιμάκωση αναπόφευκτα επέλεξε την κλιμάκωση του αγώνα του. και φυσικά μιλάμε για ένα αξιοσέβαστο τμημα του αντιεξουσιαστικού χώρου που έχει υιοθετήσει μηδενιστικές θέσεις. Που έχει γαλουχηθεί από την στοχοποίηση των λεγόμενων μικροαστών ώς εχθρών της επαναστάσης. ,με τη γνωστή διασταλτική ερμηνευτική του τάση αυτό το τμήμα των αναρχικών βαφτίζει το απεργοσπαστη εχθρό - ρουφιάνο. Φυσικά και δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει απεργία για μια έγκυο γυναίκα που δουλεύει σε ένα κάτεργο όπως αυτό της marfin. Τι σημαίνει ο φόβος της απόλυσης για μια έγκυο προλεταρια. Τέτοιες αναπαραστάσεις είναι άγνωστες καθώς έχουν ταυτιστεί με την οικογένια (οι μικροαστοί κάνουν παιδιά) και αποτελούν κάτι εξωτερικό προς τον αγώνα. Τα τελευταία χρόνια ως αναρχικοί γίναμε μάρτυρες της ανάπτυξης τέτοιων ιδεών. Για να επανέλθουμε τα γεγονότα της marfin ήταν αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της δράσης αυτού του τμήματος του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου. Δεν ήταν ένα τεχνικό ζήτημα. Δεν ήταν μια λάθος εκτίμηση. Ήταν τυφλή πολιτική βία που έγινε εφικτή από την άνθιση ενός τυφλού πολιτικού λόγου. Είναι υπεκφυγή να αποπολιτικοποιούμε το γεγονός και να μιλάμε για "βλάκες", "ανεγκέφαλους" κτλ. Επαναλαμβανω το συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο του "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" επέτρεψε να φύγουν μολότοφ σε ένα κτίριο με ανθρώπους μέσα. Καθώς η πολιτική υπόσταση των συγκεκριμένων υπαλλήλων ήταν απογυμνωμένη στα μάτια των επιτιθέμενων. Αυτή η πολιτική θεώρηση έχει δουλευθεί εντατικά μετά το δεκέμβρη με έντυπα και αναλύσεις και αναλήψεις ευθύνης που προσεγγίζουν την κοινωνία σαν κάτι εχθρικό από τη στιγμή που δεν πετάει πέτρες τουλάχιστον.



Από την άλλη τα αντανακλαστικά διαφόρων να μιλήσουν για μια ακόμη δολοφονία των αφεντικών δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Είναι τουλάχιστον χυδαίο να επικαλούμαστε τώρα τις ευθύνες του σάπιου βγενόπουλου σε νομικό επίπεδο. Είναι σίγουρο ότι ο βγενόπουλος όπως και κάθε αφεντικό με την δικιά του ταξική συνείδηση θα χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο γεγονός εξίσου χυδαία για να οξυνει την επίθεση του στην τάξη. Αλλά δεν μπορεί να είναι άλλοθι. Δεν μας επιτρέπει η βαρύτητα των καταστάσεων να κρύβουμε τα ζητήματα κάτω από το χαλάκι. ο στρατηγισμός μας τελειώσε.



Επιπλέον μια ακόμη παρατήρηση είναι ότι η διαχυτη και βίαιη ταξική οργή δεν μπορεί να ταυτιστεί με την δράση των αναρχικών αλλά βρίσκεται σε μια διαρκή όσμωση μαζί της. είδαμε εκατοντάδες προλετάριους χωρίς κουκούλες και μαντήλια να τις παίζουν με τους μπάτσους, να πετάνε πέτρες, να καταστρέφουν, δεν είδα τέτοιες φιγούρες να επιτείθενται σε ανθρώπους. Μπορεί να ήταν και αυτό τυχαίο, αλλά για εμένα είναι ενδεικτικό. Ενδεικτικό πόσο αποκομένη από το γενικό κλίμα είναι η δράση κάποιων πολιτικοποιημένων κομματιών.



