ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Σαφως και ο θριαμβος του Αναρχισμου δεν μπορει να ειναι αποτελεσμα καποιου θαυματος, δεν μπορει να προκυψει σε αντιθεση προς τους νομους της εξελιξης (ενα αξιωμα της εξελιξης πως τιποτα δεν συμβαινει χωρις ικανη αιτια), και πως τιποτε δεν μπορει να επιτευχθει χωρις τα απαραιτητα μεσα

Προκειται για μια γενικη αποψη πως εμεις, επειδη αποκαλουμε τους εαυτους μας επαναστατες, περιμενουμε πως ο Αναρχισμος θα επελθει μεμιας – ως το αμεσο αποτελεσμα μιας εξεγερσης που θα επιτεθει βιαια σε ολα οσα υφιστανται, αντικαθιστωντας τα με θεσμους που θα ειναι πραγματικα καινουριοι. Και για να ειμαστε ειλικρινεις, η ιδεα αυτη δεν σπανιζει και μεταξυ αρκετων συντροφων που αντιλαμβανονται την επανασταση κατα αυτον τον τροπο.

Η προκαταληψη αυτη εξηγει τον λογο για τον οποιο τοσοι εντιμοι αντιπαλοι μας πιστευουν οτι ο Αναρχισμος ειναι κατι αδυνατο να πραγματοποιηθει, ενω εξηγει και γιατι μερικοι συντροφοι, αηδιασμενοι απο την παρουσα ηθικη κατασταση των ανθρωπων και βλεποντας οτι ο Αναρχισμος αργει, αμφιταλαντευονται μεταξυ του ακραιου δογματισμου που τους τυφλωνει μπροστα στις πραγματικοτητες της ζωης και του τυχοδιωκτισμου, που ως πρακτικη συνεπεια εχει να ξεχνουν οτι ειναι Αναρχικοι και πως ειναι ο Αναρχισμος για τον οποιο πρεπει να αγωνιζονται.

Σαφως και ο θριαμβος του Αναρχισμου δεν μπορει να ειναι αποτελεσμα καποιου θαυματος, δεν μπορει να προκυψει σε αντιθεση προς τους νομους της εξελιξης (ενα αξιωμα της εξελιξης πως τιποτα δεν συμβαινει χωρις ικανη αιτια), και πως τιποτε δεν μπορει να επιτευχθει χωρις τα απαραιτητα μεσα.

Αν θελουμε να αντικαταστησουμε μια κυβερνηση με μια αλλη, δηλαδη να επιβαλλουμε τις επιθυμιες μας στους αλλους, θα αρκουσε μονο να συνδυασουμε τις απαραιτητες υλικες δυναμεις ωστε να αντισταθουμε στους πραγματικους καταπιεστες φερνοντας τους εαυτους μας στην θεση τους.

Αλλα δεν ειναι αυτο που επιθυμουμε, θελουμε εκεινον τον Αναρχισμο που δεν ειναι αλλος απο μια κοινωνια βασισμενη στην ελευθερη και εθελουσια βουληση ολων – μια κοινωνια στην οποια κανεις δεν μπορει να επιβαλλει τις επιθυμιες του και στην οποια θα μπορει κανεις να κανει ο,τι τον ευχαριστει και ολοι μαζι θα συμβαλλουν οικειοθελως στην ευημερια της κοινοτητας. Ομως ετσι ο Αναρχισμος δεν θα εχει οριστικα και καθολικα θριαμβευσει μεχρις οτου ολοι οι ανθρωποι οχι μονο δεν θα θελουν να υποκεινται σε διαταγες, αλλα και δεν θα θελουν να διαταζουν. Ουτε θα εχει επιτυχια ο Αναρχισμος αν δεν κατανοησουν το πλεονεκτημα της αλληλεγγυης, γνωριζοντας πως να οργανωσουν ενα σχεδιο κοινωνικης συνυπαρξης οπου δεν θα υπαρχουν πλεον ιχνη βιας και επιβολης. Και καθως η συνειδηση, η αποφασιστικοτητα και η ικανοτητα των ανθρωπων εξελισσονται αδιακοπα, βρισκοντας τροπους εκφρασης στην σταδιακη μετατροπη του νεου περιβαλλοντος τους, καθως και στην αναγνωριση των επιθυμιων που μορφοποιουνται και αναδεικνυονται σε αναλογικα επιτακτικες, το ιδιο θα ισχυει και για τον Αναρχισμο. Ο Αναρχισμος δεν μπορει να επελθει σιγα σιγα και αργα, αλλα μονο σιγουρα, καθως αναπτυσσει την ενταση και την διευρυνση του.

