φταίμε όλοι

Κάποιες πρώτες σκέψεις πάνω στα τραγικά γεγονότα της Τετάρτης (5/5) από κάποιους/ες από εμάς του Occupied London.




Αλήθεια, εμείς τι έχουμε να πούμε για τα γεγονότα της Τετάρτης;



Τι σημαίνουν αλήθεια για τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο τα γεγονότα της Τετάρτης 5/5; Πώς στεκόμαστε απέναντί τους, ανεξάρτητα από ποιούς προκλήθηκαν; Ως άνθρωποι και ως κοινωνικοί αγωνιστές. Για μας που δεν δεχόμαστε ότι υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά και που στιγματίζουμε καθημερινά τη βία που ασκεί πάνω μας το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα. Για μας που έχουμε το θάρρος να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και ξεμπροστιάζουμε όσους βασανίζουν μετανάστες σε αστυνομικά τμήματα ή παίζουν με τις ζωές μας από πολυτελή γραφεία και τηλεπαράθυρα. Τώρα λοιπόν τι έχουμε να πούμε;



Θα μπορούσαμε να κρυφτούμε πίσω από την ανακοίνωση της ΟΤΟΕ ή τις καταγγελίες υπαλλήλων του τραπεζικού υποκαταστήματος και να μείνουμε στο ότι οι εκλιπόντες είχαν εξαναγκαστεί να μείνουν μέσα σʼ ένα κτίριο χωρίς πυρασφάλεια, και δη κλειδωμένοι. Θα μπορούσαμε να μείνουμε στο τι καθίκι είναι ο Βγενόπουλος και στο πώς πατώντας πάνω σʼ αυτό το τραγικό περιστατικό θα επακολουθήσει μια καταστολή άνευ προηγουμένου. Όποιος (τόλμησε να) περάσει χθες από τα Εξάρχεια έχει ήδη μια εικόνα. Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.



Το ζήτημα είναι να δούμε τι ευθύνες μας αναλογούν. Σε όλους μας. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Ναι έχουμε δίκιο που αντιδρούμε με όλες μας τις δυνάμεις απέναντι στα άδικα μέτρα που μας επιβάλλουν, που αφιερώνουμε όλη μας τη δύναμη και τη δημιουργικότητα για έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά είμαστε εξίσου υπεύθυνοι ως πολιτικά υποκείμενα για όλες μας τις πολιτικές επιλογές, για τα μέσα που έχουμε οικειοποιηθεί και για τη σιωπή μας όσες φορές δεν παραδεχτήκαμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Εμείς που δεν γλείφουμε τον κοσμάκη για να κερδίσουμε ψήφους, που δεν έχουμε κανένα συμφέρον να εκμεταλλευτούμε κάποιον, έχουμε μέσα σε αυτή την τραγική συγκυρία τη δυνατότητα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τους γύρω μας.



Αυτό που βιώνει το ελληνικό α/α κίνημα αυτή τη στιγμή είναι ένα απόλυτο μούδιασμα. Διότι είναι πιεστικές οι συνθήκες για μια σκληρή αυτοκριτική που θα πονέσει. Πέρα από τη φρίκη του ότι πέθαναν άνθρωποι από «τη δική μας πλευρά», την πλευρά των εργαζομένων υπό πολύ σκληρές συνθήκες, που ενδεχομένως να είχαν επιλέξει να συμπορευτούν μαζί μας αν ήταν αλλιώς τα πράγματα στη δουλειά τους, εδώ έχουμε διαδηλωτή/ές που έθεσε σε κίνδυνο κόσμο. Αν και ασυζητητί δεν υπήρξε καμία ανθρωποκτόνος πρόθεση, το ζήτημα είναι πολύ ουσιαστικό και σηκώνει μεγάλη συζήτηση για τους σκοπούς που θέτουμε και τα μέσα που επιλέγουμε.



Το περιστατικό δεν συνέβη νύχτα, σε μια κίνηση σαμποτάζ. Συνέβη κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κινητοποίησης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι εδώ είναι που γεννιούνται μια σειρά από επίπονα ερωτήματα: Γενικά σε μια πορεία 150-200 χιλιάδων, άνευ προηγουμένου τα τελευταία χρόνια, είναι απαραίτητη μια “αναβαθμισμένη” βία; Όταν βλέπεις χιλιάδες να φωνάζουν να καεί η Βουλή και να βρίζουν τους μπάτσους, έχει αλήθεια τίποτα παραπάνω να προσφέρει μια καμένη τράπεζα στο κίνημα; Όταν το ίδιο το κίνημα γίνεται μαζικό -καλή ώρα σαν τον Δεκέμβρη- σε τι προσφέρει μια ενέργεια αν ξεπερνάει τα όρια που μπορεί να αντέξει μια κοινωνία (τουλάχιστον στην παρούσα φάση) ή που θέτει ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο; Όταν κατεβαίνουμε στο δρόμο είμαστε όλοι ένα με τον κόσμο στο πλευρό μας, είμαστε δίπλα του, μαζί του –γιʼ αυτό άλλωστε ξεσκιζόμαστε να γράφουμε κείμενα και αφίσες– και οι δικοί μας όροι, είναι μία παράμετρος στις πολλές που συναντιούνται. Έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για τη βία έξω από τα δόντια και να παρατηρήσουμε κριτικά την κουλτούρα της βίας που αναπτύσσεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Το κίνημά μας δεν έχει ισχυροποιηθεί λόγω των δυναμικών μέσων που ενίοτε χρησιμοποιεί αλλά χάρη στον πολιτικό του λόγο. Ο Δεκέμβρης δεν έμεινε στην ιστορία μόνο επειδή σήκωσαν και πέταξαν χιλιάδες πέτρες και μολότοφ, αλλά κυρίως για τα πολιτικοκοινωνικά του χαρακτηριστικά και την πλούσια παρακαταθήκη του σε αυτό το επίπεδο. Βεβαίως και αντιδρούμε στη βία που ασκείται πάνω μας, αλλά καλούμαστε κι εμείς με τη σειρά μας να μιλήσουμε για τις πολιτικές μας επιλογές, αλλά και για τα μέσα που οικειοποιηθήκαμε, αναγνωρίζοντας τα όριά μας και τα όριά τους.



Όταν μιλάμε για ελευθερία, σημαίνει ότι κάθε στιγμή αμφισβητούμε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι χθες. Ότι τολμάμε να μπήξουμε το μαχαίρι ως το κόκκαλο και αποφεύγοντας έναν κλισέ πολιτικό λόγο, κοιτάμε κατάματα τα πράγματα ως έχουν. Είναι σαφές ότι αφού δεν θεωρούμε ότι η βία είναι αυτοσκοπός, δεν πρέπει να την αφήσουμε να επισκιάσει την πολιτική διάσταση των πράξεών μας. Δεν είμαστε ούτε δολοφόνοι ούτε άγιοι. Ένα κομμάτι ενός κοινωνικού κινήματος είμαστε, με τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Σήμερα αντί να νιώθουμε δυνατοί μετά από μια τόσο μεγάλη πορεία, νιώθουμε (το λιγότερο) μουδιασμένοι. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Πρέπει να μετουσιώσουμε αυτή την τραγική εμπειρία σε προβληματισμό και να εμπνεύσουμε ο ένας τον άλλον, διότι εντέλει όλοι πράττουμε κατά συνείδηση. Και η καλλιέργεια αυτής της συλλογικής συνείδησης είναι το μεγάλο διακύβευμα._

αυτό το κείμενο το αντέγραψα από το ιντιμίντια 7-5-2010