Συμπερασματικά σε μια στιγμή που ο καπιταλισμός φαίνεται να είναι σε ένα τεράστιο αδιέξοδο και που οι κοινωνίες θα αναζητήσουν άλλους δρόμους για να αναπραχθούν πρέπει σαν αναρχικοί να σκεφθούμε τι είδους κοινωνική πρόταση κυοφορείται στο εσωτερικο μας. Φοβάμαι πως αν ήμουν ένας εργάτης χωρίς πολιτική ταυτότητα δεν θα επέλεγα την πρόταση αυτή. Δυστηχώς έχει κλονιστεί το ηθικό μας πλεονέκτημα....
το αντέγραψα από το ιντιμίντια 7-5-2010

φταίμε όλοι

Κάποιες πρώτες σκέψεις πάνω στα τραγικά γεγονότα της Τετάρτης (5/5) από κάποιους/ες από εμάς του Occupied London.




Αλήθεια, εμείς τι έχουμε να πούμε για τα γεγονότα της Τετάρτης;



Τι σημαίνουν αλήθεια για τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο τα γεγονότα της Τετάρτης 5/5; Πώς στεκόμαστε απέναντί τους, ανεξάρτητα από ποιούς προκλήθηκαν; Ως άνθρωποι και ως κοινωνικοί αγωνιστές. Για μας που δεν δεχόμαστε ότι υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά και που στιγματίζουμε καθημερινά τη βία που ασκεί πάνω μας το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα. Για μας που έχουμε το θάρρος να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και ξεμπροστιάζουμε όσους βασανίζουν μετανάστες σε αστυνομικά τμήματα ή παίζουν με τις ζωές μας από πολυτελή γραφεία και τηλεπαράθυρα. Τώρα λοιπόν τι έχουμε να πούμε;



Θα μπορούσαμε να κρυφτούμε πίσω από την ανακοίνωση της ΟΤΟΕ ή τις καταγγελίες υπαλλήλων του τραπεζικού υποκαταστήματος και να μείνουμε στο ότι οι εκλιπόντες είχαν εξαναγκαστεί να μείνουν μέσα σʼ ένα κτίριο χωρίς πυρασφάλεια, και δη κλειδωμένοι. Θα μπορούσαμε να μείνουμε στο τι καθίκι είναι ο Βγενόπουλος και στο πώς πατώντας πάνω σʼ αυτό το τραγικό περιστατικό θα επακολουθήσει μια καταστολή άνευ προηγουμένου. Όποιος (τόλμησε να) περάσει χθες από τα Εξάρχεια έχει ήδη μια εικόνα. Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.



Το ζήτημα είναι να δούμε τι ευθύνες μας αναλογούν. Σε όλους μας. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Ναι έχουμε δίκιο που αντιδρούμε με όλες μας τις δυνάμεις απέναντι στα άδικα μέτρα που μας επιβάλλουν, που αφιερώνουμε όλη μας τη δύναμη και τη δημιουργικότητα για έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά είμαστε εξίσου υπεύθυνοι ως πολιτικά υποκείμενα για όλες μας τις πολιτικές επιλογές, για τα μέσα που έχουμε οικειοποιηθεί και για τη σιωπή μας όσες φορές δεν παραδεχτήκαμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Εμείς που δεν γλείφουμε τον κοσμάκη για να κερδίσουμε ψήφους, που δεν έχουμε κανένα συμφέρον να εκμεταλλευτούμε κάποιον, έχουμε μέσα σε αυτή την τραγική συγκυρία τη δυνατότητα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους γύρω μας.



Αυτό που βιώνει το ελληνικό α/α κίνημα αυτή τη στιγμή είναι ένα απόλυτο μούδιασμα. Διότι είναι πιεστικές οι συνθήκες για μια σκληρή αυτοκριτική που θα πονέσει. Πέρα από τη φρίκη του ότι πέθαναν άνθρωποι από «τη δική μας πλευρά», την πλευρά των εργαζομένων υπό πολύ σκληρές συνθήκες, που ενδεχομένως να είχαν επιλέξει να συμπορευτούν μαζί μας αν ήταν αλλιώς τα πράγματα στη δουλειά τους, εδώ έχουμε διαδηλωτή/ές που έθεσε σε κίνδυνο κόσμο. Αν και ασυζητητί δεν υπήρξε καμία ανθρωποκτόνος πρόθεση, το ζήτημα είναι πολύ ουσιαστικό και σηκώνει μεγάλη συζήτηση για τους σκοπούς που θέτουμε και τα μέσα που επιλέγουμε.