Κατα συνεπεια, το θεμα δεν ειναι αν θα πραγματοποιησουμε τον Αναρχισμο σημερα, αυριο, ή εντος των επομενων δεκα αιωνων, αλλα να συνεχιζουμε να πορευομαστε προς τον Αναρχισμο σημερα, αυριο, και για παντα.

Ο Αναρχισμος ειναι η καταργηση της εκμεταλλευσης και της καταπιεσης ανθρωπου απο ανθρωπο, δηλαδη η καταργηση της ατομικης ιδιοκτησιας και της κυβερνησης. Ο Αναρχισμος ειναι η καταστροφη της μιζεριας, των προκαταληψεων, του μισους. Κατα συνεπεια, καθε χτυπημα προς τους θεσμους της ατομικης ιδιοκτησιας και την κυβερνηση, καθε αναταση της συνειδησης των ανθρωπων, καθε αναστατωση των σημερινων συνθηκων, καθε ψεμα που αποκαλυπτεται, καθε μερος της ανθρωπινης δραστηριοτητας που απελευθερωνεται απο τον ελεγχο των αρχων, καθε προσθηκη στο πνευμα της αλληλεγγυης και καθε πρωτοβουλια, θα αποτελουν παντα ενα ακομη βημα προς τον Αναρχισμο.

Το προβλημα ωστοσο εγκειται στην επιλογη του δρομου που προσεγγιζει πραγματικα αυτο το ιδεωδες, και την αποφυγη της συγχυσης αναμεσα στην αληθινη προοδο και τις υποκριτικες μεταρρυθμισεις. Γιατι με το προσχημα της παροχης αμεσων βελτιωσεων, με τις οποιες οι καλπικες μεταρρυθμισεις τεινουν να αποπροσανατολιζουν τους ανθρωπους απο τον αγωνα εναντια στην εξουσια και τον καπιταλισμο, προκαλουν την παραλυση των ενεργειων τους καθιστωντας τους απαθεις μαζες που μπορουν να υλοποιουν τα αιτηματα τους μονο χαρη στην καλοσυνη των εκμεταλλευτων τους και της κυβερνησης τους. Το προβλημα εγκειται λοιπον στην γνωση της αξιοποιησης των λιγοστων δυναμεων που διαθετουμε – και στην συνεχεια της επιτευξης, με τον οικονομικοτερο δυνατο τροπο, της μεγαλυτερης διαδοσης του σκοπου μας

Υφισταται σε καθε χωρα μια κυβερνηση η οποια, με κτηνωδη βια, επιβαλλει τους νομους της σε ολους, υποχρεωνει τους παντες να υπομεινουν την εκμεταλλευση, συντηρωντας ετσι, θελωντας ή οχι, τους υπαρχοντες θεσμους. Απαγορευει στις μειονοτικες ομαδες να πραγματοποιησουν τις ιδεες τους, και εμποδιζει τους κοινωνικους οργανισμους γενικα απο την προσαρμογη των εαυτων τους, και παραλληλα, με τις εξελιξεις της κοινης γνωμης. Η φυσιολογικα ειρηνικη εξελικτικη διαδρομη διαταρρασεται απο την βια, και μονο με την βια μπορει να ανοιξει ο δρομος ξανα. Για αυτον ακριβως τρον λογο θελουμε μια βιαια επανασταση σημερα, και θα την θελουμε παντα - εφοσον ο ανθρωπος παραμενει υποκειμενο επιβολων αντιθετων προς τις φυσικες του επιθυμιες. Με την καταργηση της κρατικης βιας δεν θα εχει λογο υπαρξης ουτε και η δικη μας.