Το περιστατικό δεν συνέβη νύχτα, σε μια κίνηση σαμποτάζ. Συνέβη κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κινητοποίησης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι εδώ είναι που γεννιούνται μια σειρά από επίπονα ερωτήματα: Γενικά σε μια πορεία 150-200 χιλιάδων, άνευ προηγουμένου τα τελευταία χρόνια, είναι απαραίτητη μια “αναβαθμισμένη” βία; Όταν βλέπεις χιλιάδες να φωνάζουν να καεί η Βουλή και να βρίζουν τους μπάτσους, έχει αλήθεια τίποτα παραπάνω να προσφέρει μια καμένη τράπεζα στο κίνημα; Όταν το ίδιο το κίνημα γίνεται μαζικό -καλή ώρα σαν τον Δεκέμβρη- σε τι προσφέρει μια ενέργεια αν ξεπερνάει τα όρια που μπορεί να αντέξει μια κοινωνία (τουλάχιστον στην παρούσα φάση) ή που θέτει ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο; Όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο είμαστε όλοι ένα με τον κόσμο στο πλευρό μας, είμαστε δίπλα του, μαζί του –γιʼ αυτό άλλωστε ξεσκιζόμαστε να γράφουμε κείμενα και αφίσες– και οι δικοί μας όροι, είναι μία παράμετρος στις πολλές που συναντιούνται. Έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για τη βία έξω από τα δόντια και να παρατηρήσουμε κριτικά την κουλτούρα της βίας που αναπτύσσεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Το κίνημά μας δεν έχει ισχυροποιηθεί λόγω των δυναμικών μέσων που ενίοτε χρησιμοποιεί αλλά χάρη στον πολιτικό του λόγο. Ο Δεκέμβρης δεν έμεινε στην ιστορία μόνο επειδή σήκωσαν και πέταξαν χιλιάδες πέτρες και μολότοφ, αλλά κυρίως για τα πολιτικοκοινωνικά του χαρακτηριστικά και την πλούσια παρακαταθήκη του σε αυτό το επίπεδο. Βεβαίως και αντιδρούμε στη βία που ασκείται πάνω μας, αλλά καλούμαστε κι εμείς με τη σειρά μας να μιλήσουμε για τις πολιτικές μας επιλογές, αλλά και για τα μέσα που οικειοποιηθήκαμε, αναγνωρίζοντας τα όριά μας και τα όριά τους.



Όταν μιλάμε για ελευθερία, σημαίνει ότι κάθε στιγμή αμφισβητούμε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι χθες. Ότι τολμάμε να μπήξουμε το μαχαίρι ως το κόκκαλο και αποφεύγοντας έναν κλισέ πολιτικό λόγο, κοιτάμε κατάματα τα πράγματα ως έχουν. Είναι σαφές ότι αφού δεν θεωρούμε ότι η βία είναι αυτοσκοπός, δεν πρέπει να την αφήσουμε να επισκιάσει την πολιτική διάσταση των πράξεών μας. Δεν είμαστε ούτε δολοφόνοι ούτε άγιοι. Ένα κομμάτι ενός κοινωνικού κινήματος είμαστε, με τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Σήμερα αντί να νιώθουμε δυνατοί μετά από μια τόσο μεγάλη πορεία, νιώθουμε (το λιγότερο) μουδιασμένοι. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Πρέπει να μετουσιώσουμε αυτή την τραγική εμπειρία σε προβληματισμό και να εμπνεύσουμε ο ένας τον άλλον, διότι εντέλει όλοι πράττουμε κατά συνείδηση. Και η καλλιέργεια αυτής της συλλογικής συνείδησης είναι το μεγάλο διακύβευμα._

αυτό το κείμενο το αντέγραψα από το ιντιμίντια 7-5-2010