Προς το παρον δεν μπορουμε να ανατρεψουμε την επικρατουσα κυβερνηση ομως, και ισως αυριο, απο τα συντριμμια της σημερινης κυβερνησης να μην μπορεσουμε να εμποδισουμε την ανοδο μιας αλλης παρομοιας. Αλλα αυτο δεν μας αποθαρρυνει σημερα, ουτε και θα μας καταβαλλει αυριο, απο το να αντιστεκομαστε σε οποιαδηποτε μορφη εξουσιας - αρνουμενοι να υποβληθουμε στους νομους της οποτε αυτο ειναι δυνατο, και εφαρμοζοντας παντα ισχυ ωστε να αντισταθουμε στην ισχυ.

Καθε αποδυναμωση οποιουδηποτε ειδους εξουσιας, καθε επιτευξη ελευθεριας, θα ειναι παντα μια προοδος προς τον Αναρχισμο, και πρεπει παντα να κατακτωνται – ποτε να ζητουνται, και παντα θα μας προσφερουν μεγαλυτερη δυναμη για τον αγωνα μας, και παντα θα μας υπενθυμιζουν οτι εχθρος μας ειναι το κρατος, με το οποιο δεν μπορει να ειμαστε ποτε σε ειρηνη, καθως και παντα θα μας θυμιζουν καλα, οτι η μειωση των συμφορων που προκαλει η υπαρξη των κυβερνησεων δεν μπορει παρα να βασιζεται στην φθορα των ιδιοτητων και των δυναμεων της, και οι οροι που προκυπτουν μετα απο καθε θετικη εξελιξη δεν πρεπει να καθοριζονται απο εκεινους που κυβερνουσαν προτινος, αλλα απο εκεινους που ηταν κυβερνωμενοι. Ως κυβερνηση εννοουμε καθε ατομο ή ομαδα ατομων στο κρατος, την χωρα, την κοινοτητα, ή την φατρια, που διατηρουν το δικαιωμα να διατυπωνουν νομοθεσιες και να τις επιβαλλουν σε εκεινους που δεν τις επιθυμουν.

Προς το παρον δεν μπορουμε να καταργησουμε την ατομικη ιδιοκτησια, δεν μπορουμε να ρυθμισουμε τα παραγωγικα μεσα τα οποια πρεπει να ειναι απαραιτητα ελευθερα, ισως να μην το καταφερουμε αυτο ουτε και με το επομενο εξεγερσιακο κινημα. Αλλα αυτο δεν μας εμποδιζει τωρα, ουτε και θα τα καταφερει στο μελλον, απο το να ειμαστε συνεχεια αντιθετοι προς τον καπιταλισμο και προς καθε αλλη μορφη δεσποτισμου. Ενω καθε νικη, οσο μικρη και αν ειναι, που κατακτηθηκε απο τους εργαζομενους εναντια στους εκμεταλλευτες τους, καθε μειωση στα κερδη και καθε κομματι πλουτου που παιρνεται απο τους ιδιοκτητες του και διατιθεται προς οφελος ολων, αποτελει μια προοδο - ενα ακομη βημα προς τον Αναρχισμο. Πρεπει δε παντα να εξυπηρετει την διευρυνση των αιτηματων των εργαζομενων και της εντατικοποιησης του αγωνα τους, και πρεπει παντα να θεωρειται μια νικη εις βαρος ενος εχθρου και οχι ως μια παραχωρηση για την οποια πρεπει να ειμαστε ευγνωμονες, παντα θα παραμενουμε αμετακινητοι στην αποφαση μας, να καταλαβουμε με την βια, αμεσως μολις μπορουμε, εκεινα τα μεσα που οι κεφαλαιουχοι, με την προστασια της κυβερνησης, εχουν στερησει απο τους εργαζομενους.

Με το δικαιο του ισχυρου να εχει εκλειψει λοιπον, και τα μεσα παραγωγης να εχουν περιελθει στην διαχειριση οσων θελουν να τα αξιοποιησουν, το αποτελεσμα δεν μπορει παρα να ειναι ο καρπος μιας ειρηνικης επαναστασης.

Ο Αναρχισμος ομως δεν θα μπορουσε να υπαρχει, ουτε και θα υπαρξει ποτε, χαρη σε εκεινους τους λιγους που τον επιθυμουν και τον επιθυμουν μονο για τα λιγοστα εκεινα πραγματα που θα μπορουσαν να καταφερουν χωρις την συνεργασια των μη-αναρχικων. Αυτο δεν σημαινει απαραιτητα οτι το ιδεωδες του Αναρχισμου θα επιφερει μικρη ή και καμια προοδο, μιας και σιγα σιγα οι ιδεες του θα διαδιδονται σε ολο και περισσοτερους ανθρωπους και ολο και περισσοτερα πραγματα, και θα αγκαλιασει ολη την ανθρωποτητα και ολες τις εκδηλωσεις της ανθρωπινης ζωης.

Εχοντας ανατρεψει την κυβερνηση, και ολους τους υπαρχοντες επικινδυνους θεσμους που την υπερασπιζονται με την βια, εχοντας κατακτησει την πληρη ελευθερια ολων και μαζι με αυτην τα μεσα της ρυθμισης της δουλειας, χωρις την οποια καθε ελευθερια δεν θα ηταν παρα μια φενακη, και ενοσω αγωνιζομαστε για να φτασουμε σε αυτο το σημειο, δεν σκοπευουμε να καταστρεψουμε εκεινα τα πραγματα που θα χρειαστει σιγα σιγα να ανακατασκευασουμε.

Για παραδειγμα, υφιστανται στην σημερινη κοινωνια υπηρεσιες για την διανομη των τροφιμων. Αυτη πραγματοποιειται με λαθος τροπο, χαωτικα, και με τεραστιες απωλειες ενεργειας και υλης, και παντα υπο το πρισμα των καπιταλιστικων συμφεροντων, αλλα τελικα, με τον ενα ή τον αλλο τροπο, ολοι πρεπει να φαμε. Θα ηταν παραλογο να θελουμε την αποδιοργανωση του συστηματος διατροφης, εκτος και αν θελουμε να το αντικαταστησουμε με κατι καλυτερο και δικαιοτερο.

Υπαρχουν επισης τα ταχυδρομεια. Ειναι χιλιαδες οι κριτικες που θα μπορουσαμε να εκφρασουμε, αλλα στο μεταξυ τα χρησιμοποιουμε για να στειλουμε τα γραμματα μας, και θα συνεχισουμε να τα χρησιμοποιουμε, υποφεροντας απο τα λαθη τους, μεχρις οτου μπορεσουμε να τα διορθωσουμε ή να τα αντικαταστησουμε.

Υπαρχουν και τα σχολεια, οσο ασχημα και αν λειτουργουν. Αλλα δεν επιτρεπουμε στα παιδια μας να μεινουν στην αγνοια εξαιτιας αυτου του γεγονοτος – δεν τους αρνουμαστε να μαθουν να διαβαζουν και να γραφουν.

Εντωμεταξυ κανουμε υπομονη, και αγωνιζομαστε για ενα μελλον οπου θα ειμαστε σε θεση πια να οργανωσουμε ενα συστημα προτυπων σχολειων που θα καλυπτουν τις αναγκες ολων.

Απο αυτα μπορουμε να καταλαβουμε οτι, για να φτασουμε στον Αναρχισμο, δεν ειναι η υλικη δυναμη το μοναδικο συστατικο για την επιτευξη μιας επαναστασης. Ειναι απαραιτητο οπως οι εργαζομενοι, οργανωμενοι συμφωνα με τους διαφορους παραγωγικους κλαδους στους οποιους εργαζονται, να ελθουν στην θεση εκεινη που θα διασφαλιζει την ομαλη ροη της κοινωνικης τους ζωης - χωρις την βοηθεια ή την αναγκη των καπιταλιστων ή του κρατους.

Ενω επισης καταλαβαινουμε οτι τα Αναρχικα ιδεωδη απεχουν μακραν απο το να ειναι αντιφατικα, οπως ισχυριζονται οι «επιστημονες σοσιαλιστες», προς τους νομους της εξελιξης οπως αυτοι εχουν αποδειχθει απο την επιστημη, μιας και αυτη δεν ειναι παρα μια επινοηση που εξυπηρετει απολυτα τους νομους τους, και δεν ειναι αλλο απο ενα πειραματικο συστημα που εχει μεταφερθει απο το πεδιο της ερευνας σε αυτο της κοινωνικης συνειδητοποιησης.



ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που αντέγραψα από το ιντιμίντια.Αυτός/ή που το ανέβασε στο ιντιμίντια υπογράφει ως μαλατέστα.να υποθέσω πως το άρθρο είναι του μαλατέστα?